จารึกแห่งความงดงาม
นาทีใด ฝันไฝ่ ในโลกา
แม้นเวลา ผ่านไป สักเพียงไหน
สถิตอยู่ คู่โลก ตลอดไป
ตราบสิ้นไซร้ ไร้ตะวัน และดวงดาว....
....................................
เขียนความงามด้วยความรู้สึก ใส่ใจในทุกสิ่งสรร มองโลกด้วยหัวใจที่เปิดกว้าง นั่นคือจุดเริ่มต้น นั่นคือจุดจบ นั่นคือทุกสิ่ง
ข้ามจักรวาลอันไกลโพ้น มองด้วยจิตสำนึกที่งามงด มองด้วยความรู้สึกโดยปราศจากเหตุผลกลใด มองด้วยธรรมชาติของจิตใจอันบริสุทธิ์ การกำเนิดของเราถูกก่อสร้างด้วยความงดงามทั้งสิ้น สุดแต่เราจะไขว่คว้าสิ่งต่างๆด้วยตัวเราเอง
ในโลกที่คดเคี้ยวเลี้ยววนไปทุกวัน มองหาความงามเสียบ้างก่อนมันจะหมดไปจากหัวใจ ผมก็คือคนหนึ่งที่ไม่เคยทอดทิ้งคุณค่าของสิ่งนี้ ไม่ว่าผมจะถูกมองว่าเป็นนักศิลปะ เป็นศิลปิน แต่ผมไม่ได้ถือตัวว่า เพราะเป็นแบบนี้จึงได้เข้าใจในศิลปะมากกว่าใคร ทุกคนสามารถเข้าใจมันได้เท่าๆกันทั้งสิ้น แม้ผมจะเรียนภาษาศาสตร์หรือวรรณคดี บางครั้งก็ยังมีความงามอีกมากมายที่ผมต้องค้นหาและไขว่คว้า
เมื่อศิลปะมีคุณค่า มันก็ตอบได้เหมือนกำปั้นทุบดิน ว่าคุณค่าก็คือคุณค่า ใช่แล้วมันไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย ดูอย่างวินเซนต์ แวนโก๊ะ แม้ได้จากโลกนี้ไปนานแสนนานแล้ว แต่ผลงานวาดสีน้ำมัน ภาพพิมพ์ญี่ปุ่น และผลงานหลายๆอย่างของเขา ยังจารึกให้โลกี้ได้เชยชม ให้คนรุ่นหลังได้มองเห็นความงามที่เหล่าศิลปินได้ฝากไว้ให้ หลังจากสิ้นชีวิตไปแล้ว บีโธเฟน ประพันธ์เพลง มูนไลท์โซนาตา แม้มันจะนานมาเป็นร้อยปีแล้ว แต่มันก็ยังคงงดงามไม่เปลี่ยนไป
ยังมีสิ่งมากมายนักในโลก ที่ยังคงความงดงาม จารึกไว้ ให้คนรุ่นหลังได้เห็นอีกนานแสนนาน ขึ้นอยู่กับว่า ความใส่ใจในความงามของคนรุ่นหลังนั้นมีมากแค่ไหน และความงามนั้น ก็คือความงาม มิอาจเป็นอื่นไปได้..... ตลอดกาล
ความเห็น (2)
ทำไมเค้าอ่านบทความนี้แล้วเศร้าอ่ะ เอากลอนออกทำไมหรอ แค่ล้อเล่นเองนะTT_TTม่ายด้ายตั้งจัยอ่ะTT_TT
^_^thanks for make me smile again^_^