ห่างหายไปพอสมควร กับความรู้สึกอย่างนี้
ความรู้สึกท้อแท้ อ่อนแอ อาการเดินไม่ออก การออกฤทธิ์ขอยายังแกว่งไปมา
มันรู้สึกทรมานมากเลยน่ะ
ไม่อยากให้ผู้อื่นเห็น เพราะถ้าเขาเห็นก็จะทุกข์ทรมานใจกับเรา
โดยเฉพาะคนที่เป็นแม่
ยามใดที่ก้าวไม่ออก เดินถอยหลัง ทรงตัวไม่อยู่ ความรู้สึกทุกข์ มันพุ่งขึ้นมาทันที
แต่...........
เราต้องอดทน เดินหน้าต่อไป ปลดปล่อยให้มันออกไป ถึงแม้มันจะยาก
เราต้องรู้ตัวทุกขณะ จับจิตให้ได้ ว่า จิตในขณะนั้นคิดอะไรอยู่
รีบดึงมันกับมาสู่ความเนปกติให้เร็วที่สุด
เพียงแค่นี้ก็ช่วยได้
นี่แหละคืออีกช่วงหนึ่งในชีวิตของคนที่เป็นโรคเรื้อรัง
ตอนแรกไม่คิดว่า ตัวเองจะเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมา เพราะเราได้ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นได้
แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิด
มีคนบอกว่า ความรู้สึกนี้ มันจะมาเป็นระยะๆ เป็นช่วงหนึ่งของคนเป็นโรคเรื้อรัง
อยากบอกให้รู้ว่า ไม่อยากให้เกิดความรู้สึกอย่างนี้
แต่ถ้ามันเกิดขึ้น ก็อยากให้ทุกคนเข้าใจ อยากได้กำลังใจ อยากที่จะร้องไห้
แล้วจะดีขึ้นเอง
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจ
แวะมาให้กำลังจนะคะพร้อมมอบหัวใจสีชมพูเป็นแรงใจจ้า
ขอบคุณมากค่ะในหัวใจดวงนี้
รู้สึกเหมือนมีพลังที่จะก้าวต่อไป
ขอบคุณจากใจ
หากวันนี้เราล้มลง
ยังคงลุกขึ้นได้ใหม่
ก็ยังคงมีหนทาง
ถ้ายังมียิ้มสดใสก้าวไป
อย่าหวั่นไหวหวาดกลัว
พร้อมทนทุกข์หมองหม่น
ผจญความมืดหมองมัว
ไม่กลัวจะฝันถึงวันใหม่
"หากวันใดอ่อนแอท้อแท้ อย่าหวั่นไหว
ขอให้ใจไม่สิ้นหวัง
ปัญหาแม้จะหนัก ก็คงไม่เกินกำลัง
อย่าหยุดยั้งก้าวไป
ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอ แม้จะร้องไห้
จงลุกขึ้นสู้ไป จุดหมายไม่ไกลเกินจริง "
ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอ แม้จะร้องไห้
จงลุกขึ้นสู้ไป จุดหมายไม่ไกลเกินจริง
พี่กุ้งเป็นแบบอย่างของการต่อสู้ด้วยความเข้มแข็งของไก่นะคะ
เป็นกำลังใจให้พี่กุ้งเสมอและตลอดไปค่ะ
พี่ชาย ชยพรแอคะรัจน์
สวัสดีปีใหม่ 2552 ค่ะ
มีกำลังใจดีๆ...ในทุกๆวันนะคะ
โชคดี ตลอดปีและตลอดไป
J สุขภาพแข็งแรงค่ะ J
ดิฉันเคยเจ็บป่วยด้วยโรคทางปมประสาทอักเสบ
จากคนที่ดูเหมือน ไฮเปอร์แอ็คทีฟ (หรือ คนซน นิยามที่เพื่อนแท้-คนหนึ่งให้ไว้)
เข้าใจความรู้สึกค่ะ
จากความรู้สึกปฎิเสธ โกรธ เศร้า ค่อย ๆ แปรเปลี่ยน
จุดเปลี่ยนอยู่ที่ไหน แต่ละคนอาจไม่เหมือนกัน
ต้องลองค้นหาดูภายในตัวเรานะคะ
สำหรับดิฉัน มีเรื่องหนึ่ง..นอกจากเพียรพยายามทำทุกอย่างที่แพทย์ที่ดูแลเราแนะนำ(นอกเหนือจากกายภาพบำบัด จิต-หัดนั่งสมาธิ มองโลกบวก...)ที่เป็นรูปธรรมอีกสิ่งหนึ่งคือ ดนตรี ค่ะ
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อ
นอกจากโรค..ดีขึ้นจนหาย
ดิฉันได้วิชาดนตรีติดตัว ทั้งที่เริ่มเรียนเมื่อสูงวัยนั่นแหละ
คงต้องคุยกันหลังไมค์ เรื่องมันยาว...เชียวค่ะ
ฝาก อนท ให้อ่านก่อนค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้มากๆ นะคะ
มาให้กำลังใจค่ะ เวลาใดที่เราท้อแท้ เราต้องสู้ๆค่ะ เรายังโชคดีกว่าคนอื่นนะคะ ยังเขียนเรื่องราวดีดีให้คนได้อ่าน เพื่อนใน G2K จะคอยดูแลและให้กำลังใจนะคะ รู้สึกอย่างไร เราเขียนบันทึกลงไป พวกเราจะติดตามอ่านค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ หลายๆ ครั้งมราต้อมทุกข์ใจหรือทุกข์กาย จะพยายามคิดว่ากำลังถูกทดสอบค่ะ แล้วมันก็จะผ่านไป จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้..แต่ก็เชื่อค่ะว่าแล้วมันจะผ่านไปจริงๆ