คุณแม่ นักเรียนแพทย์ Extern - ชีวิตแสนโหดเหลือเกิน
คุณแม่ Extern ส่ง เมลล์ ผ่าน Go to know มาหาว่า
ตอนนี้มีลูกอยู่ Extern อยากให้กำลังใจ แต่ไม่รู้จะหากำลังใจมาจากไหน เพราะชีวิตแสนโหดเหลือเกิน เรียนถึงปี 6 แล้วจะให้ออกก็คงไม่ได้ จะให้อยู่ก็ไม่มีความสุข
ด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นแพทย์ต้องถึงขนาดเข้าเวรทั้งวันทั้งคืน แล้วเมื่อติดกับวันทำงาน ก็ยังต้องอยู่ทำงานโดยไม่ได้พักผ่อน เราก็เลยลองนอนดึกแล้วตื่นเช้า วันนั้นทั้งวันมึนไปทั้งวัน
ถ้าชีวิตไม่มีคุณภาพเช่นนี้ ขนาดยังไม่อดนอนนะเนี่ย หมอที่เรียนจบไปหลายคนก็ไม่ทำอาชีพนี้ เพราะรับสภาพไม่ไหว หมอก็ยังขาดแคลนเหมือนเดิม
หมอที่ไม่อดนอนจะไม่เก่งหรือค่ะ ทำไมเราถึงไม่ทำให้เขามีคุณภาพชีวิตที่ดีเพื่อที่จะมีคนอยากเรียนหมอ ขอกำลังใจสักคำจากอาจารย์เพื่อหมอ Extern คนใหม่จะได้มีชีวิตอยู่รอดค่ะ
อ่านแล้ว อึ้งกิมกี่
ปฏิเสธไม่ได้ เป็นความจริง ทุกประการ ในทุกระดับ ไม่ว่าเขาจะเป็นนักเรียนแพทย์ หรือจบแพทย์แล้ว (เรียนว่าอายุ 50 กว่า ก็ ยังต้องอยู่เวรอยู่เลย ที่นี่ )
มี คนแก้ ทั้งระดับบริหารระดับ กระทรวง ระดับ ผอ ระดับมหาวิทยาลัย แก้มาเป็น หลายสิบปี
เท่าที่เห็นแก้ คือให้ผู้เรียน ตอนเป็น นักเรียนประถมปลาย ได้มีดูงาน รพ ให้โอกาสคิดก่อน ตัดสินใจเลือกไม่เรียนแพทย์ (แต่ก็ดูงานแต่ในเวลาราชการ และในบริเวณที่ไม่อันตรายต่อผู้ป่วย ดังนั้นก็ไม้ได้เห็นการบริการนอกเวลา ไม่เห็นผู้ป่วยอาการหนัก ฉุกเฉิน อาจตัดสินใจผิดเลือกเรียนแพทย์อยู่ดี)
ในระยะ 5-10 ปีนี้ มีเพิ่มเงิน ให้กว่าอดีตเยอะ เพื่อช่วยไม่ให้แพทย์ ลาออกไป ไปอยู่ในที่สบาย งานน้อย เงินดี มากกว่า ก็ช่วยได้ ระดับหนึ่ง เพราะถึงเงินดี แต่งานสาหัส พอมีเหตุการณ์ ผิดพลาด จากการทำงานเกินกำลัง ก็คับข้องใจ ก็ พร้อมลาออกอีก
ดิฉันเห็นหมอลาออกจากราชการ ก็ เสียใจแทนราชการ แต่ก็ไม่เคยห้าม เพราะทราบว่า ไม่ไหวจริงๆ เขาถึงลาออกกัน
ตัวเราไม่สามารถ แก้ ที่ระบบได้ แต่แก้ที่ให้กำลังใจ ณ จุดที่เราอยู่ได้ค่ะ
สำหรับน้อง ฝากคุณแม่บอกเขาว่า การไม่ได้ นอนของเขาในการอยู่เวรนั้นมีคุณค่าอย่างยิ่ง หากเขาไปนอนในตอนนั้น และละทิ้งงาน อันสำคัญละทิ้งผู้ป่วย จะไม่เพียงมีผลต่อผู้ป่วย คนนั้นเท่านั้น แต่ผลกระทบไปถึงครอบครัวเขา สังคมรอบตัวเขา และสังคมทั้งหมด ว่าจะเกิดความสิ้นหวังในระบบสุขภาพ รู้สึกแย่ว่าไม่มีใครช่วยเหลือขณะที่กำลังป่วยหนัก ทุกข์ แสนสาหัส จะเกิดไมไว้วางใจกัน เป็นศัตรู ทำร้ายกันด้วย กริยา วาจา และการกระทำที่รุนแรงต่อได้
