ตอนที่เรียนชั้นประถมจนถึงมัธยมต้น ผมเป็นนักดนตรีของโรงเรียนอัสสัมชัญ สำโรง (ตอนนี้เปลี่ยนเป็น อัสสัมชัญ สมุทรปราการ) เล่น Flute ครับ มีรูปสมัยนั้นให้ดูอยู่หลายรูปทีเดียว
จำได้ว่า ช่วงนั้น ต้องซ้อมหนักมาก วันละ 4-5 ชั่วโมง ทั้งซ้อมเดิน (marching) ซ้อมกำลังเสียง ซ้อมเพลง เสาร์-อาทิตย์ วันหยุด ก็ต้องซ้อมนะครับ
สิ่งที่ได้เรียนรู้จากวงดนตรีก็คือ การมีระเบียบวินัย ความอดทน ความเป็นผู้นำ การรู้จักแก้ปัญหาเฉพาะหน้า การแบ่งเวลา การเข้าสังคม ความมีน้ำใจของเพื่อนฝูง และที่สำคัญที่สุดก็คือ ความเก่งมาจากการฝึกซ้อมฝึกฝน ไม่มีทางลัดครับ
เพิ่มเติม นักดนตรีเป็นอาสาสมัครที่ทำงานสาธารณะทางด้านดนตรีให้กับโรงเรียน โดยไม่ได้รับการตอบแทนใดๆ ทั้งสิ้นครับ ผมเคยนึกย้อนไปว่า "อะไรเป็นแรงจูงใจที่สำคัญ" ให้เราต้องทำงานหนักมากๆ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ผมได้คำตอบ 2 อย่างครับ
1.การทำงานสาธารณะเป็นการยกระดับจิตใจครับ ผมรู้สึกภาคภูมิใจและรู้สึกว่าตนเองมีคุณค่ากับสังคมเป็นอย่างมาก
2.ผมมั่นใจว่า สิ่งที่ได้เรียนรู้จากวงดนตรีส่งผลในการดำรงชีวิต การครองตน และส่งผลให้เกิดความสำเร็จหลายอย่างในชีวิต ที่ปรากฏ ณ ปัจจุบันครับ
อ่านเรื่องราวของพวกผมเพิ่มเติมได้จาก website : http://acsrband86.wordpress.com
สวัสดีเพื่อน.. กำลังชำระประวัติศาสตร์กันสนุกอยู่ที่ Web โน้น
http://acsrband86.wordpress.com/
แอบแวบ..แวะมาทักทายกันหน่อย
เม.. เป็นความภูมิใจของพวกเราเสมอ ไม่มีแพ้ ไม่มีชนะ มีแต่ความเป็นเพื่อนที่ดีที่มีให้กัน ไปล่ะ..
สุดยอดครับ...... อาจารย์เม
ถึงวันนี้...กลุ่มของพวกเรา A.C.SR Band 1986 สามารถบอกใครๆให้โลกรู้ได้ว่า
ถึงแม้เราจะมี ภาระกิจสาธารณะ ซึ่ง ไม่ได้เวลากับการเรียนเพียงอย่างเดียว เหมือนคนอื่นๆ ที่มักจะดูถูกว่าการเรียนไม่เอาไหน..... อาจารย์เม ช่วยลบล้างความคิดนั้นได้ และให้คนอื่นรู้ด้วยว่า มีความสามารถสร้างสรรค์งานและความคิดดีๆเพื่อสังคมได้อีกดัวย
ขอปรบมือดังๆให้ อาจารย์เม.. รศ.ดร.อุดมศิลป์ ปิ่นสุข