บันทึกการเดินทางสุดโหด

บันทึกการเดินทางสุดโหด

                หลังจากทำค่ายจริยธรรมภาคฤดูร้อนที่มหาวิทยาลัยอิสลามยะลา  ตั้งแต่วันที่ 5-10  เมษายน  2550  สามคนเพื่อนเกลอซึ่งประกอบไปด้วย  เฟาซัน , ไฟซอล  และซำรี ต่างก็คุยกันถึงประสบการณ์ในการเป็นพี่เลี้ยงค่ายครั้งแรกอย่างมีความสุขภายในบ้านพักเล็กๆ  2  ชั้น  ห่างจากตัวเมืองยะลาประมาณ  2  ก.ม.  ถึงจะเหน็ดถึงจะเหนื่อยที่จะต้องทำงานเพื่อให้ค่ายประสบผลสำเร็จ  แต่ทุกคนก็มีรอยยิ้มที่เบิกบานนำมาฝากกัน  ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่อิ่มไปด้วยผลบุญจากพระองค์อัลลอฮฺ(ซบ.)  ในการรับใช้เพื่อศาสนาของพระองค์  หลังจากที่ทุกคนได้เข้าเฝ้าพระผู้เป็นเจ้าในขณะที่ดวงตะวันได้ลับขอบฟ้าสามร๊อกอัตแล้ว  ไฟซอลก็ชวนเพื่อนๆไปกินข้าวมื้อเย็นที่ร้านอาหารริมทาง  ซึ่งห่างจากบ้านพักประมาณ  2  ก.ม.  ทั้งสามคนเพื่อนเกลอก็ได้สั่งข้าวเหมือนๆกัน  ซึ่งเป็นอาหารที่ขึ้นชื่อในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้  นั่นก็คือข้าวยำ  บรรยากาศในการกินข้าวยำในตอนกลางคืนมันช่างเอร็ดอร่อยซะเหลือเกิน  เมื่อท้องของทุกคนเอิ่มอิ่มในรสชาดของข้าวยำก็พากันกลับบ้านพัก  พอถึงที่บ้านพักสักพักก็มีเสียงอาซานดังขึ้นจากมัสยิด  สามคนเพื่อนเกลอก็ไม่รีรอ  รีบเข้าเฝ้าพระองค์อัลลอฮฺยามค่ำคืนสี่ร๊อกอัต  หลังจากที่ได้เข้าเฝ้าเจ้าฟ้าแผ่นดินเสร็จ  อยู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากชั้นสองของบ้าน

                “กริ๊ง ๆ ๆ ๆ กริ๊ง ๆ ๆ ๆ กริ๊ง ๆ ๆ ๆ”  เสียงเครื่องอิเล็คทรอนิกส์ชนิดหนึ่งของเฟาซันดังขึ้น  เรียกเจ้าของให้ไปรับสาย

                เมื่อเฟาซันได้ยินเสียงดังกล่าวจึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสองอย่างรวดเร็ว  เขาหยิบโทรศัพท์แล้วใช้นิ้วชี้กดที่ปุ่มสีเขียวที่มีรูปโทรศัพท์อยู่  พร้อมกับแนบโทรศัพท์ไว้ที่หูข้างขวาของเขา

                “อัสสาลามุอะลัยกุม” เขากล่าวทักทาย ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าสายที่โทรมานั้นเป็นใคร เพราะหน้าจอไม่ได้ขึ้นชื่อที่เขาได้บันทึกไว้ บนหน้าจอขึ้นแต่เบอร์โทรศัพท์สิบหลัก เขาคิดว่าคนที่โทรมาหาเขานั้นคงจะเป็นคนที่รู้จัก  ว่าแล้วสิ่งที่เขาคิดนั้นก็เป็นจริง 

                “วาอะลัยกุมุสสาลาม วาเราะมาตุลลอฮฺ” เสียงดังขึ้นที่หูโทรศัพท์เป็นการกล่าวรับสลาม เมื่อเฟาซันได้ยินเสียงดังกล่าวนั้นก็จำได้เลยว่า เสียงนั้นเป็นเสียงของบังอานัส

