ประโยชน์ของความไม่...มี

บางครั้งฉันอยากเป็นคนตาบอด
จะได้ไม่ต้องเห็นภาพสงคราม
ภาพป่าไม้ถูกโค่น
ภาพสัตว์ในกรงขังที่เรียกว่า สวนสัตว์
โลงคงไม่ตัดสินคนที่หน้าตา
คงไม่ซื้อของที่เปลือกนอก
คงรักคนอื่นที่ตัวตนของคนนั้นจริงๆ
คงไม่เกิดกระแสคลั่งดารา
คงประหยัดค่าเสริมสวยมากมาย



บางครั้งฉันอยากเป็นคนหูหนวก
จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน
ไม่ได้ยินเสียงปืนและระเบิด
เสียงผู้คน นินทา วาจาสกปรก
และสัญญาลวงของนักการเมือง



บางครั้งฉันอยากเป็นคนใบ้
จะได้ไม่ต้องมีคนชวนนินทา
ไม่ต้องต่อล้อต่อเถียงกับใคร
ไม่ต้องเสียเวลาไปกับการพูดแต่ไม่ทำ



แต่ว่าโลกยังมีภาพสวยๆ  ให้มอง
ใบไม้แดงในฤดูใบไม้ร่วง



ใบหน้าเด็กไร้เดียงสา
รอยยิ้มของผู้คน
ดวงดาวบนฟ้า
ปลาที่ว่ายเสรีในน้ำ



โลกยังมีเรื่องดีๆ ให้พูดถึง
มีคนเล่านิทานให้เด็กฟัง
เล่าเรื่องขบขันเรียกรอยยิ้มกันและกัน
และบอกความดีของคนอื่นต่อ



บางทีหากเรารู้จักเปิดหู เปิดตา เปิดปากใน
บางเรื่อง และปิดประสาทในบางเรื่อง


 โลกของเราคงน่าอยู่และสวยงามกว่าเมื่อวาน

 


            ถ้าใครอยากให้โลกเราสวยงามกว่าที่เป็นอยู่ ก็ช่วยกันคิดแต่สิ่งที่ดีดี กระทำในสิ่งที่ดีนะคะ สังคมในปัจจุบันจะได้น่าอยู่ ถ้าทุกๆคน คิดและทำในสิ่งที่ดี สิ่งที่ถูกต้อง โลกเราจะสวยงามขึ้นมากเลยหล่ะคะ

อ่านแล้วเห็นว่าดีมีประโยชน์ เลยเอามาฝากกัน   มาเม้นกันหน่อยน่า o _ o  : D


ขอขอบคุณบทความดีๆ โดย วินทร์ เลียววาริณ
จากหนังสือรอยเท้าเล็กๆ ของฉัน

[น้ำแข็ง]

ชอบบทความนี้มากๆ

[คนพลัดถิ่น~ต้นตอ-natachoei(หน้าตาเฉย)]

แสงแดดอ่อนแย้มรับอรุณยิ้ม
พื้นยอดหญ้าเอมอิ่มปริ่มน้ำค้าง
มวลเมฆขาวอาบอวลเนื้อนวลปราง
พรายสะพร่างเก็จพราวราวกลางวัน

ทุกวันคืนพ้นผ่านบันดาลพบ
ดั่งประสบวิมานผ่านความฝัน
ดวงดอกไม้ผลิรอล้อตะวัน
หลากสีสันผ่านฟ้าทะเลดาว

ผ่านเส้นสายพริ้มพรายในวันรุ่ง
แสงสีรุ้งทอทาบอาบเมฆขาว
เหมือนมอบร้อยใยรักพักสักคราว
หลายเรื่องราวเหนื่อยนักแวะพักล้า

ให้ธรรมชาติรักษาคราทนทุกข์
มาปลอบปลุกกล่อมขวัญสู้วันหน้า
แล้วสู้ต่ออย่าท้อต่อชะตา
ธรรมชาติรักษาใจหายสักวัน

สวัสดียามเช้าครับ