บทที่หนึ่ง ที่มาแห่งชีวิต จิต ความคิด และลมหายใจ

บทที่หนึ่ง

ที่มาแห่งชีวิต จิต ความคิด และลมหายใจ

มีคำถามใช่ไหม ว่าทำไมไม่เป็นชื่ออื่น ทำไมไม่เริ่มด้วยลมหายใจก่อนแล้วจึงตามด้วยจิต ความคิด และชีวิต เพราะสาเหตุความสอดคล้องของคำหรือเปล่า แล้วทำไมไม่เกี่ยวข้องกับคำอื่นบ้าง ที่จริงมีหลายคำที่อยากตั้งชื่ออยู่หรอกค่ะ แต่ว่าเลือกไปเลือกมาได้ชื่อนี้ น่าจะเข้าท่า ด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นเรื่องใกล้ตัวจริงๆ สาระที่นึกอยากบันทึกเป็นเรื่องราวนำจากประสบการณ์ที่ได้ยินได้ฟังจากท่านผู้รู้มาเล่าสู่กันฟัง รวมไปถึงข้อคิดดีๆที่เป็นประโยชน์ ด้วยเหตุผลน่ะค่ะว่าเสียดายหากไม่นำมาเล่าสู่กันฟังบ้าง มีหลายอย่างเป็นข้อสรุปสาระที่น่าจะเป็นรอยประหรือเส้นต่อหรือตัวต่อที่เรียกว่าจิ๊กซอว์ให้เกิดความชัดเจนมากในการแก้โจทย์ของชีวิตได้ซึ่งแม้เพียงเล็กน้อย ผู้บันทึกก็รู้สึกได้อานิสงส์ไปด้วย

