ธรรมะกับการทำงาน

ความรู้สึกลึกๆ ในการทำงาน

ความรู้สึกลึกๆ ธรรมะกับการทำงาน

เย็นวันอังคาร ที่ 30 มิถุนายน 2552 หลังจากเลิกงาน ผมเดินทางไปสวดมนต์ในวันพระ ณ ศูนย์ปฏิบัติธรรม สวนเวฬุวัน

ในการทำงาน มีบ้างบางครั้งรู้สึกแย่ มีบ้างบางครั้งรู้สึกเหนื่อย มีบ้างบางครั้งรู้สึกท้อแท้ ในชีวิต ยิ่งในเรื่องของความรักด้วย ยิ่งหนักเข้าไปอีก  ความรู้สึกเหล่านี้มีอาจจะมีกันทุกคน กับชีวิตในการทำงาน ผมไม่ทราบนะครับ ว่าหลายท่านเมื่อเกิดความรู้สึกเหล่านี้ขึ้นมาแล้ว ท่านมีวิธีแก้อย่างไร แต่ผมมักจะใช้วิธีการสวดมนต์บ้าง ฟังธรรมะบ้าง อ่านธรรมะบ้าง แต่บางครั้งก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกเหล่านั้นลดน้อยลงเลย บ้างคร้งรู้สึกหนักเข้าไปอีก 

หลายสัปดาห์ที่ผ่านมาผมรู้สึกแย่มาก ทั้งเรื่องการทำงานของตัวเองที่ยังทำงานไม่ได้ดังใจคิด (โดยเฉพาะเรื่องการพูด) และเรื่องของหัวใจ ยิ่งคิดยิ่งเครียด จนบางครั้ง คิดว่าตัวเองมีอะไรดีกะเขาบ้าง ซึ่งในความคิดตอนนั้นมักจะมองว่าตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย (แท้ที่จริงก็มี ทุกคนต้องมีส่วนดี ไม่มีใครเลวร้ายไปทุกอย่าง) แต่ในความคิดตอนนั้นไม่มองในส่วนที่ดี

หลังจากที่ผมอดกลั้นกับความรู้สึกแบบนี้อยู่หลายสัปดาห์ตั้งแต่ต้นเดือนถึงปลายเดือน โดยไม่มีวิธีไหนจะระบายความรู้สึกออกมาได้ นอกจากร้องเพลง (เพลงที่กำลังชอบมากตอนนี้คือเพลงของไผ่ พงศธร สุดท่านคืออ้ายเจ็บ หัวใจไม้ลำปอ เป็นต้น) จนถึงวันนี้ วันที่ 30 คือวันพระ ผมก็เดินทางไปสวดมนต์ ณ ศูนย์ปฏิบัติธรรม สวนเวฬุวัน จ.ขอนแก่น  (ปกติก็ไปอยู่แล้ว แต่หลายวันไม่ได้ไป เพราะงานยุ่ง) วันเลยหาเวลาไป พอไปถึงนั่งสวดมนต์ทำวัตรไปได้สักพัง ความรู้สึกมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจก็ผลุขึ้นมา ถึงกับน้ำตาไหล รู้สึกปิติ (ไม่ใช่ปิติ มานี มานะ นะครับ) แต่เป็นความรู้สึกว่าตัวเรามีความสุขอย่างที่ไหนเปลียบไม่ได้ ตลอนหนึ่งเดือนผ่านมา ผมหมกมุ่นอยู่แต่เรื่องของหัวใจมากไปหน่อย (คิดมากไปว่าทำไมเขาไม่รักเรา) เลยเผลอลืมตรงนี้ ที่ที่ผมเป็นอยู่ เคยเป็น ความใดไม่เท่าความสุขขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า (ยังไม่บรรลุนะครับ) เลยคิดขึ้นมาได้ว่า ในโลกนี้ไม่มีใครรักตัวเรา เท่าเรารักตัวเอง ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อกับแม่รักเรา 

 

ขออภัยนะครับที่ผมไม่สามารถบรรยายความรู้สึกที่ผมมีในขณะนั้นออกมาได้หมด ตามที่ผมรู้สึก แต่ความรู้สึกนั้นทำให้น้ำตาไหลออกมาได้  

แต่ขอทิ่งท้ายด้วยเพลงตามเดิมนะครับ  http://www.youtube.com/watch?v=nBEVOjBREfU

[หมอจิ๋ว]

เฮอะ ผมเคย แต่นานมาแล้ว

ไม่มีอะไรมาก

ทำใจอย่างเดียว มีสติ

เวลาคิดถึงปั๊ป ตัดความคิด ปุ๊ป

คิดถึงปั๊ป ตัดความคิด ปุ๊ป

คิดถึงปั๊ป ตัดความคิด ปุ๊ป

คิดถึงปั๊ป ตัดความคิด ปุ๊ป

คิดถึงปั๊ป ตัดความคิด ปุ๊ป

เอาไปเอามา มันไม่คิดถึงเลย

แต่ต้องฝึกนะ

ผมในปัจจุบัน จึงไม่ค่อยมีความทุกข์มาก

อยากคิดเรื่องอะไร ก็คิดไป แต่เรื่องทุกข์ ไม่ค่อยเอามาใส่ใจแล้ว

ชีวิตมีเรื่องราวอะไรมากๆ มายให้เรา คิด ทำมากกว่าเรื่องนั้น เรื่องเดีัยว

ย้ำ ต้องฝึกนะ ถึงจะทำได้

สมาธิต้องทำทุกวัน

หัดกำหนดสติในทุกอริยาบถ

แล้วท่านจะเชี่ยวชาญในการตัดความคิด

สติปัญญาท่านจะว่องไวขึ้น

ทำได้มะ