การแข่งขัน โอลิมปิค หุ่นยนต์ รอบคัดเลือกภาคกลาง ตอน 1

รายงานเรื่องการแข่งขัน โอลิมปิค หุ่นยนต์ รอบคัดเลือกภาคกลาง
วันที่ 22-24 มิถุนายน 2551 ณ มหาวิทยาลัย รังสิต

เช้าวันอาทิตย์ที่ 22/6/51  ผมตื่นแต่เช้าด้วยความตื่นเต้นระคนมึนงงเนื่องจากต้อง มัวขี้ตาขึ้นมาอาบน้ำ ตั้งแต่ 5:00 รีบอาบน้ำ ทานข้าวออกจากบ้าน 7:00 น. ถึงสนามแข่ง 8:00 น. พ่อบอกว่าพ่อ Search แผนที่ของสนามแข่งไว้ทำให้เราไม่เสียเวลาในการเดินทางมาก (ผมไม่เข้าใจหรอก การ Search ของพ่อทำให้แผนที่มันโผล่มาได้อย่างไร)

พ่อให้ผมกับแม่ถ่ายรูปเก็บเอาไว้หน้างานเป็นที่ระลึก พ่อบอกว่า เผื่อบางทีอาจได้นำมันมาใช้ ใครจะไปรู้ละว่า อนาคตผมอาจจะเป็นบุคลสำคัญของโลกก็ได้ จะได้มีรูปไว้เลือกทำประวัติไงละ พ่อกับแม่มักจะเก็บอะไรต่ออะไร ที่ผมทำเอาไว้ เสมอ ๆ พ่อผมมักคาดการณ์อะไรเกินกว่าเหตุเสมอ พ่อบอกว่าที่พ่อเป็นได้อยู่อย่างทุกวันนี้ มาจากสัมผัสที่ 6 ของพ่อมิใช่น้อย

สภาพภายในงาน จัดในโรงยิม ใหญ่ทีเดียว พ่อบอกว่าเสียอย่างเดียว วันนี้วันอาทิตย์ ไม่ค่อยมีเด็กนักเรียนสาว ๆ ให้ดูเลย ผมไม่แน่ใจว่ามันเกี่ยวอะไรกับการแข่งขัน แต่ผมว่าปล่อยเขาเหอะ อาจจะเป็นความสุขของคนแก่ก็ได้

ผมเริ่มลงมือต่อหุ่นทันที วันนี้เราจะได้ลงสนามเต็มที่หลังจากซ้อมมา 1 เดือนเต็ม ๆ พ่อบอกว่า มันตัดสินกันด้วยเวลาเพียงแค่ 2 นาทีเท่านั้น เราแข่ง 2 ครั้ง จันทร์และอังคาร ครั้งละ 2 นาที เอาครั้งที่ดีที่สุด  ผมไม่รู้สึกกดดันอะไร เพียงแต่ เจ็บนิ้ว และเล็บมาก ๆ ต้องคอยแกะคอยถอด ผมบอกกับพ่อว่า มันเป็นของเล่น อันตราย นะเนี่ยะ 555 พ่อซื้อมาได้อย่างไร ตั้ง 18,000 ผมกับพี่ร่วมทีมของผม เขาชื่อพี่อิท พี่อิทจะคอยเขียนโปรแกรม ผมจะต่อตัวหุ่น ครูแบ่งหน้าที่ของเราไว้อย่างงั้น

แรก ๆ ผมกับพี่อิทไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไรเพราะเราคุยน้อยด้วยกันทั้งคู่ เป็นการจับคู่ที่พ่อปวดกะบาลมากพ่อบอกว่าสงสัยเขาสื่อสารกันทางโทรจิต ผมไม่เข้าใจหรอกว่ามันจะสื่อกันได้อย่างไรแต่มันคงเข้าท่าดีฮะ

พ่อยืนคุมอยู่ข้าง ๆ คอยแนะนำ ผมเป็นระยะ ๆ ผมไม่รู้หรอกว่าพ่อรู้ได้อย่างไรว่าควรจะต่อแบบไหน ก็พ่อไม่ได้เรียนกับผมซะหน่อย พ่อกับแม่แค่มีหน้าที่ขับรถจากสระบุรีไปจอดที่ JJ แล้วนั่งรถไฟฟ้า ไปเรียนที่เอกมัย ทุกอาทิตย์ เราทำกันแบบนี้มาเป็นปีแล้ว ช่วงนี้ผมเริ่มเหนื่อยกับการเดินทาง ถ้ามันใกล้ ๆก็ดีซิ ผู้ปกครองท่านอื่นล้วนศรัทธาในความมานะพยายามของพ่อ

ในที่สุดผมก็ต่อได้เสร็จพร้อมทดสอบสนาม แต่ของเราเริ่มช้าหน่อย เพราะมีปัญหา หุ่นของเราไม่สามารถโหลด Firmware ได้ ครูบอกว่าโปรแกรมเวอร์ชั่นใหม่คือ 2.9 มันจะมีปัญหาตอนโหลดแต่ 2.5.4 ไม่เป็นไร จนพ่อหมดความพยายามต้องเอาตัวหุ่นผมไปโหลดกับ Notebook คนอื่น แต่ดีว่าคุณครู ให้ยืมหุ่นสำรองทดสอบดูก่อน แต่พ่อก็แก้ปัญหาได้สำเร็จ พ่อมักจะอธิบายเป็นภาษาอะไรที่ผมไม่เข้าใจ แต่พ่อบอกว่าไม่ได้คาดหวังว่าผมจะฟังรู้เรื่อง ให้ผ่านหูเฉย ๆ ดีกว่าไม่พูดอะไรซะเลย ก็หายใจทิ้งไปเปล่าๆ

