อนุสรณ์แห่งรัก..ทัชมาฮาล เชียงใหม่

อนุสรณ์แห่งรัก..ทัชมาฮาล เชียงใหม่

เป็นเรื่องราวที่น่าสนใจอีกเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องราวของ คุณนพดล คนข้างบ้าน ภาพสวย ประกอบกับมีเกร็ดประวัติศาสตร์ เรื่องราวของความรักที่ยิ่งใหญ๋ ของชาวอินเดียท่านหนึ่ง เรื่องราวเป็นอย่างไง ก็ลองอ่านดูนะครับ
ขออนุญาติน้องมาลงแบ่งปันกันอ่าน

เมื่อครั้งยังเรียนอยู่ชั้นอนุบาลคุณแม่ของผมได้จับมือจูงข้ามสะพานแห่งหนึ่ง ซึ่งชาวบ้านมักเรียกติดปากคนว่า ขัวแขก(สะพานแขก) ซึ่งทุกย่างก้าวของเด็กน้อยเต็มไปความหวาดเสียว เพราะเวลาเดินอยู่บนสพานแล้วมองต่ำลงมาด้านล่างซึ่งนั่นก็คือแม่น้ำปิงมันดูสูงมาก และราวสะพานในขณะนั้นมีเหล็กกั้นประมาณ3หรือ4เส้น บางครั้งเมื่ออยู่กลางสะพานแทบจะก้าวขาไม่ออกเพราะมันเสียวอย่างจับจิตจับใจ หรือเป็นเพราะผมเป็นโรคกลัวความสูง

 

 

ซึ่ง..ผมมีความรู้สึกผูกพันและความทรงจำกับสะพานแห่งนี้อย่างที่ใครๆคงมีไม่เหมือนผมแน่ และเมื่อรับรู้เรื่องราวความเป็นมาของสะพานแห่งนี้ทำให้เกิดความประทับใจในสะพานนี้เป็นอย่างมาก

 

 

มีคนเคยพูดว่า ความรักทำให้คนตาบอด แต่ผมต้องขอค้านในกรณีนี้ เพราะความรักของ นายห้างโมตีราม (มนตรี โกสลาภิรมณ์) ที่มีต่อภรรยาของท่านนั้นได้สร้างคุณประโยชน์แก่ชาวเชียงใหม่เป็นอย่างมาก นายห้างโมตีรามได้สร้างสะพานเชื่อมระหว่าง ทิศตะวันออกของแม่น้ำปิง(ฝั่งวัดเกต ) กับ ฝั่งทิศตะวันตกของแม่น้ำปิง(ฝั่ง ตลาดต้นลำไย ตลาดวโรรส)เพื่อเป็นอนุสรณ์และความรักให้กับภรรยาของท่าน คือ นางจันทร์สม โกสลาภิรมณ์ ซึ่งสะพานแห่งจึง ชื่อสะพานจันทร์สม แต่ชาวบ้านมักเรียกติดปากคนว่า ขัวแขก นับตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๕๐๙ จนถึงปัจจุบันชาวเชียงใหม่ได้อาศัยสะพานแห่งนี้สัญจรไปมาจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่ง เพราะความรักที่นายห้างโมตรีรามที่มีต่อภรรยาของท่าน ถึงแม้งานก่อสร้างและสถาปัตยกรรมจะไม่ยิ่งใหญ่สวยงามเท่ากับทัชมาฮาลที่ประเทศอินเดีย แต่สำหรับผมแล้วนั้นนี่คือทัชมาฮาล ทัชมาฮาลเชียงใหม่ ทัชมาฮาลที่ยังประโยชน์แก่พี่น้องชาวเชียงใหม่และผู้คนที่สัญจรไปมาตราบนานเท่านาน

 

 

 

 

มาถึงวันนี้จากคนที่ถูกจูงมือข้ามสะพาน ได้เปลี่ยนมาเป็นคนจูงมือเด็กน้อยสองคนข้ามสะพาน(สุดัยซี่ย์ อัยมี่ ลูกชายกับลูกสาว)แห่งนี้ เด็กๆไม่ยักจะมีอาการเหมือนกับผมตอนเด็กๆกับสนุกสนานร่าเริงเพราะได้ขนมของเล่นจากฝั่งกาดหลวง(ตลาดวโรรส)ถามว่าวันนี้ยังมีอาการเสียวอีกไหม? เวลาเดินข้ามสะพานแห่งนี้ ตอบได้เลยว่ามี ผมขอบอกได้เลยว่าความทรงจำกับสะพานแห่งผมมีไม่เหมือนใครแน่

 

นพดล นามวงค์พรหม

http://a-life-northern-muslim.ning.com/profiles/blogs/3203591:BlogPost:1743

[ครูเอ]

แวะมารับประวัติขัวแขกค่ะ

สมัยก่อนไม่มีรถ

เวลากลับบ้านต้องมาขึ้รถคิวที่ขัวแขกค่ะ 

ใกล้ๆแถวนั้นมีร้านข้าวเกรียบปากหม้อเจ้าอร่อยค่ะ

ขอบคุณค่ะ