ส่งการบ้านครูบา(เจ้าเป็นมาอย่างไร๓)
ฉันได้เล่าเรื่องของเด็กน้อยมาถึงตอนที่เธอเข้าเรียนอยู่ในชั้นประถมต้นของโรงเรียนราษฎร์แห่งหนึ่งในภูเก็ต เธอมีชีวิตในวัยเรียนที่นี่อย่างมีความสุขแม้ว่าจะถูกพ่อและแม่จัดการให้ใช้ชีวิตอยู่ในกรอบก็ตาม กรอบแรกที่ถูกจัดการเป็นเรื่องการไปโรงเรียน พ่อและแม่จะไม่ไปส่งเด็กน้อยที่โรงเรียนหากแต่หารถผูกให้รับ-ส่งระหว่างโรงเรียนและบ้านเป็นเวลา กรอบที่สองที่ถูกจัดการก็คือใช้คำชมเป็นตัวถ่วงให้ยังคงรักษาระดับการเรียนที่ดีเอาไว้ไม่ให้ตก กรอบที่สามที่ถูกจัดการคือ ห้ามไปมั่วสุมที่บ้านเพื่อนบ้าน ขืนไปละก็โดนเลยแหละ
ตอนนั้นเด็กน้อยไม่รู้หรอกว่าทำไมพ่อและแม่จะต้องออกกฎห้ามเธอเอาไว้ ความที่ซุกซนและฉลาดเธอจึงดื้อเงียบแอบทำในเรื่องที่ห้ามอยู่บ้าง(เรียกว่าถ้ามีโอกาสเป็นลอง) เธอเคยลองใช้ทีเผลอของทั้งพ่อและแม่แหกกฎที่ตราขึ้นไว้ แอบไปบ้านเพื่อนบ้านทางหลังบ้านเวลาเล่นซ่อนหากับเพื่อนข้างบ้าน จนเมื่อเติบใหญ่มาแล้ว เธอจึงเข้าใจว่าที่แท้พ่อและแม่นั้นเข้าใจถึงความเป็นเด็กที่ยังไม่รู้ชอบว่าจะเป็นสิงห์มือไวหยิบจับเอาของของเพื่อนบ้านออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจทำนะซี แล้วความไม่ได้ตั้งใจนั้นอาจจะทำให้ได้รู้จักกับความรู้สึกเสียใจเมื่อถูกผู้ใหญ่เพื่อนบ้านที่เกี่ยวข้องตัดสินผิดถูกเข้าให้ด้วยข้อหาผิดศีลลักทรัพย์ อีกทั้งผู้ใหญ่กับผู้ใหญ่ก็อาจจะขัดใจกันและกันจนมากหมอมากความไปได้
สีสันการใช้ชีวิตและการเล่นภายในโรงเรียนใหม่มีหลากรสชาติ จำได้ว่ามีการแบ่งก๊กแบ่งเหล่าในกลุ่มนักเรียนตัวเล็กๆอย่างเธอด้วย ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อนะว่าธรรมชาติจะสอนให้เด็กรู้จักเล่นพวกแต่เด็ก พวกใครพวกมันเกิดขึ้นแบบว่าถ้าคนหนึ่งโกรธอีกคนหนึ่งละก็ จะชี้ชวนคนอื่นให้มารักกันชอบกันเป็นพวกโดยไม่ต้องสอนกันแต่อย่างใด ดีกันโกรธกันไปเรื่อยวนเวียนกันอยู่อย่างนี้ในหมู่เพื่อนของเด็กน้อยอย่างเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดา การเล่นพวกนั้นมีทั้งกลุ่มเด็กหญิงล้วนๆ กลุ่มเด็กชายล้วนๆ และกลุ่มที่คละกันค่ะ ซึ่งก็แตกคอกันไม่นานก็หันกลับมาเล่นด้วยกันใหม่ได้ ภาพลางๆที่ฉันนึกภาพเธอได้ เธอและเพื่อนมีวิธีเล่นนั้นหลากหลายน่าสนุกทีเดียวเชียวค่ะ มีทั้งปิดตาซ่อนหา ไล่จับวิ่งแข่งกันมา ทอยยาง ทอยเรือบิน ทอยหิน เป่ายาง กระโดดยาง รวมทั้งแบกนางพญามหากษัตริย์ลองกำลังแขนกัน