กลับมายังหัวเรื่องต่อ  ตรงนิยามของ "ชีวิต"มีมากมาย แต่ส่วนประกอบของชีวิตท่านสอนว่าประกอบด้วยกรรมสาม คือ กาย วจี และมโน โดยกรรมในที่นี้ หมายถึง การกระทำ เมื่อกระทำดี ผลดี และกรรมเป็นกฎหนึ่งในหลายข้อที่ชาวพุทธต้องมีความเชื่อ เชื่อว่ากรรมดี ผลดี กรรมชั่ว ผลชั่ว เมื่อเชื่อแล้วทำให้ไม่ประมาทในกรรม สังคมที่มีความเชื่ออย่างนี้ การอยู่ร่วมกันย่อมสงบสุข จิตที่ละเอียดอ่อนของบุคคลที่ฝึกจิตไว้ดีแล้ว จะมีความแววไว ในการอ่านจิตและปรับจิตของผู้นั้นให้เป็นกุศลจิตอยู่เสมอ แม้ใหม่ๆจะล้มลุกคลุกคลานไปบ้าง ฝึกหัดบ่อยเข้าจะชำนาญเกิดความเชี่ยวชาญตามมา จิตที่มุ่งมั่นศรัทธาจะมุ่งในทิศทางเดียว คือ ทิศที่เป็นกุศล หล่อหลอมก่อเกิดเป็นกุศลจิต  กุศลจิตที่สั่งสมมากเข้าๆ ก่อร่างขึ้นเป็นรูปธรรม การคิดที่มุ่งมั่นกุศลกรรมกระทั่งเป็นรูปธรรมนั้นจะแทรกในทุกอณูของลมหายใจ ตั้งสติกันดีๆจะพบว่า ในหนึ่งลมหายใจของเราๆท่านๆ กอปรด้วยจิตมากมายนับไม่ถ้วน ในหนึ่งลมหายใจนี้จับได้สักกี่ครั้งกันหนอว่ามีจำนวนจิตที่เป็นกุศลกี่มากน้อย และมีการสกัดจิต หรือพากเพียรสู้กับอกุศลจิต ได้มากได้น้อยเพียงใด ผู้บันทึกเองอยู่ในระหว่างการฝึก ใช่ว่าทำได้เองทั้งหมดก็หาไม่ ถ้าจะเทียบเคียงเรียกได้ว่าทำหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟ   นำสิ่งดีๆมาบอกกล่าวเล่าสู่กันฟัง  ขึ้นอยู่ว่าผู้บันทึกเองอ่านจิตฝึกจิตเพียงใดก็รู้ด้วยตัวเอง หากทำไม่ได้มาก ท่านผู้อ่านมีโอกาสเห็นเข้าก็นึกเสียว่าให้สนใจที่สาระก็แล้วกัน เพราะเด็กเสิร์ฟก็ทำหน้าที่เสิร์ฟ แต่ท่านเป็นผู้ลิ้มรส เมื่อประทับใจในบางช่วงบางตอนและลงมือกระทำบ้างก็เท่ากับท่านได้ลิ้มรส เมื่อเห็นเด็กเสริฟก็อย่าเพิ่งเสียโอกาสปฏิเสธก่อนเลยค่ะ ในสมัยพระพุทธองค์ท่านยังตรัสว่าเนื้อมิใช่เราหนังมิใช่เราตถาคต ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเรา นี่ใช่ว่า เอาพระพุทธองค์ท่านมาเพื่อกล่าวอ้างเอาตัวรอดหรอกนะคะ เป็นแต่ไม่อยากให้ท่านต้องเสียโอกาสกับบางสื่อสาระซึ่งผู้บันทึกเองรู้สึกว่าดีมาก และจริงอยู่ค่ะที่บางเรื่องการฝึกปรือปฏิบัติก็ยังล้มลุกคลุกคลาน ต้องพากเพียร บางเรื่องก็ตายเสียตั้งแต่กลองรบเริ่มลั่น ก็อย่าเพิ่งปิดโอกาสเลยนะคะ ที่เห็นบางคนซ้ำร้ายตายตั้งแต่กลองรบยังไม่ทันลั่น แล้วก็เลยไม่ยอมรับรู้ข้อมูลอื่นๆเลย ครั้งหนึ่งมีท่านผู้รู้ท่านหนึ่งกล่าวถึงหนังจีนกำลังภายในเรื่องฤทธิ์มีดสั้น หรือ ลี้คิมฮวง ที่มีตัวเอกยอมให้ศัตรูทำร้าย ก่อนตายก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายเหาะขึ้นไปบนหน้าผา ให้ศัตรูปักมีดตรึงศพตัวเองไว้บนหน้าผา หรือเรียกแบบภาษาไม่สวยว่าประจาน แท้จริงแล้วตัวเอกนั้นยอมตายน่ะคะ ให้เพื่อนรักที่ยังมีชีวิตอยู่เห็นฝีมือของศัตรูว่ามีวิทยายุทธอย่างไรและเพื่อให้เพื่อนได้ศึกษาจากซากศพตนที่ตายตรึงบนหน้าผา แล้วนำไปเป็นประโยชน์ในการปรับวิทยายุทธ ศัพท์ปัจจุบันเรียกว่าเอาไปพัฒนาวิทยายุทธที่มีอยู่ให้ดีกว่าเก่า  สุดท้ายนำไปกำจัดตัวร้ายให้สิ้นจากโลกนี้ไป  นี่เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ท่านผู้รู้สอนว่า บางคนยอมเอาประสบการณ์ความล้มเหลวพ่ายแพ้ของตนเองปรากฏแสดงแก่สายตาผู้อื่น ผู้ที่ฉลาดก็จะศึกษาจากศพที่เห็น ผู้ที่ไม่ฉลาดก็นึกสังเวช เวทนา หรือไม่ก็สมน้ำหน้า  นับได้ว่าเป็นเรื่องการฝึกจิตอีกนั่นแหละค่ะ ที่จะฝึกให้เป็นกุศลเพื่อนำไปเป็นต้นทุนแห่งกุศลกรรมดีต่อๆไป และก็อีกแหละค่ะ สั่งสมมากๆเข้าก่อเป็นรูปธรรม นำไปสู่การคิด พูดและทำ หรือมโน วจี กาย หรือ กรรมสาม นี่เป็นการลำดับความสำคัญในที่มาของหัวเรื่องบันทึก ชีวิต จิต ความคิด และลมหายใจ

ในโอกาสต่อๆไป ผู้บันทึกจักได้นำบทที่สอง สาม สี่... นำเสนอท่าน  หวังใจว่าบทที่หนึ่งนี้น่าจะพอเป็นสาระได้โดยสังเขป

 

เพชรเหล็กไหล(นามแฝง)

๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