LOVE ME LOVE MY DOG

          คนเราไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่และไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก ฉะนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่ใครบางคนที่ “อยากทำความรู้จักเรา” จะขอว่า รู้จักแค่เราคนเดียวได้หรือเปล่า โดยไม่ขอที่จะทำความรู้จักกับคนรอบๆ ตัวเรา ยิ่งถ้าใครคนนั้นอยากจะเข้ามาเป็น “ส่วนหนึ่งในชีวิต” ยิ่งไปกันใหญ่ รักฉันคนเดียว แต่ไม่รักคนรอบๆ ตัวฉันจะได้อย่างไร
          “การทำความรู้จัก” ที่ดีที่สุดก็คือ การได้พบปะกัน “ซึ่งๆ หน้า” ได้เห็นหน้าตา อากัปกิริยา และได้พูดคุยเพื่อ “ทำความรู้จัก” กับความคิดความอ่านของเขา แต่สำหรับบางคน เราอาจไม่มีโอกาสได้พบปะเขาในครั้งแรกๆ แต่ได้รู้จัก “ตัวตน” ของเขาผ่านการบอกเล่าจากคนอื่น ซึ่งการทำความรู้จักวิธีนี้ต้องอาศัยทักษะในการเล่าของผู้เล่าอยู่มากพอดู เพื่อให้ผู้ฟังสามารถสร้าง “มโนภาพ” ของคนๆ นั้นได้ตรงกับความเป็นจริงมากที่สุด เวลาเจอ “ตัวเป็นๆ” จะได้ไม่ “ผิดคาด” มากนัก
          แม่ของฉันเป็นตัวอย่างที่ดีของ “รักฉัน ต้องรักหมาของฉันด้วย” ตั้งแต่ตอนที่ฉันและพี่สาวยังเป็นเด็ก เราเคยแอบเอาน้องหมาเข้ามาเลี้ยงในบ้านโดยที่ไม่บอกให้แม่รู้ล่วงหน้า หรือแม้กระทั่งตอนโตแล้ว ก็ยังแอบเอาน้องหมาเข้าบ้านโดยไม่ได้ “ขออนุญาต” จากแม่ก่อน (เพราะรู้ว่า ถ้าบอกให้แม่ “รู้ตัว” ล่วงหน้ามีหวังไม่ได้เลี้ยง) ตอนที่แม่เจอหน้าน้องหมา แปลว่า น้องหมา “ต้อง” อยู่แน่แล้วอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ช่วงแรกๆ แม่ก็ “บ่นเป็นธรรมชาติ” นั่นแหละค่ะ แต่ก็ไม่เคยที่จะไม่รับน้องหมาเหล่านั้นเข้าบ้าน แม้ว่าน้องหมาบางพันธุ์จะเคยโดนแม่ “ประกาศิต” ว่าห้ามนำเข้าบ้านเด็ดขาด อย่างเจ้าบั๊กจี้พันธุ์ร๊อตไวเลอร์ก็เข้าบ้านด้วยวิธี “มัดมือชก” นี้เหมือนกัน หลังจากน้องหมาเข้ามาในบ้านแล้ว แม่ก็จะมี “ประกาศ” เพิ่มเติมต่ออีกว่า “ห้ามเอาหมาเข้ามาเลี้ยงอีกแล้วนะ” แต่แม่จะเคยย้อนคิดไหมนะว่า คำพูดของแม่ใช้กับลูกๆ ไม่เคยได้ผล เพราะเวลาที่มีน้องหมาตาย ลูกๆ ก็จะไปหาน้องหมาเข้ามาเติมเต็มจำนวนน้องหมาในบ้านทุกทีไป
          เมื่อน้องหมาเข้ามาเป็นสมาชิกในในบ้านแล้ว ต่อจากนั้นก็เป็นขั้นตอนของ “การทำความรู้จัก” แม่ทำความรู้จักกับน้องหมา ส่วนน้องหมาก็ต้องทำความรู้จักกับแม่ ผู้ซึ่งเป็นผู้กุมชะตาชีวิตของเหล่าน้องหมานับตั้งแต่นาทีนั้น
          คราวที่พี่สาวและฉันเลี้ยงน้องหมาทาโบะที่กรุงเทพฯ แม่ก็ได้ “ทำความรู้จัก” กับน้องหมาตัวน้อยจากการบอกเล่าของพี่สาวของฉัน ฉัน และน้าสาว แม่ได้สร้าง “มโนภาพ” ส่วนตัวของแม่เกี่ยวกับน้องหมา ทั้งหน้าตา อุปนิสัย และคงอดที่จะรู้สึกผูกพันไม่ได้ ทั้งๆ ที่ตลอดชีวิตอันสั้นของทาโบะจะไม่เคยได้เจอกับแม่ของฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว คราวที่น้องหมาตาย พี่สาวฉันโทรไปบอกแม่ให้ทราบข่าว
          แม่ร้องไห้เสียใจค่ะ ฉันนึกว่า แม่คงร้องไห้เสียใจที่ลูกสูญเสียน้องหมาไป
         นั่นก็อย่างหนึ่งค่ะ แต่แม่บอกอีกว่า


         “โทรมาให้ความหวังแม่ ให้แม่ผูกพัน แล้วก็มาตายอย่างนี้ คราวหลังไม่ต้องโทรมาเล่าให้แม่ฟังเรื่องหมาตัวไหนอีกแล้วนะ” โถ แม่คะ ถ้าไม่เล่าให้แม่ฟัง แล้วจะไปเล่าให้ใครที่ไหนฟังล่ะคะ 
         มันไม่ได้เป็นเพราะฉันและพี่สาวเป็นนักเล่าเรื่อง (น้องหมา) ที่เก่งมากมากจนแม่ของฉันสามารถสร้างมโนภาพได้เหมือนจริงอย่างกับตาเห็นหรอกค่ะ แต่เป็นที่ “แม่ของฉัน” เองต่างหาก แม่รักทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็น “ที่รัก” ของลูก น้องหมาบางตัวที่ลูกๆ เอามาเลี้ยงแม้ว่า แม่จะไม่อยากเลี้ยงเพราะทั้งเป็นภาระ แถมสร้างความปวดหัวและความกังวลใจให้แม่ไม่หยุดหย่อน แต่เมื่อเป็น “ที่รัก” ของลูกๆ แม่ก็รักและผูกพันกับน้องหมาตัวนั้นได้ไม่ยาก แม้แต่น้องหมาตัวน้อยที่ไม่มีโอกาสได้พบหน้า แม่ก็รักและผูกพันไม่ต่างจากน้องหมาที่อาศัยอยู่กับแม่ แล้วนับประสาอะไรกับคนที่เป็นเพื่อนของลูก หรือแม้กระทั่งคนที่ก้าวเข้ามาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของลูก
         อยากให้ทุกคนที่ก้าวเข้ามาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเป็นแบบแม่จัง
         รักฉัน ก็ (เลย) รักน้องหมาของฉัน และคนรอบๆ ตัวฉันด้วย

นึกว่าเป็นเพลง love me lovemy dog อ่ะครับ ไหนๆ

ก็เข้ามาแล้ว ก็เลย โพส เลย รักแม่ครับ