โรงเรียนใหม่แห่งนี้เป็นที่แห่งแรกที่ทำให้เด็กน้อยได้เจอหน้าและรู้จักญาติทางพ่อคนแรกในชีวิตที่เป็นเด็กๆด้วยกัน ลูกของลุงที่เคยเล่าว่ามีบ้านเล็กบ้านน้อยหลายหลังคือพี่ชายคนแรกที่ได้เห็นหน้าที่โรงเรียนแห่งนี้นะเอง วันไหนพี่เขาหยุดเรียน เด็กน้อยจะรู้เลยค่ะ เพราะว่าพี่ชายคนนี้เขามีโครงร่างตัวเล็ก ทุกเช้าที่อยากเจอหน้า มองหาได้ที่ท้ายแถวของห้องเขาค่ะ ที่มองเห็นหน้าเขาชัด ก็เพราะเธอก็ยืนอยู่ท้ายๆแถวเหมียนกัล การเข้าแถวหน้าเสาธงที่นี่ เขาจะให้เด็กโตและเด็กเล็กยืนมองหน้ากัน เด็กเล็กให้ยืนบนลานของเขื่อนที่สูงกว่าลานเสาธง เด็กโตจะให้ยืนมั่นอยู่บนลานที่เสาธงตั้งฐานอยู่ เวลาไปยืนเคารพธงชาติ ทุกๆห้องจะหันหน้าเข้าหาเสาธง
ระหว่างที่เด็กน้อยเรียนอยู่ที่นี่ เธอมีเรื่องให้ต้องย้ายตัวเองอีก การย้ายคราวนี้ไม่ใช่การย้ายที่เรียนแต่อย่างใดหากแต่เป็นการย้ายที่อยู่อาศัยสำหรับกินอยู่หลับนอน สิ่งแวดล้อมเธอจึงเปลี่ยนอีกครั้งจากการอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูกเป็นการอยู่ร่วมบ้านกับคนอื่น คนอื่นที่เล่าอยู่นี้มีศักดิ์เป็นป้าสะใภ้ของเด็กคนนี้นะเอง ฉันเดาเอาเองค่ะว่าการที่พ่อและแม่ทำอย่างนี้เขามีความคาดหวังบางอย่างอยู่ในใจ ฉันถามเด็กน้อยไปว่าเธอรู้บ้างไหมตอนนั้นว่าพ่อแม่คาดหวังอะไร เธอตอบมาว่าไม่รู้ รู้แต่ว่าแม้เธอจะไม่ชอบแต่ต้องยอมย้ายไปอยู่ดี
ภาพใหม่ของเธอที่เห็นเป็นช่วงหนึ่งแห่งการเรียนรู้ที่มีป้าสะใภ้เป็นครูพี่เลี้ยง มีลุงคนที่สามอยู่ด้วย และมีเด็กๆมาเป็นครูซึ่งเป็นน้องสาวน้องชายรวมสามคน ผู้ใหญ่คนอื่นก็มีคนที่มาทำงานที่นี่ ซึ่งเป็นบริษัทกงสีของครอบครัวพ่อนะเอง
บทเรียนรู้จากชีวิตจริง
เด็กนะเขาก็มีความทุกข์นะ
ทุกข์ของเด็กเกิดจากการตัดสินใจของพ่อแม่ และการกระทำของผู้ใหญ่
การสร้างกรอบของผู้ใหญ่ต่อเด็กที่มีจิตใจหวั่นไหวทำให้เด็กฉลาดเลือกที่จะถักทอเสื้อที่มองไม่เห็นไว้ป้องกันความกลัวในใจออกมาในรูปความเก่ง ความว่าง่าย
เด็กที่ดื้อ คือ เด็กที่กำลังเรียนรู้และออกแบบเสื้อที่มองไม่เห็นว่าจะถักทอออกมาคลุมกายอย่างไรจึงรู้สึกดีและสวยงามในสายตาของผู้ชมดู
เด็กเรียนรู้ผ่านการเล่น มีเพื่อนและวิธีเล่นเป็นครู
เวลามองเห็นอะไร ในสมองเด็กมีความคิดและการเรียนรู้อยู่นะ
Keywords :
การเปลี่ยนสถานที่อยู่ การอยู่ร่วมกับคนแปลกหน้า การเล่น เป็นวิธีฝึกแบบธรรมชาติให้มีภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง(change agent)
การแบ่งก๊กแบ่งเหล่าเป็นเรื่องของธรรมชาตินะ
ความเห็น (17)
จองๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอิอิ
สวัสดีค่ะ อาจารย์..
