ชายชื่อหมาผู้อยู่คนเดียวที่เกลียดความโดดเดี่ยวที่สุดในโลก

ชายชื่อหมาผู้อยู่คนเดียวที่เกลียดความโดดเดี่ยวที่สุดในโลก เขียนหลังจากการพูดคุยกับชายผู้เป็นพี่ชมรมฯ เกิดแรงบันดาลใจ อยากเขียนถึง ร่างนี้ไม่สมบูรณ์ รอกาลเวลาตกตะกอนผลึกความคิด หมักบ่ม แล้วขัดเกลา เพื่อกล่อมเกลาข้าพเจ้าเอง

ชายชื่อหมาผู้อยู่คนเดียว

ที่เกลียดความโดดเดี่ยวที่สุดในโลก

ผมชื่อหมา ผมไม่มีพี่น้อง แม่ลาโลกไปทันทีที่ผมหลุดออกมาสู่โลก เราสวนทางกัน พ่อเลี้ยงผมมาด้วยนมหมาแม่ลูกอ่อนที่พ่อเลี้ยงไว้ มันออกลูกๆของมันครอกหนึ่ง พวกมันเกิดเวลาเดียวกับที่แม่คลอดผมออกมา ต่างกันที่แม่มันไม่ตายไปเท่านั้น

เพราะฉะนั้นไม่ต้องสงสัยว่าทำไมผมจึงชื่อ “หมา” ตอนเด็กๆใครๆก็รักผม พี่ป้าน้าอาละแวกเพื่อนบ้าน เรียกผมว่า ลูกหมาๆ เสียงอ่อนโยน หลายคนมาชื่นชม มาอุ้มมาดูแลผม เรียกว่าไม่ต้องวางต้องเดินกันเลย ขนมก็ได้กินไม่ขาด พ่อสอนให้ผมเรียกหมาแม่ลูกอ่อนที่ตอนนั้นไม่อ่อนแล้ว ว่า แม่หมาๆ แม่หมาดูแลลูกๆของมัน แถมเผื่อแผ่ให้ผมอีกตัว เอ๊ยอีกคน

นั่นมันแค่เรื่องเล่าสนุกๆที่ผมเอามาเล่าเวลาใครถามหรอกครับ ความจริงนะหรือผมจำไม่ได้หรอกว่าเด็กๆเป็นอย่างไร ชีวิตช่วงนั้นไม่น่าจดจำสักนิด ผมเองก็พยายามลืมๆมันไป เพื่อให้สบายใจในวันนี้ก็แค่นั้น พรุ่งนี้จะได้จำไอ้ที่ดีๆไว้บ้าง

ความทรงจำสำหรับคนอื่นๆไม่รู้หรอกว่าเขาคิดกันอย่างไร แต่กับผมนะหรือ อยากให้เป็นเหมือนข้อมูลในคอมพิวเตอร์ที่สามารถลบทิ้งลงถังขยะแล้วตามไปกำจัดให้สิ้นซากไป หรือให้หมดจดจริงๆก็คงฟอร์แมทเครื่องแล้วลงวินโดวส์ใหม่เข้าไปเลย แต่ตอนนั้นคงหมายถึงผมไปเกิดใหม่เรียบร้อยแล้วล่ะซี

ฮ่าๆๆ อย่าซีเรียสนะคุณ ฟังผมก่อน ชีวิตมันก็แค่นี้ล่ะ อย่าคิดมากเลย

(2)

มันเป็นนิสัยที่แย่มากๆปรับแก้อย่างไรก็ไม่หาย ตอนนี้ฝังลึกเป็นสันดาน ผมเกลียดการถูกทอดทิ้ง การเดินจากไปอย่างไม่แยแส ภาพแผ่นหลังที่จากไปช้าๆนั้นเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนฝังในดวงตาและห้วงนึกแนบแน่น

ทุกเช้าผมตื่นขึ้นมาเพื่อโดดเดี่ยวโดยแท้ พ่อซึ่งเงียบขรึมไร้บทสนทนา ง่วนอยู่กับเข็มขัดและรองเท้ามันปลาบ เครื่องแบบของพ่อน่ะ

พ่อผมเป็นโจร ออกปล้นเป็นนิจ นอกจากงานนี้แล้วงานอื่นทำไม่เป็นเลย

พ่อขยันทำงานออกไปทำงานตอนเช้าทุกวัน ภาพแผ่นหลังของพ่อที่จากไปทุกเช้าๆสร้างรอยเล็กๆให้เด็กชายในวันนั้นแอบมีน้ำตา นานวันแผลยิ่งขยายใหญ่ แต่กลับสร้างความด้านชาในหัวใจทุกวี่วัน กว่าจะรู้ตัวว่าความรู้สึกเหล่านั้นมีผลต่อพฤติกรรมเอาก็เมื่อเริ่มโตขึ้น

(3)

เพียงหนึ่งกายหนึ่งเชิงตะกอน

(4)

ฟ้าร้างดาว ---

เหม่อมองฟ้าในยามที่เปลี่ยวเหงาเหว่ว้าใจ

ดังโลกนี้มีเพียงแค่ตัวฉันบนเส้นทาง

ดังท้องฟ้าในยามที่ไร้ดาว

ดังตัวฉันในยามที่ไร้เธอ

มืดมนเหน็บหนาว

ดาวร้างฟ้าไปแห่งใด

มืดมนเหน็บหนาว

ฉันยังเฝ้ารอ ฟ้าคืนดาว