ทำไมพนักงานชอบเกี่ยงงาน

สวัสดีค่ะ เคยสงสัยไหมค่ะว่าทำไมบางครั้ง เพื่อนร่วมงานถึงชอบเกี่ยงงานกันทำ ทั้งๆที่บางครั้งถ้าเราร่วมใจกันทำงานก็จะเสร็จลงได้อย่างรวดเร็ว และเคยเบื่อบ้างไหมค่ะ เวลาที่คนอื่นเกี่ยงงานแล้วคุณต้องเป็นคนทำงานนั้นๆแทน  วันนี้ maleela มีข้อมูลจาก รศ.ดร.ศิริยุพา รุ่งเริงสุข สถาบันบัณฑิตบริหารธุรกิจ ศศินทร์ แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย  ท่านมีข้อคิดและคำแนะนำดีๆเกี่ยวกับเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟังค่ะ

ทำไมพนักงานจึงชอบเกี่ยงงาน

1.สาเหตุแรกนี้ตอบแบบกำปั้นทุบดิน ก็เพราะว่าพนักงานมีนิสัยไม่ดี เกียจคร้าน 

ชอบเอาเปรียบเพื่อนฝูง สรุปว่าต้องโทษ DNA ที่อาจสืบทอด หรือแตกเหล่าจากบรรพบุรุษอันเป็นเหตุผล

ทางชีววิทยาผนวกกับจิตวิทยา

2.เพราะองค์กรไม่มีระบบการจัดแบ่งงานที่ชัดเจน หลายองค์กรมีปัญหานี้ ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญมากที่

ทำให้เกิดปัญหาตามมาหลายประการ เป็นต้นว่า องค์กรแบบไทยๆ บางองค์กรชอบใช้วิธีบริหารแบบถ้อยที

ถ้อยอาศัย ช่วยเหลือกันไป จึงมักไม่กำหนดหน้าที่รับผิดชอบไว้ชัดเจน เมื่อองค์กรไม่จัดแบ่งงานระบุหน้าที่

ของพนักงานให้ชัดเจน การที่งานจะสำเร็จลงได้ก็เพราะพนักงานมีสำนึกรับผิดชอบ มีน้ำใจ และมีความ

สามัคคีกลมเกลียวกันเป็นพื้นฐาน แต่ถ้าสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรมขององค์กรไม่ส่งเสริมให้พนักงาน

มีความกลมเกลียวและไว้ใจ เชื่อใจ (Trust) กันมากพอ ระบบบริหารแบบนี้ก็รังแต่จะสร้างความสับสน 

และนำไปสู่ความขัดแย้งในที่สุด

3.เกี่ยงงานเพราะนายทะเลาะกัน เคยพบไหมคะ? บางทีลูกน้องก็ไม่ได้รังคัดรังแคซึ่งกันและกันหรอก 

แต่เพราะผู้บังคับบัญชาอีกแผนกไม่ถูกกับแผนกของตน ดังนั้น พอนายไม่ชอบหน้ากันก็เลยสั่งให้ลูกน้อง

เน้นแต่งานเฉพาะแผนกของตน อะไรๆ ที่เคยเอื้อเฟื้อกันและกันก็ให้เลิกเสีย แบบนี้เขาเรียกว่า นายไม่ดี

เสียเอง

4.เกี่ยงงานเพราะทำดีไป ก็ไร้ประโยชน์ สาเหตุนี้พบบ่อย ความจริงเรื่องนี้พอสาวเข้าไปลึกๆ ก็พบว่า

ปัจจัยต้นเหตุก็อยู่ที่ผู้บริหารและนโยบายของบริษัทนั่นเอง นายบางคนขาดประสิทธิภาพ ความถี่ถ้วนที่

จะมองเห็นว่าลูกน้องคนใดสร้างผลงานจริง คนใดไม่มีผลงาน แต่ถนัดเอาหน้าเก่ง ดังนั้น พอถึงเวลา

ประเมินผลจึงประเมินผลผิดพลาด ทำให้คนมีผลงานไม่ได้รับรางวัลที่สมควร ส่วนคนผลงานน้อยกลับ

ได้รางวัลไป เมื่อผลการประเมินเป็นเช่นนี้ คนมีผลงานก็เลิกทำงานเพราะท้อใจ หันมาเอาดีทางเกี่ยง

งานดีกว่า

เห็นด้วยไหมคะ

[ลิงน้อย]

เห็นด้วยที่สุด.....ของที่สุดจ๊ะนู๋กุ๊ก...