nui
นาง เสาวลักษณ์ พัวพัฒนกุล

เรื่องเล่าจากห้องตรวจ “ภาระค่ายาที่หนักหนาสาหัสของคนไข้”


ค่ำวันนี้ ไม่มีอะไรจะทำให้เรามีความสุขมากไปกว่านี้อีกแล้ว.

          สามวันก่อน ได้รับโทรศัพท์จากผู้แทนยาว่า  คนไข้โทรไปขอซื้อยาฉีดตัวหนึ่งจากบริษัท  เคยซื้อจากโรงพยาบาลเอกชนซึ่งราคาสูงมาก  เขาจึงติดต่อบริษัทเพราะคิดว่าถูกกว่า  เขาอยากช่วย แต่ผู้แทนยาไม่สามารถขายยาให้แก่คนไข้โดยตรงได้   ต้องขายให้โรงพยาบาล หรือ คลินิก เท่านั้น 

เขาถามว่า  เราพอจะช่วยได้หรือไม่  เรารับว่าจะช่วย

          สักพัก คุณแม่ของคนไข้ก็โทร.มา  เล่าอาการป่วยของลูกสาวอายุยี่สิบปีเศษว่า  ป่วยเป็นโรคหลอดสมองเลือด ชักในที่ทำงาน  เพื่อนๆ จึงพาไปส่งโรงพยาบาลเอกชน  รักษาอยู่ที่นั่นจนทุเลา   หมอให้กลับบ้านแต่ต้องฉีดยาต่อไปอีกวันละ 2 เข็ม เป็นเวลา 6 เดือน  ยาที่ฉีดเข็มละพันกว่าบาท  ถึงคุณแม่ไม่บอกฉันก็รู้ได้ว่าคงหนักหนาสาหัสเอาการ  ฉันปรึกษาสามีและบอกไปว่าเราจะหาทางช่วย  ขอให้ไปหาที่โรงพยาบาล  ให้เอาจดหมายส่งตัวจากโรงพยาบาลเอกชนไปด้วย

          วันรุ่งขึ้น  เราได้พบคุณแม่ กับลูกสาวที่ป่วย  ได้เห็นประวัติการเจ็บป่วยทั้งหมด  ฉันติดต่อไปที่ห้องยา รู้ว่าโรงพยาบาลไม่มียาตัวที่น้องฉีด  มีอีกตัวซึ่งแทนกันได้  และราคาถูกกว่า  คุณแม่คิดอยู่ไม่นานตอบว่า  อยากได้ยาตัวที่เคยฉีดอยู่   เรารับว่าจะสั่งให้  แต่ก็ให้คุณแม่ซื้อยาที่โรงพยาบาลใช้ไปก่อนระหว่างที่ยังไม่ได้รับยาตัวที่เคยใช้

          ฉันโทร.สั่งยาในวันนั้น  น้องนน ผู้แทนยา  จัดการให้ยาส่งไปถึงเราภายใน 2 วัน ราคายาเข็มละ สามร้อยกว่าบาท ฉันสั่งมาให้ 30 เข็ม ใช้ได้ครึ่งเดือน 

          ฉันโทร.แจ้งให้คนไข้มารับยา   น้องผู้หญิงที่เป็นคนไข้ มากับคุณพ่อ  ฉันส่งยาให้ไปทั้งกล่อง พร้อมใบแจ้งราคาของบริษัท  บอกแก่คุณพ่อว่าจะคิดตามราคาที่เราซื้อ  และยินดีสั่งยาให้จนกว่าน้องจะฉีดครบ 6 เดือน  เพราะเห็นใจและอยากช่วยจริงๆ

          คุณพ่อ กับลูกสาว  ยกมือไหว้  น้องผู้หญิงร้องไห้  เธอบอกว่า  หนูอยากขอบคุณหมอปิด้วยค่ะ  เธอหมายถึงคุณหมอสามีของฉัน  ฉันเข้าไปเรียกเขาออกมารับคำขอบคุณจากใจที่ออกมาพร้อมน้ำตา

          คุณพ่อปรารภเบาๆ ว่า  ผมรักษาลูกหมดไป 5 แสนแล้วครับ

ฉันตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก   บอกไปอีกครั้งว่า  มีอะไรให้ช่วยก็แวะมานะคะ  อย่าเกรงใจ

          ค่ำวันนี้ ไม่มีอะไรจะทำให้เรามีความสุขมากไปกว่านี้อีกแล้ว.

  8 มกราคม 2552

คำสำคัญ (Tags): #คนไข้#ภาระค่ายา
หมายเลขบันทึก: 234216เขียนเมื่อ 8 มกราคม 2009 23:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 5 มิถุนายน 2014 15:27 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)
  • ไม่มีอะไรจะบอก มากไปกว่า
  • "หนูนุ้ย น่ารักจริงๆ"
  • คนไข้จำนวนไม่น้อยน่าสงสารมาก เขาใช้เงินทองจนหมดเกลี้ยงต้องกลับมารับบริการที่โรงพยาบาลของรัฐ มีปัจจัยมากมาย เล่าได้บ้าง ไม่ได้บ้างค่ะ รู้แต่ว่า พอเรามาอยู่โรงพยาบาล กับมีประสบการณ์ตรงเรื่องความเจ็บป่วยที่หนักหนาสาหัส เราจะเข้าใจและเห็นใจ (Empathy) คนไข้ทุกคน ความช่วยเหลือจึงเกินกว่าขอบเขตการบริการตามวิชาชีพค่ะ
  • สวัสดีปีใหม่ค่ะ  มีความสุขกับการทำงานตลอดไปนะคะ หมอนน
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท