บทกลอนสอนใจ-การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ (ตอนที่ 1)

ได้อ่านเจอบทกลอนเกี่ยวกับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ ซึ่งแต่งโดย คุณ อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์  รู้สึกว่าแปลกและมีความหมาย จึงขออนุญาตนำมาเล่าสู่กันฟังค่ะ

หลัก KM…คือการให้....ใช่หรือไม่
ให้ความรู้....ให้แนวคิด.....ประสบการณ์
จากคนหนึ่ง....สู่คนหนึ่ง.....สานสายใย
ความรักไซร์...เกิดขึ้นพลัน....จากตัวเรา

ความรู้นั้น....เกิดขึ้นจาก...การเปิดใจ
มิใช่หวง....ห่วงความรู้....จะหมดไป
ไม่เคยให้....แบ่งปันใคร...เพราะกลัวหมด
กลัวว่าลด...คุณค่าเรา....เศร้าหนทาง

อันความรู้....ถ้ายิ่งให้....ก็ยิ่งได้
ได้คุณค่า...ทางจิตใจ...ยังไงเล่า
อีกทั้งยัง...ได้สานต่อ....ความรู้เรา
มิให้เขลา...มีเพียงแค่....ความรู้เดิม

 

การกำจัด.....จุดอ่อนเรา...ที่มีขึ้น
ซึ่งต้องเร่ง...เน้นปรับปรุง....ก่อนจุดแข็ง
โดยเสริมแรง...แปลงจุดอ่อน....ในตัวเรา
ต้องเลือกเอา...จุดอ่อนเพียง....ข้อสำคัญ

 

เป็นจุดเน้น...พัฒนาก่อน....ให้เกิดขึ้น
โดยหัวหน้า....ที่ต้องเลือก...จุดอ่อนหลัก
สักไม่เกิน...สามจุดอ่อน...ต้องปรับปรุง
เสริมให้รุ่ง...กลับกลายเป็น...จุดแข็งเอย

หากถามถึง ......ผลสัมฤทธิ์…IDP
คงไม่หนี...ที่จะดู....Competency
ที่คาดหวัง....ฝันให้เกิด....บรรเจิดขึ้น
อันนำสู่...เป้าหมายหลัก...KPIs

 

การกำหนด....KPIs…ที่ถูกหลัก
พึงปฏิบัติ...ตามแนวคิด...ที่ SMART
‘S”เริ่มจาก...Specific..ชี้เฉพาะ
เจาะจงตาม...เนื้องานหลัก...ของตัวเรา

“M” ถัดไป...คือการวัด....เป็นตัวเลข
Measurement....เป็นรูปธรรม...จับต้องได้
“A” ตัวกลาง...นั่นก็คือ....Achievement
เป็นเป้าหมาย.... ต้องท้าทาย....ให้ดีขึ้น

“R” Relevant...ต้องตอบโจทย์....ความต้องการ
เชื่อมโยงจาก....ทั้งหน่วยงาน....และองค์การ
“T” Timely...เรื่องเวลา....ที่ปรับได้
เปลี่ยนแปลงไป...ตามเหมาะสม...ของเวลา

 

ทำไมหนอ....ผู้เข้าเรียน....เข้าอบรม.....ไม่ใช้สิทธิ
ที่พึงมี..... เสริมความรู้.......สร้างปัญญา
ใช่ปัญหา...ที่ชอบป่วน....กวนในห้อง
บางคนจ้อง....พูดคุยกัน....ไม่ตั้งใจ

พฤติกรรม......ที่เกิดขึ้น.....จากห้องเรียน
เดินเข้าออก...เป็นว่าเล่น...ไม่เกรงใจ
บ้างมาเช้า...ตอนบ่ายหาย...อ้างเรื่องงาน
ต้องสะสาง....โดยเร่งรีบ....ทิ้งการเรียน

 

แท้จริงแล้ง......ประโยชน์เกิด....กับตัวคน
ใช่องค์กร.....หรือหัวหน้า....หรือใครใคร
ยิ่งเรียนมาก....ความรู้ได้.....ปัญญาตาม
ทักษะสร้าง....ขึ้นภายหลัง....จากอบรม

 

คำว่า “คน”...ใช่เรื่องของ....ฝ่ายบุคคล

ที่ดูแล...คนทุกคน...ในองค์กร

เรื่องของ “คน”…เป็นหน้าที่...ของหัวหน้า

ต้องดูแล...ความทุกข์สุข....ร่วมช่วยกัน

 

การรักษา...คนของเรา...คืองานหลัก

หัวหน้ารับ...จักต้องทำ....ด้วยความรัก

ไม่บอกปัด...ทิ้งหน้าที่...ให้ใครอื่น

ต้องคอยยืน..เคียงข้างกับ....ลูกน้องเรา

               จากหนังสือ ทรัพยากรมนุษย์ 2551

[กนกธร วงษ์จันทร์]

เห็นด้วยกับบทกลอนนี้ สามารถสะท้อนความจริงได้

[ลิงน้อย]

เป็นบทกลอนที่ดีจริงๆ...หาไดเก่งมากๆ...เจี๊ยกๆ