เด็กที่ดื้อ คือ เด็กที่กำลังเรียนรู้และออกแบบเสื้อที่มองไม่เห็นว่าจะถักทอออกมาคลุมกายอย่างไรจึงรู้สึกดีและสวยงามในสายตาของผู้ชมดู
เด็กเรียนรู้ผ่านการเล่น มีเพื่อนและวิธีเล่นเป็นครู
เวลามองเห็นอะไร ในสมองเด็กมีความคิดและการเรียนรู้อยู่นะ
แม่บอกว่าพอลล่าเป็นเด็กดื้อเงียบ ค่ะ อิอิ ชอบอ่านค่ะ
สวัสดีครับ
- ตามมาอ่านตอนสาม
- และจะตามต่อไป เพราะหัวใจมันอยากตาม
- อิ อิ อิ
สวัสดีค่ะพี่หมอเจ๊
ตามมาอ่านต่อค่ะ ทำให้คิดถึงตอนตัวเองยังเป็นเด็กน้อยได้ชัดเลยค่ะ
เด็กที่ดื้อ คือ เด็กที่กำลังเรียนรู้และออกแบบเสื้อที่มองไม่เห็นว่าจะถักทอออกมาคลุมกายอย่างไรจึงรู้สึกดีและสวยงามในสายตาของผู้ชมดู
ได้รับสมญานามว่าเป็น เด็กดื้อตาใส ค่ะ ....เพิ่งจะเข้าใจว่า ที่เรามักจะดื้อตาใสนี้ เพราะเรา กำลังเรียนรู้และออกแบบ "เสื้อที่มองไม่เห็น" .... อยู่นี่เอง
ขอบคุณค่ะ...^_^...
สวัสดีค่ะ
* เข้ามาดูเจ้าเป็นอะไรมา อุ๊ย ! เป็นมาอย่างไร
* การเล่นและเปลี่ยนแปลงที่อยู่
* ฝึกการเป็นผู้นำและผู้ตามค่ะ
* ขอให้สุขกายสุขใจนะคะ
ใครรู้ตัวว่าเด็กดื้อ ยกมีอขึ้น อิอิ ..
