คนเราไม่เหมือนกัน ความรู้ที่หาเรียนไม่ได้ง่าย ใน 2 สถานที่

คนเราไม่เหมือนกัน

2 สถานที่ 2 ประสบการณ์

ความรู้ที่หาเรียนไม่ได้ง่าย

 

          การเรียนรู้ คือ กระบวนการที่ทำให้คนเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม ความคิด คนสามารถเรียนได้จากการได้ยินการสัมผัส การอ่าน

การเรียนรู้ คือ การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมอันมีผลมาจากการได้มีประสบการณ์

การเรียนรู้ คือ การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมอันเนื่องมาจากประสบการณ์ที่ผู้เรียนได้ลงมือศึกษา ค้นคว้า ปฏิบัติ สัมผัส สืบค้น จนได้รับคำตอบด้วยตนเอง

การเรียนรู้ คือ การหาประสบการณ์แล้วนำความรู้ที่ได้มานั้นมาประยุกต์ใช้กับตัวเองในชีวิตประจำวัน เราจะเรียนรู้เรื่องอะไร และจะเลือกสถานที่ใดให้เหมาะสมกับที่เราจะเรียนรู้

การเรียนรู้ คือ การใช้ความคิดไปพร้อม ๆ กับการทำสิ่งนั้นๆ คือทำไปคิดไป สิ่งสำคัญคือ ใช้ความคิดให้เป็น ความคิดที่ดี มีความคิดสร้างสรรค์ก็เกิดประโยชน์ แต่ความคิดที่ไม่ดี หรือรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็จะเกิดโทษได้

 

การเรียนรู้ ที่ได้รับจากประสบการณ์มิใช่หากันได้ง่าย ๆ เราสามารถที่จะนำความรู้ที่ได้มานั้นมาประยุกต์ใช้กับตัวเองในชีวิตประจำวัน การเรียนรู้มีหลายแบบและหลายวิธี เช่น

-         การเรียนรู้ ด้วยตนเอง

-         การเรียนรู้ โดยการเรียน

-         การเรียนรู้ จากประสบการณ์ตรง

-         การเรียนรู้ จากแหล่งเรียนรู้ สถานที่ต่าง ๆ ยกตัวอย่างเช่น โรงงานอุตสาหกรรม ห้องสมุด ชุมชน และสถานที่ประกอบการต่าง ๆ

เราจะเรียนรู้เรื่องอะไรและจะเลือกสถานที่ใดให้เหมาะสมกับที่เราจะเรียนรู้ การที่จะเรียนรู้ในเรื่องอะไร เราจะต้องจัดกระบวนการเรียนรู้ให้เหมาะสมกับเรื่องนั้น ๆ

การศึกษามีความเจริญขึ้นมาก ในยุคปัจจุบัน มนุษย์เราจะต้องมีการเรียนรู้ตลอดชีวิต  ผู้ที่ฉลาด จะต้องมีคุณธรรมและมีจริยธรรมด้วย จึงจะเป็นผู้ที่ไม่เอาเปรียบสังคม เป็นผู้ที่สร้างสรรค์ความเจริญงอกงามและค้ำจุนให้สังคมอยู่รอดได้

คนเราไม่เหมือนกันทั้งกายภาพ จิตใจและพฤติกรรมที่ติดตัวมา ผมได้รับประสบการณ์ตรงจาก 2 สถานที่ (ความจริงมีมากกว่านี้) ทั้ง 2 ประสบการณ์นี้ ไม่มีความเหมือน และความสอดคล้องกันเลย เป็นความรู้ที่ไม่สามารถหาเรียนได้ง่าย ๆ นั่นคือ

 

