" รู้มั้ยฝืนใจแค่ไหน "
ยามบ่าย15.30 น.
วันนี้ทำงานจนเที่ยง....ขับรถไปติดต่อทำหนังสือเดินทาง....ตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ....
เพราะรู้ว่าทำแล้ว...รู้สึกร้าวรานเจ็บปวดทุกครั้งที่ทำ...คือการโทรศัพท์หาเพื่อนของคนที่จากไป....
ก่อนโทรมือไม้สั้น....พยามยามสูดหายใจลึกเพื่อติดต่อดำเนินการสิ่งที่ต้องรับผิดชอบจากสามัญสำนึก
ความเป็นคน...คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะทำ...แต่สิ่งที่รับการปฏิบัติกลับ...กลัวอยู่แล้วว่าจะเป็นที่คิด....
แต่ถ้าไม่ทำ...ก็คงติดค้างคาใจ...." รู้มั้ยฝืนใจแค่ไหน " ใช่เขาคงไม่รู้จริงๆ....ว่าเรากำลังเดินหันหลัง
วิ่งหนีปัญหา...ทำทุกอย่าง...เพื่อรักษาสิ่งที่มีค่าที่สุดเหลืออยู่....เขาคงคิดว่าเราอยากโทร...หรือรอคอย...
ในสิ่งที่ไม่สามารถเรียกกลับคืนมาได้อีกแล้ว...ฝนตก...น้าตาออกมาแข่งกับสายฝน....กว่าจะทำใจได้
นี้คือเหตุผลการไม่อยากโทร...เพราะมัน...คนที่ไม่โดนตัวเองไม่มีวันรู้ว่ารู้สึกอย่างไร.....
ความเป็นแม่ทำทุกอย่างได้เพื่อลูก...เพราะเขามีชีวิต...ไม่ใช่แค่เศษ...ที่ผู้บังเกิดกล้าว
พยายามบอกคนอื่น...เพียงเพื่อปกป้องตัวเอง.....สาธุ...
ความเห็น (1)
อ่านแล้ว...เข้าใจ...มีเราอยู่ข้างกายนายเสมอ..ไหนบอกว่าเราเป็นเพื่อนนาย
เรารอโทรศัพท์นายน่ะ...