กวีวรรคทอง (๗๐) บินเพื่อชีวิต

กวีวรรคทอง  (๗๐) บินเพื่อชีวิต

            นกพิราบกรีดปีกขึ้นเหินหาว

โต้กระแสลมหนาวไปข้างหน้า

ก็หวานการต่อสู้ทุกทีมา

แล้วครั้งนี้หรือไม่กล้าเข้าฝ่าฟัน

ยิ่งบินสูงยิ่งบินขวางทางพายุ

ยิ่งบอบช้ำเหมือนยิ่งยุให้มุมั่น

นำชาวนกผกโผนปล้นตะวัน

แล้วแบ่งสรรแสงสู่ทุกผู้คน

                        วันแรม

บันทึกหลังบทกลอน

นกพิราบ ได้ออกจากที่ที่ควรออกแล้ว เมื่อไม่นานมานี้

ร่องรอยความเสียหาย ที่มิอาจจะเยียวยาก็มีมาก

นกพิราบส่งเสียงร้องด้วยความสุขใจ

คนกวาดลานบ้าน จึงยืนนิ่งเงียบ ประดุจเสาไม้อันไร้ค่า

ใครถูกนั้นไม่สำคัญ

สำคัญอยู่ที่อะไร คือสิ่งถูกต้อง

แม้ในสวนดอกไม้ ติดป้ายประกาศ

ห้ามเด็ดดอกไม้

แต่สายลมก็ไม่เคยฟัง

   หากจะเรียกร้อง ความเสียหาย

เพื่อนเอ๋ย คำตอบอยู่ในสายลม

[รัชดาวัลย์ วงษ์ชื่น(อิงจันทร์)]

• หากจะเรียกร้อง ความเสียหาย

  เพื่อนเอ๋ย คำตอบอยู่ในสายลม

• เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