มีโอกาสเข้ากรุงเทพเพื่อไปเยี่ยมคุณแม่ ประชุม และก็ดูละคร
ผมเคยดูละครเวทีมานานมากแล้ว ตอนนั้น เป็นละคร
"ถาปัตย์" และละคร"นิเทศ" แต่ครั้งนี้เป็นละครที่แสดงโดย
ดารา ซึ่งแม่นาคนั้นนัท มีเรีย เป็นคนเล่น
เรื่องราวของแม่นาคนั้นทุกคนคงทราบดีอยู่ผมคงไม่เล่าแล้ว
แต่สิ่งที่ผมจะเล่าก็คือการตามดูจิตใจขณะดู
เริ่มตั้งแต่ฉากแรก เป็นฉากน่ากลัว ขนแขนนี่ลุกซู่เลย
อารมณ์เหมือนอยู่ในป่าช้า แต่พอมาฉากรื่นเริง จิตผมไม่ค่อยรื่นเริงตามเท่าไหร่ เหมือนถูกกดๆ ไว้
แต่พอมาถึงฉากที่พี่มากถูกเกณฑ์ทหารนี่สิครับ ผมร้องไห้ตามเลย โชคดีที่โรงละครค่อนข้างมืด คนเลยไม่เห็น
ถ้าจะเขียนจนจบคงเป็นเขียนไปบ่นไปประมาณนี้ล่ะครับ
แต่แนะนำให้ไปดูครับ คุ้มค่าครับ ได้ในสิ่งที่ไม่คิดจะได้ครับ
ได้เห็นความรู้สึกใช่ไหมครับ
ถ้ารู้ตัวทันคงไม่ร้องไห้ไหม
ถ้ารู้ตัวเร็วอะไรๆ ก็จะหยุดลงไหม
อินขนาดนั้นเลยเหรอคะ
อยากไปดูมั่งจัง
ขอบคุณค่ะ
ถ้าเห็นด้วยใจที่เป็นกลาง (ไม่มีกู)
ด้วยจิตที่ตั้งมั่น ไม่เข้าไปในเนื้อเรื่อง ก็คงดับเลยครับ
แต่ช่วงที่ดูนั้นปล่อยให้สัญญา สังขารมันทำงาน เวทนาจึงตาม เกิดการรับรู้ขึ้นครับ
ไม่ได้เห็นทุกขณะ ทุกเวลานะครับ แค่รู้เท่าที่รู้ได้น่ะครับ
ยังนับ 1 อยู่เสมอครับอาจารย์
ดีจริงๆ ครับ คุณณัชชา ลองดูสักครั้งนะครับ
โดยเฉพาะถ้าหัวใจยังทำงานตามปกติละก็สมควรดูเป็นอย่างยิ่ง