บังอานัสเป็นพี่ชายของอันวารซึ่งเป็นเพื่อนของเขา  เขายังไม่ได้รู้จักกับบังอานัสเลย  เคยได้ยินแต่ชื่อแล้วก็เคยคุยกันทางโทรศัพท์  บังอานัสเป็นประธานค่ายจริยธรรมที่บ้านโพรงจระเข้  อ.ย่านตาขาว  จ.ตรัง  บังอานัสให้น้องชายช่วยหาเพื่อนๆจากสามจังหวัดภาคใต้สัก  2-3  คน  เพื่อไปช่วยบังเขาทำค่าย  อันวารก็เลยชวนเฟาซันและเพื่อนอีกสองคน  งานนี้บังอานัสก็เลยโทรหาเฟาซัน  เพื่อติดต่อถามความคืบหน้าว่าเป็นอย่างไรบ้าง

“สบายดีไหมครับ?”  บังอานัสถามทุกข์สุขของเฟาซัน

“อัลฮัมดุลิลลาฮฺ”  เฟาซันตอบ

“เฟาซัน  พรุ่งนี้มาได้หรือเปล่า?”  บังอานัสถามเฟาซันถึงเรื่องที่จะมาทำค่ายที่ตรัง

“ไปได้ครับบัง  แต่ไม่รู้ว่าจะไปถูกหรือเปล่า?  เพราะว่าผมไม่เคยเดินทางไปตรังกับรถไฟ  ผมไปตรังสองครั้งแล้ว  แต่ไปกับรถกระบะครั้งหนึ่ง  และอีกครั้งหนึ่งกับรถตู้  ยังไงก็จะพยายามไปให้ถึงครับ  อินชาอัลลอฮฺ”

“บังครับ!  ขอถามอะไรหน่อยครับ?”

“เชิญเลยครับ”  บังอานัสเรียกร้องให้เฟาซันพูด

“คืออันที่จริงเรื่องนี้ผมไม่อยากพูดหรอกครับ  แต่มันจำเป็นที่ผมจะต้องพูด  คือผมอยากจะถามบังว่า  ค่ารถในการใช้เดินทางไป-กลับ  ทางโน้นเขาจะจัดการให้ใช่ไหมครับ?”

“ครับผม  เขาจะจ่ายให้  แต่ขามาเราจะต้องออกตังค์ของเราก่อนแล้วค่อยมาเบิกที่นี่”

เฟาซันถามบังอานัสถึงเรื่องเงิน  ซึ่งอันที่จริงแล้วมันไม่ใช่นิสัยของเฟาซันเลย  เฟาซันมักจะพูดอยู่เสมอว่า  ในเมื่อเราทำความดี  เราต้องการที่จะช่วยสังคมอิสลาม  ลำดับแรกเราจะต้องตั้งเจตนาเพื่ออัลลอฮฺ  แล้วทำเพื่อพระองค์  ส่วนเรื่องเงินนั้นค่อยคิดทีหลัง

ที่เขาถามบังอานัสถึงเรื่องเงินนั้นเป็นเพราะขณะนี้ในตัวของเฟาซันนั้นมีเงินติดตัวเพียง  160  บาท  เขาชักจะไม่แน่ใจว่าแค่  160  บาทนั้นจะพาเขาไปถึงตรังรึเปล่า  แต่เรื่องนี้เขาไม่ได้เปิดเผยให้บังอานัสทราบ

“เฟาซัน!  พรุ่งนี้ไปเอาเสื้อกูรงในมหาวิทยาลัยอิสลามให้หน่อยนะ  คือบังอยากจะเอาเสื้อนั้นไปให้เพื่อนบัง  เพื่อนบังอยากจะได้  ทางโน้นบังติดต่อให้เรียบร้อยแล้วนะ  เฟาซันแค่ไปรับอย่างเดียว  ส่วนเรื่องค่าเสื้อเดี๋ยวบังเคลียร์ให้เอง”

บังอานัสมีพี่สาวที่รู้จักกับเจ้าของร้านตัดเย็บเสื้อ  พี่สาวของบังอานัสช่วยติดต่อให้อีกทีหนึ่ง

“โห...ไม่ได้หรอกบัง”  เฟาซันตอบทันที

“ทำไมหรือ?”

