อบรมนพลักษณ์ให้ผู้บริหารโรงเรียน จังหวัดปทุมธานี
ช่วงระหว่างวันที่ 31 มีนาคม ถึง 2 เมษายน ที่ผ่านมา ดิฉันได้มีโอกาสไปอบรมนพลักษณ์ให้ทีมผู้บริหารโรงเรียนในเขตจังหวัดปทุมธานี และบุคลากรสาธารณสุข เขตจังหวัดปทุมธานี มาค่ะ
งานนี้ประทับใจ ตื่นตาตื่นใจ ไปกับผู้เข้ารับการอบรมเหมือนๆ กับทุกครั้งที่ได้จัดอบรมนพลักษณ์ขั้นต้นทุกครั้งค่ะ เพราะ ผู้เข้าร่วมทุกคน เป็น "ครูนพลักษณ์" ของดิฉันเสมอ
ครั้งนี้ได้เห็นผู้ใหญ่หลายท่าน คลี่คลายตนเอง ในประสบการณ์จริงของชีวิต และบอกเล่าให้ผู้เข้าร่วมท่านอื่นๆ ฟังในการอบรม
ดิฉันก็เลี่ยงตอบไปว่า
สิ่งที่ได้เรียนรู้และสรุปบทเรียนได้จากการเป็นกระบวนกรในครั้งนี้ เช่น
ท่านผู้บริหารโรงเรียนลักษณ์ 1 ท่านหนึ่ง..... ดูภายนอก พฤติกรรม ความสนุกสนาน มากล้น จนหากดูแต่ภายนอกล้วนๆ อาจชวนคิดไปได้ว่าเป็นลักษณ์ 7
แต่ท่านถามในวง ว่า ที่กระบวนการอบรมให้คิดถึงชีวิตในวัยก่อนอายุ 30 ปี นั้น แต่เวลาเล่าเรื่องใน panel ทำไมเล่าเรื่องในปัจจุบันได้..... มันเป็นเพราะ (ท่านใช้คำว่า) "สันดาน" มันยังคงอยู่แม้แก่แล้วใช่หรือไม่
ในการสัมภาษณ์หมู่ (Panel Interview) คนลักษณ์หนึ่ง หลายท่านยอมรับว่า กฎ กติกา และมาตรฐาน นั้นส่วนใหญ่อิงกับกติกาสากล หรือระเบียบที่กำหนดไว้ภายนอก แต่ในรายละเอียดแล้ว คนลักษณ์ 1 สร้างมันขึ้นมาเอง และยึดถือ นำไปปฏิบัติ รวมทั้งคาดหวังให้คนอื่นปฏิบัติด้วย .... ตรงนี้เป็นจุด ชวนหงุดหงิดบ่อยครั้งในชีวิต วนเวียนซ้ำซาก
แต่ท่านผู้บริหารท่านนั้น ดูจะมีการปรับจุดอ่อนในความเป็นลักษณ์หนึ่งของท่าน ในวิธีบริหารโรงเรียนของท่าน โดยท่านจะหาจุดร่วมจากทีมงาน ลูกน้อง ให้เป็นผู้ร่วมกำหนดกฎ กติกา มารยาท ในการทำงานร่วมกันขึ้นมา แทน (แต่ก็ยังไม่วายหงุดหงิด หากคนไม่ทำตามอยู่ดี )
ท่านคลี่คลายความหงุดหงิดในใจ (การไม่แสดงความโกรธ) โดยการพลิกมุมมอง ให้เรื่องราวต่างๆ กลายเป็นเรื่องตลก เรื่องสนุกสนาน เฮฮา หรือแม้กระทั่งโปกฮา ไป
ตรงนี้ดิฉันเห็นการใช้ภาวะลูกศร ของคนลักษณ์หนึ่ง ที่จะวิ่งไปใช้พฤติกรรมของคนลักษณ์เจ็ด ที่พฤติกรรมภายนอกในการใช้ชีวิตร่วมกับทีมงาน และลูกน้องทั้งหลาย
ท่านนี้นี่เอง ที่ในเช้าวันแรกของการอบรม ดูจะแซว ผู้คน คนโน้น คนนี้ .... จนดิฉันอดคิดในใจ ในฐานะกระบวนกรก็อดหวั่นๆ ไม่ได้ (ความกลัวของศูนย์หัวทำงาน อิ อิ อิ) ว่า ท่านจะป่วนกระบวนการอบรมของเราอีกนานไหมเนี่ยะ
