เมื่อเหลือฉันเพียงคนเดียวบนโลก...

หากวันหนึ่ง...เหลือฉันเพียงคนเดียวบนโลก
หันมองไปทางไหน ก้อมีแค่ฉัน ฉัน และฉัน
อยากคุยกับใคร ก้อทำได้แค่คุยกับตัวเอง
ความคิด มันวกวนอยู่ในสมองบ้าๆก้อนนี้
ทุกคำถาม ที่ต้องการคำตอบ...
...คำตอบมันก้อแฝงอยู่ในคำถามนั้นแล้ว

เสียงความคิดที่มันก้องอยู่ในหัว
มันเป็นเสียงที่ไม่กล้าเปล่งมันออกมา
เพราะกลัวว่า...หากพูดออกมาแล้ว
จะต้องอยู่บนโลกนี้อย่างเดียวดาย
...ทั้งๆที่ก้อรู้ว่า มันคงไม่ต่างจากที่เป็นอยู่

ทำไม...ทุกอย่างรอบตัว มันไม่เคลื่อนไหว
ถ้าหาก...เราขยับตัว ใบไม้จะขยับตามมั้ย
และถ้าหาก...เราอยู่ตรงนี้ นิ่งๆ
ยังจะมีใครรู้สึกมั้ยว่า ที่ตรงนี้ มีเรา

พรุ่งนี้ตอนลืมตาขึ้น พร้อมพระอาทิตย์
ชีวิตเรา คงมีอะไรที่แตกต่างจากที่เป็น
หรือ อาจแย่ไปกว่าที่จะเคยคิด

ถ้าหาก เราต้องอยู่เพียงคนเดียวบนโลก ใบนี้
เราจะทำอย่างไรดี เราจะอยู่ได้ไหม
อะไรบ้างที่จะเปลี่ยนแปลงไป
แล้วเราจะยอมรับการเปลี่ยนแปลง นั่นได้ไหมนะ

แต่ตอนนี้
ตอนนี้...
ก้อเหมือนกับว่าเรา อยู่เพียงคนเดียวบนโลก

หรือว่า... โลกนี้ มีเราเพียงคนเดียว...จริงๆ