นกน้อยใน “สวนธรรม...”
สวนธรรมอันกว้างใหญ่ ตัวฉันเปรียบเหมือนนกตัวน้อย ๆ ที่มาคอยพัก แอบอิง พึ่งอาศัย
ชีวิตที่เคยทุกข์ เคยคลอนแคลน ได้มีเวลามาสร้างราก เสริมฐาน เพาะแก่น “แก่นแห่งชีวิต...”
สวนธรรมนี้มีดิน น้ำ ฟ้า อากาศ บริสุทธิ์ บริบูรณ์
“สมบูรณ์ธรรม นำชีวิต…”
จิตใจที่เคยวุ่นวาย ฟุ้งซ่าน ยุ่งเหยิง สับสน ได้สงบ
จิตใจที่เคยโลดแล่นเดินตามความต้องการของกิเลสตอนนี้มีโอกาสกลับบ้าน “บ้านที่แท้จริง...”
สวนธรรมคือบ้านที่เที่ยงแท้ สวนธรรมเป็นบ้านแห่ง “สัจธรรม
สวนธรรมเป็นที่พักพิงแก่จิตใจ ถึงที่ใดจักวุ่นวาย แต่ที่นี่ “สงบจริง...”
ความเห็น (2)
ปัญหาคือ เรารู้ว่ามีสวนนั้นได้อย่างไร
ปัญหาคือ เราจะมองเห็นสวนนั้นได้อย่างไร
ปัญหาคือ เราจะรู้ทางเดิน และเดินทาง เข้าสวนนั้นได้อย่างไร
ปัญหาคือ เราจะอยู่ได้นานสักแค่ไหน โดยไม่ถูกรบกวนจากสิ่งเร้าภายนอกสวน
เราจะรักษาความสงบสุขในสวนนั้นให้ต่อเนื่องได้อย่างไร
แต่ใจที่สงบ เมื่อเท้าเหยียบ สวนนั้น แล้ว ใจจะรู้ว่าถึงแล้วบ้านที่แท้จริง
สิ่งทั้งหลายเป็น "ปัตจัตตัง" รู้และเห็นได้ด้วยตนเอง...
คนที่มีลูกแอปเปิ้ล แล้วไม่รู้จักกินแอปเปิ้ล จะรู้รสแอปเปิ้ลได้อย่างไร...?
อยากรู้รสแอปเปิ้ล ต้องลองกินดู จะได้รู้ว่ามันหวาน มันเปรี้ยว และรู้ว่ารสแอปเปิ้ลมันเป็นอย่างไร...