ณ ชิงช้า ตอน งดงามในความคิด
ในแปลงผักสวนครัว
"ไม้บางต้นชอบเลื้อย เราก็ต้องทำค้างให้มัน" แม่ พูดขณะผูกเชือกค้าง
"แต่บางอย่างก็เลื้อยต่ำ ลูกใหญ่อย่างฟักทอก ก็ให้เลื้อยเป็นเถาบนดินเลย" ป้า เสริม
"จะทำอะไรก็ต้องดูให้ดีว่าอะไรเหมาะ อะไรควร" ป้า กำชับ
"ครับ"
"ไม้เล็กก็ต้องดูแลมากหน่อย เหมือนคนเล็ก" แม่ สอนต่อ
"อืม...ช่าย แต่ถ้าเป็นไม้ใหญ่ก็ปล่อยไปตามยถากรรมได้" ป้า รับคำ
"จะใช้วิธีอะไรต้องปรับเปลี่ยนไปตามกาลเวลาด้วย" ป้า สรุป
"ครับ"
"บางฤดูต้นไม้ก็ทิ้งใบ แต่มันไม่ได้ตายนะ" แม่ สอนอีก
"ใช่ เดี๋ยวมันก็กลับมาสวยเหมือนเดิมเมื่อเปลี่ยนฤดู. แต่อันนี้ไม่คล้ายคน" ป้า ทิ้งท้าย
"อ้อ..."
"เพราะว่า ยิ่งเวลาเปลี่ยนคนเรายิ่งสวยกว่าเดิม...ดูอย่างแม่กับป้าซิ" ป้า พูดยิ้มๆ
"......" แม่ ไม่ได้พูด แต่ยิ้มกว้าง
"อ้อ.. ครับ" ผม เกือบเออ ออ ไม่ทัน
"ไม่เคยได้ยินเรอะเรา งดงามในความคิดน่ะ" ป้า พูดพลางหัวเราะเล็กๆ
"อืม..เค้าเรียกงามอย่างมีคุณค่า" แม่ ช่วยย้ำ
"....." ผม หัวเราะเบาๆ
ทุกสิ่งมีแง่มุมที่งดงามเสมอ หากแต่ต้องมองให้เป็น มิใช่แค่เห็น...
มีความสุขมากมายครับ
vrt