“ก็เพราะว่าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัยครับ  ผมอยู่ในตัวเมืองยะลา  จากนี่ไปโน่นก็ประมาณ  15  ก.ม.ได้ครับ  แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องออกแต่เช้าด้วยครับ  ผมกลัวว่ามันจะไม่ทันรถไฟครับบัง”

อันที่จริงสาเหตุที่เฟาซันไปรับเสื้อไม่ได้ไม่เฉพาะแค่เขากลัวไม่ทันขึ้นรถไฟ  แต่เขามีเพียง  160  บาทเท่านั้น  ถ้าไปมหาวิทยาลัยก็คงจะต้องเติมน้ำมันรถ  น้ำมันรถของเฟาซันในตอนนี้อยู่ที่เส้นสีแดง  ที่เขาไม่กล้าบอกเรื่องนี้ก็เพราะเขากลัวว่าบังอานัสจะเข้าใจผิดว่าเป็นคนเห็นแก่เงิน  เขาก็เลยปฏิเสธบังอานัส

“อ้อ!  ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร  เดี๋ยวบังเข้าไปเอาวันหลังก็ได้  ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก  อีกอย่างพี่เขยบังก็ทำงานอยู่นั่น  เดี๋ยวบังให้พี่เขยช่วยไปรับก็ได้”

“บังครับ!  คือเพื่อนผมมีคำถามครับ”  เฟาซันกล่าว

ซำรีกับไฟซอลต้องการจะถามบังอานัสถึงเรื่องรูปแบบของค่าย  สักพักซำรีก็หยิบโทรศัพท์ไปจากมือของเฟาซัน  พร้อมๆกับยิงคำถามไปว่า

“บังครับ!  เด็กค่ายมีกี่คนครับ?”

“ตอนนี้ก็มีแค่  12  คนเอง  แยกเป็นชาย  4 คน  หญิง  8  คน  เด็กประถมเอง”

หลังจากที่บังอานัสรายงานประโยคนี้จบ  สามคนเพื่อนเกลอก็ตกใจสักเล็กน้อย

“แค่  12  คนเองหรือ?”  ไฟซอลกล่าวเป็นภาษามลายู

ทั้งสามคนเพื่อนเกลอก็ประชุมกันโดยใช้ภาษาของความเข้าใจที่พวกเขาใช้กันอยู่ทุกวันปรึกษาหารือกัน  ต่างคนต่างรู้สึกเสียดายที่จะไปทำค่าย  เนื่องจากพวกเขาคิดว่ามันไม่คุ้มเลยที่พวกเขานั้นจะต้องเดินทางไกลกับเพียงแค่เด็ก  12  คน  ในขณะที่บังอานัสกำลังรออยู่โดยที่ไม่เข้าใจเลยว่าสามคนนั้นพูดอะไรอยู่(เพราะบังอานัสเป็นคนชุมพร)  และแล้วก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

“เอาอย่างนี้พวกเรา  ในเมื่อเราตั้งใจแล้วว่าเราจะไปเพื่อช่วยเหลือศาสนาของอัลลอฮฺ(ซบ.)  ถึงแม้ว่ามันจะน้อยหรือมันไม่คุ้มในสายตาของพวกเราก็ตามแต่  แต่ ณ อัลลอฮฺ(ซบ.)มันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะบรรยาย  กูเชื่อว่ายังไงๆอัลลอฮฺจะทรงตอบแทนในคุณงามความดีของพวกเรา”

เฟาซันปลุกเพื่อนๆให้ออกจากความคิดเพียงแค่เอื้อม

“อือ...เอาไงเอากันว่ะ”  ซำรีย้ำ

“สู้ตายโว้ย  เพื่อพระองค์”  เสียงดังขึ้นมาจากปากของไฟซอล

หลังจากที่สามคนเพื่อนเกลอได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง  ทุกคนก็ต่างมีความตั้งใจที่จะทำงานเพื่อศาสนาของอัลลอฮฺ  เฟาซันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับบังอานัสต่อ  พร้อมๆกับเปิดลำโพงให้ทุกคนฟัง

“ตอนนี้บังอยู่ไหนครับ?”

“บังอยู่ชุมพร”

“อยู่ชุมพรหรือครับ?  นึกว่าอยู่ตรังซะอีก  ถ้างั้นก็ดีซิครับ  พรุ่งนี้บังก็มาลงที่สถานีรถไฟพัทลุงซิครับ  เราไปเจอกันที่นั่น  เราจะได้ไปพร้อมกันเลยไง”  เฟาซันยื่นข้อเสนอให้บังอานัส  เขาอยากจะไปพร้อมกับบังอานัส  เนื่องจากว่าทั้งตัวเขาเอง  ไฟซอล  และซำรีไม่เคยไปตรังกับรถไฟ  ทุกคนเคยไปครั้งหนึ่งแล้ว  แต่พวกเขาเหมารถสองแถวไป  พวกเขาจึงไม่มีประสบการณ์กับการเดินทางไปด้วยตนเอง  แต่แล้วมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่พวกเขาคิด

