วงน้ำชา ณ ขอนแก่น

การเรียนรู้ก็เหมือนกับการเล่นดนตรี ต้องเล่นเป็นวง ฝีมือจึงจะพัฒนาขึ้น

        สงสัยไหมครับว่า  ทำไมการเรียนรู้ในบางครั้งก็รู้สึกว่า  เราได้เรียนรู้กับเรื่องนั้นๆไปหมดแล้ว  หรือเรียนไปแล้วรู้สึกถึงทางตัน  หนทางข้างหน้าดูเหมือนตีบแคบลงทุกวัน  จะมองหาพลังหรือแรงดลใจจากการทำงานก็เหมือนจะไม่มี

        หนทางหนึ่งที่ผมได้รับคำแนะนำจากพี่เล็ก  ปรีดา  เรืองวิชาธร กระบวนกรจากเสมสิกขาลัยก็คือ ต้องหาวง  เหมือนกับการเล่นดนตรี  ถ้าเล่นคนเดียว  มันไม่มีทางพัฒนา  แต่ถ้าเล่นกันเป็นวง  ฝีมือจะพัฒนาอย่างรวดเร็ว         

          วันนี้ได้มีโอกาสไปนั่งจิบน้ำชาที่ร้านวงน้ำชา  ขอนแก่น  ใกล้กับที่ทำงานที่วัดหนองแวงพอดี  กะว่าจะคุยแล้วสักสองทุ่มก็จะกลับ  แต่ก็เลยเถิดแถมชวนพี่โป่ง ผอ.ศูนย์แพทย์วัดหนองแวงกับน้องอ๊อด  เภสัชกรมานั่งล้อมวงทำสุนทรียสนทนาย่อยๆกับพี่ดี  เจ้าของร้านอีกด้วย 

         ผมรู้สึกแปลกใจกับการที่เมื่อเราออกจากพื้นที่เดิมๆ  มันช่วยให้เรากล้าพูดในสิ่งที่เราไม่กล้าแม้จะเอ่ยในที่ทำงาน  บรรยากาศที่สบายๆ  ไม่เร่งรีบ  ช่วยทำให้เราหลุดจากกรอบเดิมๆทั้งทางด้านกายภาพและทางด้านความคิด  เมื่อสิ้นสุดการสนทนา  ผมรู้สึกถึงพลังแห่งการสนทนาที่ปลุกเร้าพลังภายใน  จะทำอย่างไร  พลังแห่งการสนทนาและการรับฟังอย่างลึกซึ้ง  จึงจะเกิดขึ้นในองค์กรที่เราใช้ชีวิตอยู่ทุกคืนวัน  ไม่ต้องไปเติมพลังกันในที่ไกลๆหรือจากภายนอก  สามารถเติมพลังให้กันและกันให้ขับเคลื่อนการทำงานอย่างมีความสุข 

          คงต้องหาวงกันต่อไป

[วาสนา]

ขอร่วมเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าเป็นการจัดสรรที่ยิ่งใหญ่

คงได้รับคำเชื้อเชิญ นะค่ะ