นี่คือพ่อในดวงใจ

พ่อเป็นคำพูดสั้นแต่มีความหมายมากมายสุดคนานับ

  พ่อในความทรงจำของฉันสดสวยงดงามเสมอ

  พ่อมักเอาฉันขี่คอพ่อไปโรงเรียน ไปดูแม่น้ำคนพายเรือที่ยู่ในแม่น้ำ นั่งดูแพ ดูพระอาทิตย์และเล่าเรื่องสนุกๆๆในวัยเด็กของพ่อให้ฟังเสมอ

  พ่อคือผู้ที่รักลูกสาวทั้งหวงทั้งเห่อเพียงอาจเพราะมีคนชมฉันเสมอว่าเหมือนพ่อ ทุกอย่าง  

  พ่อไม่ยอมให้ฉันทำอะไรเลยอาจเพราะพ่อเห็นฉันร่างกายออ่นแอขี้โรค หรือไม่เพราะฉันเป็นลูกหลงลูกสาวคนเล็กที่พ่ออยากได้หนักหนา

  พ่อมักมีคำพูดที่ฉันได้ยินจนติดหูเป็นประโยคประจำตัวของพ่อ

.....นี่ลูกสาวผม.....นี่ลูกสาวผม....ไว้ว่าฉันจะรำอวยพรที่ไหน หรือเล่นกีฬาอะไรพ่อจะรับส่งและอยู่แถวหน้าเป็นกองเชียร์

  พ่อไม่เคยยอมให้ฉันนั่งรถเมลย์หรือไปไหนคนเดียว จนกระทั่งฉันเข้ามหาลัยถึงทำงาน พ่อก็ยังไม่ยอม

  เหตุผลของพ่อคือฉันเป็นผุ้หญิงขึ้นรถเมลย์อันตรายจะเบียดเสียดกับผู้คนดูไม่งาม

  พ่อทำให้ฉันทุกอย่างขับรถรับส่ง เป็นเพื่อน บางครั้งฉันเคยรู้สึกอึดอัดในสิ่งที่พ่อทำ เพราะฉันรู้สึกว่าฉันน่าจะเรียนรู้ด้วยตัวเองไม่ใช่พ่อจัดการเรื่องต่างๆให้ทุกครั้งเพราะความรัก

  พ่อเคยน้ำตาคลอเพราะฉันเพียงเพราะฉันพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

ฉันเข้าใจและรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป

  แต่พ่อคงเป้นพ่อที่รักลูกเสมอเพียงหอมแก้มพ่อ กอดพุงพ่อพ่อก็กลับมาเป็นพ่อที่น่ารักตามเดิม

  แล้วฉันทำงานพ่อก็ยังรับส่งฉัน ทั้งที่ฉันขับรถยนต์ได้ โตพอที่จะนั่งรถประจำทางกลับบ้านได้แต่พ่อเหมือนเดิมใช้เหตุผลแบบเดิมทั้งที่เวลาเปลี่ยนไป อายุฉันเปลี่ยนไปแต่พ่อไม่เคยเปลี่ยน

  วันที่30ธันวาคม พ่อขับรถมารับฉันเพื่อกลับบ้านไปทานข้าวและทำบุญ ฉันบอกพ่อว่า ฉันกลับเองได้ แต่พ่อบอกว่าจะมารับฉันไปหาแม่และอีกอย่างพ่อมีของขวัญมาให้ปีใหม่ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาที่ฉันขออย่างทุกปีเพราะฉันโตมากจนเกินจะเล่นแล้วรู้ไหม....ที่คือประโยคสุดท้ายของพ่อ.....

  แม่โทรมาบอกว่า...ปีใหม่ปีนี้พ่อสั่งทำของพิเศษให้ฉันเป็นของรักแทนใจของพ่อกับแม่รวมกัน....แต่มีเพียงสร้อยคอทองคำขาวกับพระองค์เล็กที่พ่อกำแน่นแม้ลมหายใจสุดท้าย

  ปีใหม่คนฉลองมีความสุข แต่พ่อถูกรถชนเพราะคนขับเมา

  ทั่วร่างกายพ่อมีแต่เศษกระจกทิ่มตำตามเนื้อตัว ฉันอาบน้ำศพให้พ่อ ใจมันเจ็บเหลือเกิน พ่อคงทรมาน ฉันอยากให้ความเจ็บนั้นมาลงที่ฉันไม่ใช่พ่อ ร่างกายฉันชาสมองไม่รับรู้อะไรแม้เศษกระจกจะบาดมือฉันในเวลาที่ฉันอาบน้ำให้พ่อ แต่มันไม่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บสักนิด ....น้ำตาคงไหลผ่านอยู่อย่างนั้น...

หัวใจแหลกสลาย ร่างกายเหมือนคนไร้วิญญาณ...ทำไมไม่เป็นฉัน....ทำไมต้องเป็นพ่อ...เพราะอะไร..ทำไม...ความคิดฉันวนเวียนอยู่เพียงเท่านั้น...

  วันเวลาผ่านมีคนบอกว่าเวลาจะรักษาแผลใจได้ คงจะจริงและพ่อคงอยากจะเห็นฉันแข็มแข็งยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง

  ฉันเพียงอยากบอกผ่าน...สายน้ำ....ท้องฟ้า....ดวงดาว..ดวงจันทร์..ว่าความฝันที่พ่ออยากเห็นฉันได้ตำแหน่ง หน้าที่การงานอยากเห็นฉันใส่ชุดที่พ่อใฝ่ฝันและที่สำคัญเหนืออื่นใด

พ่อค่ะ....ยายตัวเล็กของพ่อขึ้นรถเมล์เก่งแล้วค่ะ..

รักใดเล่าจะแท้หนอเท่าพ่อรัก

ผูกสมัครรักพ่อรักมั่นไม่หวั่นไหว

ห่วงใดเล่าเท่าพ่อห่วงดั่งดวงใจ

ที่พ่อให้คือรักลูกทุกเวลา

ยามลูกขื่นขมพ่อตรอมตรมกว่าหลายเท่า

ยามลูกเศร้าพ่อก็โศกวิปโยคกว่า

ยามลูกป่วยพ่อก็ห่วงดั่งดวงตา

ลูกสุขสบายพ่อมองมายังห่วงใย

ลูกเติบใหญ่หวังให้ลูกช่วยรักษา

เมื่อถึงคราใกล้ล่วงลับจะดับไข

หวังให้ลูกได้ปิดตาเวลาตาย

พ่อจะได้สู่สรรค์นิรันดร

คำสอนพ่อยังคงก้องที่สองหู

รับและรู้ในทุกอย่างที่พ่อสอน

ลูกคนนี้อยู่เพื่อพ่ออย่างแน่นอน

ทำตามสอนเหมือนพ่อหวังอย่างตั้งใจ