บานต้านบาป

  

ยลบัวบานกลางบึงคำนึงคิด
ยังไม่ติดโคลนตมน่าชมชื่น
เกิดแดนต่ำแต่สูงล้ำทุกค่ำคืน
บุปผาอื่นหมื่นแสนไม่แม้นบัว

เจ้าชูช่อล้ออรุณที่อุ่นแสง
เพลินพลิกแพลงภัยพาลผ่านพ้นชั่ว
เพียงก้านใบโผล่พ้นดินสิ้นหมองมัว
ประพฤติตัวเลิศล้ำคำบูชา

ทะยานจากห้วงนทีที่อาศัย
ช่างยิ่งใหญ่ใคร่ครวญชวนศึกษา
คงเหน็ดเหนื่อยนะเจ้าปัทมา
ซ่อนอ่อนล้ากว่าจะถึงซึ่งปลายทาง

สักกี่ดอกตอกย้ำกล้ำกลืนถาม
ผ่านห้วงยามยิ้มชนะใสกระจ่าง
สักกี่ดอกร่วงหล่นกล่นหนทาง
อยู่ไหนบ้างบัวจ๋าข้าอยากยิน

โอ้ชีวิตมิผิดบัวบึงใหญ่นี้
ทั้งชั่วดีมีไว้ให้ถวิล
บัวติดบาปเปื้อนเปรอะเลอะมลทิน
ย่อมสูญสิ้นบริสุทธิ์ด้วยจุดยืน