เสร็จแล้วผมก็ไปยืนต่อแถวจอง Q ทดสอบมี ผู้เข้าแข่งรุ่นเดียวกับผม คือ ไม่เกิน 12 ปี อยู่จำนวน 44 ทีม ตอนนี้ผม 8 ขวบผมยังแข่งได้อีกหลายปี ครูบอกว่าปีนี้เยอะมาก คนเริ่มเห็นความสำคัญโดยเฉพาะที่ สุรินทร์ เขามีศูนย์ฝึกอบรมเลยเชียวละ เป็นคู่แข่งที่น่ากลัว ผมไปยืนเข้าแถวรอนานมากกว่าจะได้ทดสอบในแต่ละครั้ง ตัวผมจะเล็กกว่าใครในสนามเลย ผมมักถูกโดนเบียดบ่อย ๆบางทีก็ถอยมาชนหุ่นผมจนหลุด

ในที่สุดทีมเราก็ได้ทดสอบเสียที มันเริ่มต้นได้ดีผ่านด่านได้ 2 ด่าน คือด่านประตูและชน เสาไม้ล้ม ก็ได้ 20 คะแนนแต่ Touch  Sensor ของเราไม่ค่อยทำงานทำให้ผมต้องกลับมาปรับปรุงใหม่ ส่วนพี่อิทแก้ไขเรื่องเวลา

เราทำกันแบบนี้เป็น 100 ครั้งละกระมังจน 5โมงเย็น เราคงจะเดินกันซัก 5-6 กิโลได้มั๊ง พ่อบอก ดูพ่อ แปลก ๆ ผุดลุกผุดนั่งไม่เป็นสุข คอยถาม ตลอดเวลา และให้คำแนะนำ(มั่ว)ต่างๆ เรากลับบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน เราทำได้ดีผ่านหมดทั้ง 5 ด่านแต่ยังเดินกลับเข้าเส้นชัยไม่ได้เนื่องจาก Light Sensor จับไม่ค่อมเส้นทำให้ไม่ทำงาน แต่เอาละ พ่อบอกดีแล้ว พ่อชมพี่อิท ว่าทำได้ดีแล้ว แต่ปัญหาคือ พรุ่งนี้ต้องถอด ชิ้นส่วน ออกหมดแล้วต่อใหม่ ผมไม่แน่ใจว่าจะต่อได้เหมือนเดิมหรือปล่าว แต่เรามาซ้อมกันที่บ้านอีกครั้งหนึ่ง แต่แปลกแฮะ ชิ้นส่วนทำไมมันเหลือละ ผมต่ออะไรผิดหรือปล่าวไม่รู้ พ่อบอกว่าไม่เป็นไร ดีกว่านี้ยังเอาเลย (เหมือนประชดยังไงไม่รู้)

วันที่ 23 วันแข่งครั้งที่ 1

เรามาแต่เช้าเช่นเคย 8:00 น. พ่อบอกว่ามีหลายทีมมาไกลมาก เช่น ตรัง ชุมพร สุรินทร์ พวกเขามาค้างกัน เราเดินเข้าไปในงานโดยมีเจ้าหน้าที่คอยเปิดกล่องอุปกรณ์ตรวจดูก่อนเพื่อกันการต่อมาจากบ้าน มีเพื่อนผมบางคน มาถอดเอาที่หน้างาน บางคนทำ คู่มือการต่อ เป็นรูปถ่ายแต่ละขั้นตอนเอาไว้ ส่วนของผมพ่อบอกว่า ตายเอาดาบหน้าลูก ยังไงก็เริ่มใหม่อยู่ดี

ผมทำเวลาได้ดีกว่าวันแรก แต่วันนี้เขาไม่ให้ครูและผู้ปกครองเข้าไปให้รออยู่ข้างนอกเท่านั้น พ่อแอบเดินเข้าออกเป็นระยะเพื่อตรวจสอบผลงานผม ทีมอื่นก็คงแบบนี้  ส่วนแม่ ก็จับกลุ่มสมาคมแม่บ้าน คุยเรื่อง ลูก ถามที่มาของแต่ละคน แม่บอกว่าได้สังคมไปอีกแบบ แต่วันนี้ดีหน่อยไม่เห็นคนร้องไห้เหมือนวันแรก แม่บอกว่าผู้ปกครองคงจะกดดันลูก ส่วนผม ชิว ๆ ครับ

วันนี้เราลองกันแต่เช้าจนเที่ยง ก็ยังทำได้แค่ 2 ด่านผมเริ่มมองเห็นแววไม่ดี พ่อบอกว่าเราได้แน่ ๆ 2 ด่าน แต่มีบางทีมสามารถทำงานได้จนครบ พ่อบอกว่างานนี้เก่งอย่างเดียวไม่พอต้องมีเฮงด้วย เพราะบางทีมลองผ่านหมด พอเดินใหม่กับไม่ผ่านแต่ด่านแรกก็มี พ่อบอกว่าปัจจัยมันเยอะ ผมยังเด็กเกินไปเกินกว่าจะคิดแก้ปัญหาและกันการผิดพลาดต่างๆ ได้ สรุปว่าผ่านคือไม่ผ่าน ไม่ผ่านคือผ่าน

อ่านต่อภาค 2 http://gotoknow.org/blog/meraisanjaron/218876