สถานที่ 1 ที่ผมนำคณะนักแสดงเพลงพื้นบ้านไปร่วมกิจกรรมสำคัญ สถานที่นี้ มีการติดต่อผ่านทางโทรศัพท์โดยตรงมายังโรงเรียน ท่านผู้อำนวยการโรงเรียนมอบหมายให้ผมนำคณะนักแสดงไปร่วมงานโดยที่ผมไม่ได้มีการติดต่อกับผู้ที่จ้างวาน เรียกหาเลย เมื่อนักแสดงไปถึงงาน พวกเราจัดเตรียมวัสดุ อุปกรณ์ ประกอบการแสดงบนเวที ๆ ได้แก่ ฉากหลังอยู่บนเวที ฉากด้านหน้าเวที ฉากตั้ง 2 แผ่น กั้นระหว่างผู้แสดงกับนักดนตรี ไฟฟ้าสนามส่องไปยังเวทีแสดง ประสานงานกับเจ้าของเครื่องขยายเสียง ทดลองเสียง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ผมจึงเดินเที่ยวชมงานและกะว่าจะแวะไปพบผู้ที่ติดต่องานด้วย เวลา 19.15 น. ผู้ที่ติดต่องานมาหาที่เวที ไม่ได้พบกับผม เมื่อผมกลับมาถึงเวที เด็ก ๆ นักแสดงบอกจึงได้ทราบ เวลา 19.30 น. คณะกรรมการจัดงานนำเครื่องบูชาครูมาให้ มี ดอกไม้ ธูป เทียน บุหรี่ 1 ซอง เหล้าขาว 1 ขวด เงิน 100 บาท (ความจริงเงินกำนล 6 บาท หรือ 12 บาทเท่านั้น) และบอกกับผมว่า “ครู พาเด็ก ๆ ไปรับประทานอาหารที่... ม่ครัวได้จัดเตรียมเอาไว้แล้ว” อาหารเพียบพร้อมมีทั้งคาว-หวาน (อร่อยมาก)  ผมเดินทางไปพบกับผู้ที่ติดต่องานให้ไปแสดง ได้พบกันแล้ว ท่านเจ้าภาพพูดคำว่าสวัสดีอาจารย์รับไหว้ผมและมือข้างหนึ่งโอบมาที่เอว พากันเดินไปที่มหรสพพื้นบ้านอย่างหนึ่ง และท่านพูดกับผมว่า “คนรอดูเด็ก ๆ แสดงกันมากนะอาจารย์ มีคนให้ความสนใจมาก” แต่ที่น่าเสียดายคือ คืนนี้ เป็นงานคืนแรก ผู้คนมาเที่ยวงานพอสมควร และอากาศในคืนนั้นก็หนาวมากจริง ๆ การแสดงเริ่มต้นเมื่อเวลา 20.30 น. ต่อเนื่องกันไปจนถึงเวลา 24.00 น. มีท่านผู้ชมมายืน นั่งให้กำลังใจนักแสดงเป็นจำนวนมาก แต่ว่าก่อนหน้านั้น คือ เวลา 23.00 น. เศษ ได้มีคณะกรรมการนำค่าจ้าง/วานมามอบให้ที่ข้างเวที ที่เสื้อมีป้ายบอกว่า “คณะกรรมการ” ผมได้รับค่าเหนื่อยเป็นเงินที่สมน้ำสมน้ำสมเนื้อ ทั้งที่ไม่ได้ตั้งราคาด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจ และประทับใจในมิตรไมตรีที่เปี่ยมล้นจริง ๆ งานนี้ ผมได้เรียนรู้ว่า ”คุณธรรมและจริยธรรม ค้ำจุนโลกได้จริง ๆ“

ความรู้สึกของเจ้าภาพ หลังการแสดงจบลงแล้ว เจ้าภาพให้การชื่นชมนักแสดง ประกาศทางเครื่องขยายเสียงในเช้าวันรุ่งขึ้น และติดต่องานการแสดงอีก 3 คืน ในโอกาสถัดไป

 

