คำถามชีวิต
เมื่อตอนเป็นเด็กเล็กๆ เราตั้งคำถามชีวิตมากมายที่เราไม่รู้ อะไร ? อะไร ? อะไร ? แล้วทำไม ? ? ? แล้วเราก็ได้คำตอบจากผู้ใหญ่ว่า อย่างนั้น อย่างโน้น อย่างนี้ เราก็รับรู้เรื่องราวตามที่ผู้ใหญ่เขาบอก เชื่อตามที่เขาแนะนำ พอโตขึ้นมาหน่อย เรารับรู้เรื่องราวของ “โลก” มากมาย ทั้งที่เราอยากรู้และไม่ใคร่อยากรู้ เมื่อเราเริ่มรู้ความเป็นไปของ “โลก” เราก็เจอคำถามมากมาย เราก็เจอคำถามว่า “โตขึ้นผมอยากเป็นอะไร ?” คำถามคลาสสิก ผมจำไม่ได้ว่าตอบว่าอยากเป็นอะไร ? .......................... พอโตขึ้นมาอีก เราก็พบว่า....เราก็มีวิถีทางเป็นไปตามที่มันเป็น สิ่งที่เราอยากได้ อยากเป็น บางทีมันก็ไม่ได้ดังที่เราอยากได้อยากเป็น พอเรียนจบมาทำงาน ก็เจอคำถามว่าได้เงินเดือนเท่าไร พอทำงานนานวันเข้า ก็เจอคำถามอีกว่ามีเงินเยอะเท่าไหร่แล้ว ยิ่งทำงานนานปีเข้า ก็เจอคำถามว่าได้เป็นหัวหน้างานหรือยัง ........................... วันหนึ่งผมใคร่รู้วิชาการมากกว่าที่มีอยู่ จึงตัดสินใจไปเรียนต่อ เมื่อผมไปเรียนต่อปริญญาโทกลับมา ก็เจอก็คำถามว่าเมื่อไหนจะไปเรียนป.เอก ........................... ในตอนเป็นหนุ่มโสด ก็เจอคำถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งงาน และเมื่อตัดสินใจแต่งงานแล้ว ก็เจอคำถามว่ามีลูกหรือยัง พอมีลูกหนึ่งคนก็ถูกถามต่อว่าเมื่อไหร่จะมีอีกคน พอมีครอบครัวมีลูก ก็เจอคำถามต่อว่ามีบ้านหรือยัง และเมื่อมีบ้านแล้วก็มีคำถามต่อมาว่ามีรถหรือยัง อีกหลากหลายคำถาม ที่หลากหลายคนตั้งคำถามกับผม ........................... สุดท้ายผมเริ่มมาตั้งคำถามกับตัวเอง ชีวิตเราใครกำหนดกันแน่ คำถามเหล่านี้กำลังต้อนให้เราเดินไปทางของคำตอบนั้นหรือไม่ การมีเงิน มีงาน มีตำแหน่ง มีบ้าน มีรถ มีเงินทอง มีอีกสารพัดอย่าง นี่หรือคือคำตอบของชีวิต ผมครุ่นคิด ทบทวนอยู่นานวัน ผ่านมาหลายเดือน หลายปี ถามตัวเองว่าเป้าหมายแท้จริงของชีวิตเราคืออะไร คำถามอาจยากไป ผมเริ่มตั้งคำถามใหม่ ความสุขที่แท้จริงของผมคืออะไร ผมเริ่มลองทบทวนว่าเรามีความสุขจากอะไร กับใคร ที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร ผมเริ่มได้คำตอบกับตนเองทีละน้อยๆ ผมมีความสุขเมื่อได้อยู่บ้าน อยู่กับครอบครัว ได้นั่งเอกเขนกอ่านหนังสือเล่มโปรด ได้อยู่แบบเงียบๆ ไม่วุ่นวายกับใคร ได้ปลูกผัก ต้นไม้ ที่โตวันโตคืน จนได้ดอก ใบ ผล มาเก็บกิน ได้เดินไปสำรวจไร่สวน ท้องทุ่งนาของพ่อแม่ หวนนึกถึงวันเก่าๆ เมื่อยังเล็กๆ นี่คือความสุขเล็กๆ ที่ผมมี .............................. ผมเริ่มคิดได้ลึกๆ เล็กๆ ในใจว่า ผมไม่จำเป็นต้องมีบ้านใหญ่โตนัก ไม่จำเป็นต้องมีรถหรูหราราคาแพง ไม่จำเป็นต้องไปเป็นเจ้าคนนายคน ไม่จำเป็นต้องรีบเร่งเอาเป็นเอาตายกับชีวิต ผมเริ่มให้เวลากับตนเอง กับลมหายใจ กับสติ เจือจานเวลาที่พอมีบ้างให้กับงานสร้างสำนึกฮักแผ่นดินถิ่นเกิดกับกลุ่มคนฮักเมืองน่าน ได้พบได้ปะคนเล็กคนน้อย ที่ไม่ยี่หระต่อกระแสโลก หากแต่อยู่แบบอ่อนน้อมถ่อมตน อยู่อย่างสมถะแบบฉบับคนพอเพียง ผมเห็นเขาไม่มีอะไรอย่างที่ใครๆ เขามี (วัตถุ) แต่เขากลับมีอย่างที่ใครๆ ไม่มี เขามีอยู่ มีกิน มีแบ่งปัน และที่สำคัญเขามีความสุข .............................. ผมเริ่มหาหนังสือดีดีมาอ่าน แนวธรรมะ ชีวิตทางเลือก และพออยู่พอกินมาอ่าน เริ่มเอาคำสอนของหลวงพ่อปัญญานันทภิกขุที่ว่า “คิดดี ทำดี พูดดี คบคนดี อยู่ในสถานที่ดี” มาปฏิบัติ และถึงตอนนี้ผมเริ่มแน่ใจว่าความสุขที่แท้จริงของผมคือ “ชีวิตที่เป็นอิสระ” อิสระจากการผูกยึด และไม่ต้องตามไปทำอะไร เพื่อตอบคำถามของใครๆ อิสระพอควรในการคิด ทำ และพูด ผมพบว่ามีความสุขกับวิถีทางที่เราได้เลือก ความสุขเล็กๆ เป็นคำถามที่ผมตั้งเองและเริ่มได้คำตอบกับตัวเอง เหลือเพียงการกำกับตนเองไปสู่ทางเดินแห่งชีวิตนี้ นี่คือเป้าหมายชีวิต
ความเห็น (1)
สวัสดี นะคะ
พอดี เปิดเจอ คำถามชีวิต เข้าแล้วสะดุดตา อดไม่ได้ ต้องเปิดอ่านนะคะ
รู้สึก และรับรู้ เหมือนที่คุณเขียนเลยนะคะ
ในชีวิตจริง เราเจออย่างนั้นจริงๆๆ
เคยถามตัวเองเสมอ ว่า ความสุขเราอยู่ที่ไหน ได้ รับคำตอบเหมือนเดิม ทุกครั้ง
ความสุขเราอยู่ที่ครอบครัว เรา ได้อยู่บ้าน อ่านหนังสือ อยู่กับลูกๆ
เห็นต้นไม้ที่เราปลูกออกดอกสวยงาม
ได้ไปทำงาน และทำงาน อยู่กับผู้ร่วมงานอย่างมีความสุข
คุยกับเพื่อนๆ บ้าง ในและนอกวงการ
แค่นี้จริงๆ ความสุขของคนเรา
ขอบคุณนะคะ ที่ให้ข้อคิด ที่เราบางทีก็ไม่ได้คิดถึงมัน