ย่างเข้าสู่วันที่ 23 แล้ว เริ่มชินกับการใช้ชีวิตในรั้วบ้านหลังใหม่ 22 วันที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่น่าเบื่ออาจเป็นเพราะเด็กอนุบาลเล็ก ๆ ของโรงเรียนวัดเขาย้อยไพบูลฯ นี้ก็ได้ที่ทำให้ครูทุกคนที่นี้ มีทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เสียงดุ ตี ทำโทษ บางครั้งการแสดงออกบนใบหน้าของคุณครูที่มีต่อเด็กที่ทุกคนเห็นแล้วอาจคิดว่าคุณครูไม่รักเด็กเหล่านี้หรืออย่างไร? แต่ถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นว่าบนใบหน้าอันดุร้ายนั้นจะแฝงไปด้วยความเมตตาและเอ็นดู ลูกศิษย์ตัวเองอย่างไม่มีใครเข้าใจ
ครู ใช่อยู่ที่ปริญญามหาศาล แต่จิตใต้สำนึก ต่างหากที่บ่งบอกความเป็นครูได้อย่างสมบูรณ์้ ครูต้องทำงานหนัก เพราะคำว่า "ครุ" แปลว่าหนัก ดิฉันจำคำที่ อ.บอกได้เสมอ พอมีเวลาว่างหน่อยก็ต้องคิดถึงนักเรียนว่าจะทำอย่างไรให้พวกเขาเหล่านั้นมีความรู้และมีพฤติกรรมหรือคุณลักษณะอันพึงประสงค์ได้ จะใช้สื่ออะไรดี ที่ทำให้เด็ก ๆ เข้าใจได้ง่าย มันยากกว่า สอนเด็กโต ๆ เยอะเลย
มาถึงตรงนี้ เพียงแค่ดิฉันอยากชื่นชมคุณครูทั้งหลายทั่วประเทศที่ต้องรับภาระอันหนักอึ้งที่บางครั้งคนอื่นไม่เข้าใจในบทบาทตรงนี้ เด็กไม่ดี ก็โทษคุณครู เด็กดื้อ อ่านหนังสือไม่ออก มีพฤติกรรมที่นำพาของสังคม ก็โทษโรงเรียน มันไม่ถูกต้อง พ่อแม่ ญาติพี่น้อง ตำรวจ โรงพยาบาล หรือทุกหน่วยงาน ต้องช่วยกันขัดเกลา ซึ่งเป็นลูกหลานของพวกเราทั้งนั้น อย่าทอดทิ้งให้คุณครูต้องดูแลตามลำพัง
โรงเรียนอยากเห็นลูกศิษย์ทุกคนเป็นคน เก่ง ดี มีคุณภาพ และมีความสุข ตามนโยบายของการจัดการศึกษา สิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งที่จะเป็นตัวขับเคลื่อนใหโรงเรียนมีการพัฒนาและได้มาตรฐานการศึกษา นั่นก็คือการประกันคุณภาพ ดิฉันมีความพึงพอใจและภูมิใจที่สุดทีได้รับมอบหมายหน้าที่ให้ดูแลในเรื่องนี้ เพราะนั่นหมายถึงดิฉันได้เป็นคนหนึ่งที่จะช่วยทาสี ช่วยตกแต่ง เพื่อที่จะทำให้บ้านหลังใหม่หลังนี้เป็นบ้านที่สวยงามและมีความมั่นคง แข็งแรง และเป็นที่พักพิงอย่างมีความสุขของเด็กๆ เหล่านี้ ตราบนานเท่านาน
รูปสวยจังค่ะ
คิดดี มีความสุข