คุณแม่จงภูมิใจ และกอดเขา บอกด้วยว่า เราภูมิใจ ที่เขาทำงานยากนี้ได้ การทำงานนี้ ยากๆ ซึ่งแม้นแต่คุณแม่ยังทำได้ยาก แต่เขาทำได้ ทำให้ เรามั่นใจว่า เขาจะทำอะไร ก็ สำเร็จ ต่อไปในภายภาคหน้าค่ะ
ฝากขอบคุณ น้องextern ด้วย ว่า
การกระทำ ของเขาเป็นตัวอย่าง เป็นการให้ กำลังใจแก่คนทำงานรอบตัวเขา เมื่อหมอไม่ละทิ้ง ดูแลผู้ป่วยด้วยความเสียสละ ยอมทุกข์กาย เพื่อช่วยเหลือ คนที่ประสบทุกข์ กว่า
คนรอบตัว พยาบาล พนักงาน ผู้ช่วยเหลือคนไข้ พนักงานอื่นๆ ก็ จะยินดี มีกำลังใจ และจะยอม ลำบาก เพื่อช่วยเหลือผู้ป่วย เหมือนเขาด้วย
เรื่องความดี ความงามที่เขาทำ ไม่ได้ อยู่ แต่ที่เขา แต่มันส่งผ่าน ขยายต่อในคนที่อยู่ รอบๆ ตัวเขา ให้อยากทำดีต่อไปอีกได้ จริงๆ
แม้แต่ดิฉันเอง ก็อ่านเรื่องที่คุณแม่เล่ามานี้ ด้วยความรูสึก ที่ดีมาก และยังรู้สึกชื่นชม น้องเขาด้วย
ต้องบอก คุณแม่เลย ว่า เขากำลังจะเติบโต ไปในเส้นทางที่ดี เราจะได้หมอใหม่ ที่ดี ที่มีหัวใจความเป็นมนุษย์ ก็ ด้วยการอดทนกับความสำบากแบบเขานี้
และเราต้องการตัวอย่างดีๆ อย่างที่เขาทำอีกเยอะๆ เลย
คุณแม่เล่ามาอีกนะคะ
ใน ร่วมกันสร้างหมอใหม่หัวใจเต็มร้อย ความท้าทายอันยิ่งใหญ่
ความเห็น (6)
ลูกพี่ก็อยู่เวรมาก จะบอกลูกไม่ต้องรับเวรมาก (พี่ๆจ้างให้อยู่เพราะเป็นน้องน้อย) แต่ก็เห็นลูกไม่บ่นอะไรก็เลยไม่ได้ห้ามไว้ค่ะ
พี่สงสารลูกแต่คิดว่าทำแล้วลูกเป็นสุขก็คิดว่าลูกจะได้มีโอกาสทำบุญมากขึ้นและอดทนขึ้นค่ะ
เล่าในฐานะคุณแม่ค่ะ
คุณหมอสบายดีนะคะ
เล่าในฐานะ คุณแม่ที่เป็นคุณหมอ นะคะ
ซึ่งมองด้วยประสบการณ์ ที่เคยปฏิบัติมาก่อน แถมด้วยด้วยความเข้าใจ ความรัก เต็มเปี่ยม
ชอบที่อาจารย์ และน้อง มองบวก
ลูกเป็นสุข และคิดว่าลูกจะได้มีโอกาสทำบุญมากขึ้นและอดทนขึ้น
win ลูกเป็นสุข win ลูกจะได้มีโอกาสทำบุญมากขึ้น and win อดทนขึ้น ค่ะ
ตั้ง 3 win แหนะค่ะ
หนุเป็นextern ค่ะ
อยุ่เวร
เคยลองไม่นอนซักคืนในวันที่อยู่เวรเพราะคิดว่าถ้านอนไปแล้ว ตอนถูกปลุกขึ้นมา จะconscious ไม่ดีเท่าไร
เลยลองไม่นอนดูจะได้ดูแลคนไข้เต็มที่
แต่กลับกลายเป็นว่า อีกวัน เบลอ ไปเลย ทำงานผิดๆถูกๆ
อาจารย์คะแล้วถ้าการอดนอน มันทำให้การดูแลต้องผิดพลาดไปล่ะคะ
สุขภาพจิต แย่ลง จนบางครั้งก็ถามตัวเองค่ะว่า ฉันมาทำอะไรที่นี่
มันเป้นการได้บุญหรือว่าได้บาปกันแน่