“บังต้องขอโทษด้วยนะครับ  คือบังจะออกเดินทางคืนนี้เลย  อีกสักประเดี๋ยวบังก็จะขึ้นรถทัวร์แล้ว”

บังอานัสพูดประโยคนี้จบ  สีหน้าของแต่ละคนเศร้าประดุจกับโดนแฟนทิ้ง

“จะไปแล้วหรือครับบัง?”  ซำรีถาม  “ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร”

“โชคดีนะครับบัง  เดินทางโดยสวัสดิภาพ”  ไฟซอลกล่าว

“ครับผม  เอาเป็นว่าพรุ่งนี้มาให้ได้ก็แล้วกันนะครับ  พรุ่งนี้บังจะโทรไปหาอีกทีหนึ่ง”

บังอานัสย้ำให้สามคนนั้นไปทำค่ายให้ได้ก่อนที่จะจบการประชุมกันการโทรศัพท์

“แค่นี้ก่อนน่ะ  อัสสาลามุอะลัยกุม”

“วาอะลัยกุมุสสาลาม”  พวกเขารับสลามพร้อมๆกัน  เสียงโทรศัพท์ดังตู้ด ๆ ๆ ๆ  บังอานัสได้วางสายไปแล้ว

ยังไม่ทันไร  สักพักก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง  บนหน้าจอขึ้นชื่อว่า  “อาบี”

“อัสสาลามุอะลัยกุม”  เฟาซันให้สลามหลังจากที่ได้กดปุ่มรับสาย

“วาอะลัยกุมุสสาลาม”  เสียงรับสลามของอุมมีผู้ที่ให้กำเนิดเฟาซัน

หลังจากที่เขาได้ยินเสียงอุมมี  ในใจของเขาคิดเลยว่าน่าจะโทรมาถามเรื่องกลับบ้าน  เพราะเฟาซันได้สัญญากับทางบ้านว่า  พอเสร็จจากการทำค่ายที่มหาวิทยาลัย  เขาจะกลับบ้านไปเอาตังค์เพื่อทำค่ายที่ตรังต่อ

“ทำไมลูกไม่กลับบ้านล่ะ?”

“คือมันไม่ทันครับอุมมี  วันนี้อาแบทำค่ายเสร็จเกือบๆจะเย็นแล้วครับ  ถ้ากลับบ้านก็คงจะต้องมานี่เลย  จะกลับไปนอนที่บ้านก็ไม่ได้เพราะพรุ่งนี้เช้าอาแบจะออกเดินทางอีก”

“แล้วตังค์มีอยู่เท่าไหร่ล่ะ?”

“ก็  160  บาทครับ”

“ไปถึงหรือเปล่า?”  อุมมีถามเฟาซันด้วยความเป็นห่วง

“อินชาอัลลอฮฺ  คงถึงครับ  ถ้าตังค์ผมหมดซะก่อน  ผมกะว่าจะยืมตังค์ซำรีก่อน”

“แล้วตังค์เขามีอยู่เท่าไหร่ล่ะ?”

“พันนึงครับ”

“อุมมี  ตังค์ไฟซอลก็เหลือน้อยเหมือนกันครับ  มีแค่  200  บาทเอง”

“ตกลงว่าอาแบไม่กลับใช่ไหม?”

“ครับ!  แล้วทางบ้านตอนนี้เป็นไงบ้าง?”  เฟาซันถามด้วยความเป็นห่วง  หลังจากที่เขาจากบ้านมานาน

“อัลฮัมดูลิลลาฮฺ  ก็สบายดีกันทุกคน”

 

“ฝากสลามถึงทุกคนด้วยนะครับ”

“อินชาอัลลอฮฺ  แค่นี้ก่อนนะอาแบ  พรุ่งนี้เดินทางโดยสวัสดิภาพน่ะ”

“ครับ”

“อัสสาลามุอะลัยกุม”  เสียงให้สลามของอุมมีเป็นการส่งท้ายก่อนจะวางสาย

“วาอะลัยกุมุสสาลาม”  เฟาซันรับสลามพร้อมๆกับกดปุ่มวางสายสีแดงบนโทรศัพท์  เสียงโทรศัพท์ดังตู้ด ๆ ๆ ๆ

“เฮ้ย...ตังค์กูเหลือแค่  160