ณ ชิงช้า ตอน ความสุข
ที่เฉลียงหลังบ้าน...
ป้ากำลังอ่านเรื่องที่ผมเขียน อย่างที่เห็นอยู่ด้านล่าง
"....แดดอ่อนๆ ทาบลงบนพื้นไม้ .. สีซีดๆ บ่งบอกถึงอายุการใช้งานของไม้กระดาน หรือไม่ก็...
บ่งบอกถึงความรุนแรงของรังสียูวีที่ทะลุทะลวงชั้นบรรยากาศลงมาบนพื้นโลก..."
"แบบนี้เค้าเรียกพรรณนาโวหาร..." ป้า ให้ความเห็น
"..." ผม พยักหน้า ขณะจิบกาแฟ
"ว่าแต่ไอ้รังสียูวีเนี่ยมันเป็นไง" ป้า ซัก
"เอ่อ..."
"ไม่คิดจะเขียนบอกคนอ่านเค้าหน่อยเหรอ... จะได้เป็นความรู้" ป้า พูด
"ไม่ต้องมั้ง.. เดี๋ยวจะกลายเป็นสารคดีไป" แม่ ช่วย
"อืม..." ป้า พยักหน้า พลางยกแก้วกาแฟ
"รู้มั๊ยว่า ความสุขของการปลูกต้นไม้ คืออะไร" ป้า ถาม คล้ายไม่ต้องการคำตอบ
".. "
"มันคือการได้เห็นสิ่งที่เราปลูกเติบโต" แม่ ช่วยอีกแล้ว
"ก็ใช่ แต่สำหรับป้ามันมีอีกอย่าง.." ป้า พูดยิ้มๆ
"อะไรครับ" ผม อยากรู้
"การได้ใช้คนอื่นไง" ป้า ตอบยิ้มๆ
"...."
"ไม่ต้องงง โน่นเสียม นั่งอู้นานแล้ว ไปขุดหลุมต่อเลย" ป้า สั่ง
"อืม.. ครับ"
ความสุข อาจมาช้า มาน้อย มาไม่ตรงเวลา...
แต่ทุกครั้งที่มา ก็อดที่จะยิ้มรับมันไม่ได้ .. คุณว่ามั๊ย...
สวัสดีปีใหม่ มีความสุขมากมายครับ
vrt
ความเห็น (1)
โอ้โห นี่อ่านไปอ่านมา ปีใหม่ ปี52 แล้ว
อิอิ