สถานที่ 2 ที่ผมนำคณะนักแสดงเพลงพื้นบ้านไปร่วมกิจกรรมสำคัญ สถานที่นี้ มีการติดต่อผ่านทางโทรศัพท์โดยตรงมายังผม ผู้ติดต่อให้ความสนใจการแสดงของเรามาก ท่านบอกว่า ได้ดูการแสดงทางโทรทัศน์ ช่อง 10 ทีวี แล้วชอบใจ อยากได้วงเพลงอีแซว เพลงฉ่อยลำตัดของอาจารย์มาแสดง งานมีหลายคืน คิดราคาค่างวดเป็นพิเศษหน่อย ผมเห็นว่า ท่านให้ความสนใจจริงจึงเดินทางไปพบท่านเจ้าภาพ ได้พูดคุยกัน ได้รับความกรุณาจากท่านเป็นอย่างดี ชงกาแฟร้อนมาให้ดื่ม ตามด้วยน้ำชารสดี และของว่างอีก 2-3 ชิ้น ผมลาจากด้วยความสุขใจ  เมื่อถึงวันงาน ผมนำคณะไปแสดง การเตรียมวัสดุอุปกรณ์เหมือนเดิม เด็ก ๆ ต้องปีนป่ายขึ้นไปติดตั้ง แขวนฉากบนเวที ใช้เวลา 1 ชั่วโมงเศษ ที่น่าสังเกตคือ ไม่มีคณะกรรมการมาประสานงานติดต่อกับผมเลยสักคนเดียว ไม่มีเครื่องบูชาครู และเงินค่ากำนลมาให้  ผมไปติดต่อขอยืมเสื่อเพื่อที่จะมาปูที่พื้นบนเวที กว่าที่จะได้ ต้องใช้เวลา เกือบ 30 นาที ผมติดต่อขออาหารมาให้นักแสดงรับประทาน (ได้รับการบริการที่ดี) เมื่อถึงเวลาแสดง มีท่านผู้ชมมาให้กำลังใจเป็นระลอก แบบคลื่นประชาชน มากบ้าง น้อยบ้างแต่ที่หน้าเวที มีท่านผู้ชมยืน นั่งชมตลอด บางช่วงบางตอนจะมีคนมาบอก ให้เบาเครื่องเสียงลงหน่อย เสียงเพลงอีแซวดังมาก จนถึงเวลา 23.00 น.เศษ คนดูเริ่มบางตา (เป็นธรรมชาติของงานช่วงดึก) ช่วงนี้มีแม่ครัว นำข้าวต้มมาให้ 1 หม้อใหญ่ ชาม 1 ชุด ช้อน 6 คัน (ไม่พอคน) เมื่อการแสดงจบลง ไม่มีคณะกรรมการมาประสานงานมอบเงินให้เรา อย่างที่เคยได้รับในทุก ๆ งานที่ทำการแสดงผ่านมา ผมรอจนถึงเวลา 00.20 น. (เที่ยงคืนกว่า) จึงต้องเดินทางไปพบผู้จ้างวาน/หางาน ไปนั่งรออีกพักใหญ่ มองดูสีหน้าท่าทาง ไม่แสดงความคุ้นเคย ไม่เป็นมิตรอย่างวันที่ติดต่องานเราเลย ผมเขียนใบเบิกเงินแล้วนั่งฟังคำแนะนำ จากคณะกรรมการ อีก 2 ท่าน ท่านให้คำแนะนำว่า “เครื่องไฟดังมากเกินไป และจังหวะกลองยังไม่แน่น คนดียังไม่เก่งพอ”  ในส่วนของเครื่องไฟ เป็นของทางเจ้าภาพจัดหามาให้ ทางนักแสดงไม่เกี่ยว ในเรื่องความดังก็ดังและเสียงดี ไพเราะเพราะมาก ส่วนจังหวะกลอง เราใช้กลองไฟฟ้าที่จะตีจังหวะหรือเปิดจังหวะก็ได้ จังหวะจะเรียบเสมอกันโดยตลอดเวลาของการแสดง (มือกลองเขาเก่งตีกลองชุด วงดนตรีสากลอยู่แล้ว) ตรงส่วนนี้ เราก็ไม่รู้ว่าจะแก้ไขได้อย่างไร เพราะเล่นมา 18 ปี ไม่มีคนตำหนิ แต่งานนี้มี   

เป็นอันว่าได้รับค่าจ้าง ที่ผมจะได้นำมาแบ่งปันเป็นเบี้ยเลี้ยงให้เด็ก ๆ แต่หัวใจฝ่อ (ไม่เคยเจอเลยในชีวิต) งานนี้ผมต้องจ้างรถรับ-ส่งนักแสดงด้วย (ดูแล้วการเงินไม่คล่อง)

แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยความไม่สบายใจเลย ผมได้เรียนรู้ว่า ”ถ้าไม่มีคุณธรรมและไม่มีจริยธรรม ไม่สามารถที่จะค้ำจุนโลกได้เลย  มิตรไมตรี มีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด“

 

ชำเลือง  มณีวงษ์ ผู้มีผลงานดีเด่นเพลงพื้นบ้านรางวัลราชมงคลสรรเสริญ ปี 2547