แวะมาทักทายครับ:)
- น้อง paula ที่ปรึกษา~natadee ค่ะ
- เด็กดื้อของน้องนะ รู้สึกเหมือนเด็กน้อยของพี่มั๊ยเอ่ย
- ถ้าแตกต่างนะน่ะ
- เอามาเล่ากันบ้างเน้อ
- พี่บ่าว Handy ค่ะ
- รออ่านอยู่เด้อ
- เขียนซ๊าหน่อยน่าพี่น่ะ
- น้องโก๊ะ คนไม่มีราก ขา
- เวลารำลึกถึงเด็กน้อยที่ดื้อตาใสอยู่น่ะ
- ลองตามดูความรู้สึกดูนะค่ะ
- มีอะไรน่าเรียนรู้ค่ะ
- คำตอบที่ได้ออกมาอาจจะต่างจากของเด็กน้อยที่กำลังเล่าให้ฟังนี้นะค่ะ
- อาจารย์ นาง พรรณา ผิวเผือก (ไม่มีชื่อกลาง) ค่ะ
- ในตอนนั้น เด็กน้อยคงไม่สุขสักเท่าไรหรอกค่ะ
- แต่พอเติบใหญ่ขึ้นมา มันรู้สึกธรรมด๊า ธรรมดา
- การที่ผู้ใหญ่ที่ดูแลเด็กแล้วบอกว่ารู้ว่าเด็กคิดยังไงนะ
- หมอเจ๊ว่าเราผู้ใหญ่ควรทบทวนตัวเองให้มากๆค่ะ
- ว่าไอ้ที่คิดนะ มันแน่หรือว่า เป็นความคิดแท้ของเด็ก
- พ่อ ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ ค่ะ
- พ่อครูก็เป็นคนหนึ่งที่เรียนรู้ประสบการณ์ของเด็กดื้อนา
- หุหุหุ คุณ Gunworld ค่ะ
- ยินดีต้อนรับค่ะ
สวัสดียามดึกค่ะคุณหมอ
- ใครคนหนึ่งเคยบอกว่าเด็กไม่ใช่ผู้ใหญ่ย่อส่วน
- ทำให้คิดได้มากมายทีเดียว
- แต่ที่แน่ ๆ เด็กในวันนี้ คือผู้ใหญ่ในวันหน้า
- เราจึงควรเตรียมเด็กของเราในวันนี้เพื่อที่จะเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในวันหน้า
- ขอบคุณคุณหมอมากค่ะที่แวะไปเยี่ยมบันทึกครูวรางค์ภรณ์
- คุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน ค่ะ
- ถูกต้องแล้วค่ะครูขา
- เด็กไม่ใช่ผู้ใหญ่ย่อส่วน
- การที่เราจะพูดกับเด็กให้เด็กเข้าใจ
- เราจึงควรรู้วิธีสื่อสารกับเด็ก "แบบเด็ก" ค่ะ
- ส่วนใหญ่เด็กเขามีปฏิกิริยา
- โต้ตอบกับผู้ใหญ่แบบ "digit" มากอยู่นะค่ะ
- แต่ผู้ใหญ่เรากลับคิดไปว่า เด็กนะท้าทายเรา
- การตั้งโจทย์ไม่ตรงเรื่อง
- ให้คำตอบที่เพี้ยนจริงๆค่ะครู
- เวลาอยู่กับเด็กๆละก็
- พี่เตือนครูให้ระวังเรื่องตั้งโจทย์ผิดนะค่ะ
การแบ่งก๊กแบ่งเหล่าในกลุ่มนักเรียนตัวเล็กๆอย่างเธอด้วย
ประโยคนี้ คิดถึงตัวเองค่ะ เมื่อตอนอยู่ ป.2 มีหัวโจกในห้องไม่พอใจพี่ ที่ไปพุดอะไร พี่ก็จำไม่ได้ แต่ทำนองไม่ลงให้เขา เลยโกรธ ให้ทุกคนในห้อง ไม่พูดกับเราหมดเลย
พี่ก็ไม่สนใจ จำได้ว่า ไม่สะทกสะท้าน วันรุ่งขึ้น พี่เอาขนมไปโรงเรียน ล่อเพื่อนๆ และจะแบ่งให้กับคนที่มาดีกับเราเท่านั้น แค่นั้น ก็เฮมากันหลายคนเลย
พี่จำได้ว่า เป็นคนค่อนข้างแข็ง มาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ
- พี่ Sasinand ขา
- ขอบคุณค่ะที่เข้ามาเยี่ยม
- เด็กๆก็เล่นพวกกันแล้ว
- เป็นผู้ใหญ่ไม่เล่นพวกก็แปลก....จริงมั๊ยค่ะ