แต่ภายในดึกของคืนแรก ตอนที่ท่านจะเดินออกจากห้องประชุมไป ท่านก็พูดเสียงดังให้ทุกคน รวมทั้งกระบวนกรได้ยินว่า "เอ้า วิทยากรเขาตั้งใจให้ เราก็ต้องตั้งใจเรียนรู้กันนะ" แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ..... กิจกรรม การชวนให้ผู้เข้าร่วม กลับเข้าไปในตนเอง เป็นไปอย่างราบรื่น ผิดกับวันแรกราวฟ้ากับดิน
************
ครูนพลักษณ์ ในการอบรมครั้งนี้ของดิฉันน่ารักมากค่ะ (เป็น ผู้อำนวยการโรงเรียน 15 ท่าน อายุระหว่าง 45-60 ปี และเป็นบุคลากรสาธารณสุขอีก 14 ท่าน อายุก็ไม่แตกต่างกันมากนัก อาจจะน้อยกว่านิดหน่อย)
เพื่อนกระบวนกร เดินผ่านไประหว่างการพักทานของว่าง แอบได้ยินท่านๆ เม้าท์ กันว่า .... ก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมตัวเองยอมให้วิทยากรเด็กๆ สั่งให้ทำโน่น ทำนี่ มากมาย ปกติพวกท่านมีแต่สั่งคนอื่น งวดนี้ ยอมทำตามเด็กๆ พวกนี้ง่ายจัง... อะไรประมาณนี้นะคะ
ดิฉันมองสิ่งที่เป็นปรากฎการณ์นี้ว่า เมื่อเรายอมที่จะอยู่กับตัวเองได้จริงๆ แล้ว (ไม่ใช่ยอมด้วย "หัว" หรือ ยอมด้วย "เปลือก" ) เราจะอยู่กับคนอื่นได้อย่างเป็นปัจจุบันด้วยค่ะ ... อันนี้เป็นแนวคิดของ วัชรยาน เรื่องของ การเปิดพื้นที่ให้กับตนเอง เท่ากับเป็นการเปิดพื้นที่ให้กับคนอื่นด้วย ....หากเราทำได้บ่อยๆ ... สันติสุข มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ไกลเกินเอื้อมเลย ใช่ไหมคะ
การที่ท่านผู้บริหารทั้งหลาย ยอมทำตามที่กระบวนกรเด็กๆ ชวน ให้ทำกิจกรรมการอยู่กับตัวเอง ใคร่ครวญ เรื่องราวชีวิตตนเอง (เพื่อค้นหาแนวโน้มลักษณ์) หัวโขน และเปลือกทั้งหลาย มันก็ถูกคลี่คลายลงไปโดยปริยาย
ความเห็น (4)
เห็นด้วยอย่างยิ่งกับคำพูดนี้ค่ะ
"การเปิดพื้นที่ให้กับตนเอง เท่ากับเป็นการเปิดพื้นที่ให้กับคนอื่นด้วย ....หากเราทำได้บ่อยๆ ... สันติสุข มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ไกลเกินเอื้อมเลย ใช่ไหมคะ"
ขอบคุณค่ะ คุณ
1. dr-ammy
ที่แวะมาทักทายค่ะ
สวัสดีค่ะ
แวะมาทักทายค่ะ
- ขอบคุณ คุณ berger0123 ที่แวะมาทักทายค่ะ
- ที่บ้านดิฉันก็มีดอกมิกกี้เม้าส์ค่ะ น่ารัก น่าชัง เมล็ดที่หล่นลงมา งอกขึ้นเป็นต้นใหม่ ดิฉันก็แยกแจกเพื่อนๆ เพื่อนๆ ชอบกันมากเลยค่ะ