แอบ depress ไปตอนแรกโดยเฉพาะ ตอนอยุ่med
อดนอน สมองคิดอะไรไม่ออก แต่คนไข้ต้องรอด
เจอเหตุการณ์แบบนี้ประจำ
บางครั้งก็คิดว่าพี่ๆยังผ่านมาได้ ทำไมเราจะผ่านไม่ได้ อาจารย์ พี่ๆก่อนหน้านี้หนักกว่าเราอีกตั้งเยอะ
แต่บางครั้งก็คิดว่า
มีความจำเป็นหรือไม่ ที่ต้องทำแบบนี้ ในเมื่อความต้องการของคนไข้คือการดูแลให้ดีที่สุด
นั่นคือตอนที่หมอ มีสติสัมปชัญญะมากที่สุด
มีหลายครั้งที่คิดอะไรไม่ออก ตื้อไปหมด ไม่รุ้จะทำยังไง
คนไข้ก็หอบอยู่เพราะทำทุกอย่างแล้ว เลยทำได้แต่นั่งเฝ้าให้คนไข้รู้สึกว่ายังอยุ่
แต่ก็โดนอาจารย์บอกว่า ทำแบบนี้ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไร
เห็นด้วยกับอาจารย์ ว่าควรไปนอน
การนั่งอยู่เป็นกำลังใจได้ให้ คนไข้นั้นก็ คงจะทำให้ผู้ป่วยรู้สึกดี แต่เราไม่ได้มี คนไข้คนเดียว (ถ้าเขาเป็น ญาติเรา ต้องเฝ้าค่ะ เพราะทำหน้าที่คนใกล้ชิด ไม่ใช่แค่แพทย์ผู้รักษา)
แนะว่า แจ้งผู้ป่วยและญาติเขาว่า หมอขอไปเตรียมรับคนไข้ใหม่
สำหรับเขาเรากำลังรอผลของยาที่ให้ไปแล้ว ซึ่งน่าจะเห็นภายใน .......ชั่วโมง และเราจะกลับมาดูเขาใหม่ในช่วงเวลานั้น
ถ้าเขาแย่ลงให้แจ้งพยาบาล
แล้วคุณหมอไปนอน เพื่อ เตรียมรับคนไข้ใหม่ ซึ่งอาจมาตอนไหนก็ ไม่ทราบ และอาจหนักกว่าเดิม
ขอยก เอาแนวปฏิบัติสำหรับ นักศึกษา แพทย์ ข้อที่ 5 ในบล็อก ก่อน http://gotoknow.org/blog/internextern/265579 มาประกอบ
sleep and eat whenever you can.
This statement is true throughout your clinical years in medical school.
However, it is even more important on time-intensive rotations, such as surgery .
A little nutrition and rest can make you much happier and more productive.
แวะมาให้กำลังใจว่าที่คุณหมอตัวน้อย
ชีวิตการทำงานของพยาบาลต้องพบกัย Extern อยู่ทุกวัน
กลางคืน คนไข้ยุ่ง ตามพี่มาดูแล้ว ไม่ใช่เสร็จแค่นั้น ตัวเองก็ต้องอยู่เพื่อเรียนรู้ เพื่อดูแลคนไข้ต่อ จะแอบไปนอนก็ไม่ได้ เดี๋ยวพลาดโอกาสอันดีในการที่จะเรียนประสบการณ์ใหม่ๆ
บ่อยครั้งที่ Extern แทบไม่ได้นอน แล้วต้องไปเรียนหนังสือต่อทั้งวัน
พี่ๆ พยาบาลได้แต่ถามด้วยความเป็นห่วงว่า
วันนี้คุณหมอทำความเคารพอาจารย์กี่ครั้ง ไม่ต้องเคารพออกนอกหน้าก็ได้นะ ทำลับหลังก็ได้ อาจารย์ไม่ว่าหรอก
ก็เป็นเรื่องสนุกสนานเฮฮาไป
ส่งกำลังใจให้ว่าที่คุณหมอทุกท่านค่ะ
ขอบคุณ คุณ กระติกมากมากเลยค่ะ มีน้ำใจมาช่วยน้องใหม่ด้วย
เวรดึก หรือเปล่าคะ ตื่นเช้าจัง