๒๒. สิ่งที่ทำ...ล้วนเป็นกรรมที่ต้องรับ

                  

บางเวลาทำให้เราหวลคิดถึงอดีตที่ผ่านมา สิ่งที่เราทำในอดีตน่าจะส่งผลกับเราในปัจจุบันไม่มากก็น้อย

ปัจจุบันผู้เขียนมีปัญหาเรื่องสายตาเป็นอย่างมาก จะต้องเปลี่ยนแว่นสายตาทุกปี บางวันหลังจากกลับจากทำงานจะปวดหัวและเจ็บปวดที่กระบอกตาอยู่บ่อย ๆ น่าจะเกิดจากการใช้สายตามาก เพราะแต่ละวันจะตรวจทานและพิจารณาเรื่องต่าง ๆ ก่อนจะเสนออธิบดีในแต่ละวันจำนวนมาก บางเรื่องหากเป็นเรื่องที่จะต้องส่งไปยังหน่วยงานภายนอก จะต้องอ่านหนังสือทุกตัวอักษร

นอกจากนี้น่าจะเกิดจากสาเหตุสมัยที่ผู้เขียนเรียนหนังสืออยู่ เคยอ่านหนังสือนวนิยายของคุณพนมเทียน บางวันอ่าน ๒ คืน ติด ๆ กัน ไม่ได้นอนเลย ช่วงที่ไปเรียนชั้น ม.๔ จึงได้พบว่าตัวเองสายตาสั้น ตั้งแต่นั่นมา ต้องใส่แว่นสายตามาตลอดจนถึงปัจจุบันเป็นเวลา ๓๐ กว่าปีแล้ว

แต่มีเหตุการณ์หนึ่งที่เตือนใจผู้เชียนอยู่เสมอและน่าจะเป็นผลจากการกระทำดังกล่าว สมัยเด็ก ๆ พี่เขยจะพาผู้เขียนไปจับนกตามทุ่งนาในเวลากลางคืนเสมอ ๆ โดยใช้ลำไม้ไผ่ที่มีความยาวประมาณ ๕-๑๐ เมตร แล้วใช้ตาข่ายมัดที่ปลายลำไม้ไผ่ดังกล่าว ใช้เป็นเครื่องมือในการดักจับนก บางคืนได้เป็นจำนวนมาก นกบางตัวขณะที่ถูกจับ มีเลือดออกจากตาก็มี  พอรุ่งเช้าพี่สาวก็จะฆ่า ถอนขน และลนไฟ มัดเป็นคู่ ๆ ไปขายที่ตลาด

ส่วนพี่เขยของผู้เขียนก็มีปัญหาสายตาเช่นกัน แม้ไม่ได้เรียนหนังสือก็ต้องใช้แว่นสายตา เท่าที่สอบถามก็จะมีอาการปวดตาเช่นเดียวกับผู้เขียน ทุกวันนี้พี่เขยจะเดินทางไปไหนก็ต้องใช้แว่นสายตาเช่นกัน ส่วนพี่สาวจะมีอาการป่วยอยู่ตลอดเวลา โดยไม่ทราบสาเหตุ  พาไปหาหมอและรักษาตามโรงพยาบาลต่าง ๆ ก็ไม่หาย

ผลจากการกระทำดังกล่าว เชื่อว่าน่าจะเป็นสาเหตุทำให้ปวดตาอยู่ตลอดเวลา พี่เขยและพี่สาว ก็มีโรคประจำตัวตลอดมา และผู้เขียนได้หยุดทานเนื้อสัตว์มานานแล้ว ได้พยายามปล่อยนก ปล่อยปลาทุกครั้งที่มีโอกาส ไม่ว่าเป็นสำคัญ หรือวันเกิด

           ...ผลของกรรม ต้องติดตามผู้ทำเสมอ เปรียบดังรอยเกวียนต้องติดตามล้อเกวียนไปฉันนั้น...

[นาง พรรณา ผิวเผือก]

สวัสดีค่ะ

* ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ

* พบเห็นและทบทวนย้อนอดีตกรรมของตนแล้วก็มักเป็นเช่นที่ว่า

* อนาคตคือผลกรรมของอดีต

* สุขกายสุขใจนะคะ

[ศรีกรม]

• สวัสดีอาจารย์
• ขอบคุณที่ติดตาม