คุณเคยรู้สึกไหม ว่าชีวิตช่างลำบาก

อยากจะบอกให้รู้ว่า... คุณคือ..คนสำคัญ

 คุณไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างที่เป็นอยู่ คุณรู้สึกว่าชีวิตนั้นเป็นทุกข์

อาชีพการงานไม่ได้ดั่งใจ อะไรๆ ก็ผิดพลาดไปหมด

 

 

เรื่องราวต่อไปนี้อาจจะเปลี่ยนแปลงทัศนคติที่คุณมีต่อชีวิตคุณได้

ผมสนทนากับเพื่อนคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานสองอย่าง

 

รายได้แต่ละเดือนหักลบรายจ่ายแล้วยังเหลือแค่พันกว่า แต่เขาก็มีความสุขมากแล้ว

 

ผมแปลกใจมากที่เขามีความสุขขนาดนั้นเพราะเขามีรายได้น้อย ต้องประหยัดมัธยัสถ์

 

จึงจะพอมีเหลือเลี้ยงดูคุณพ่อคุณแม่สูงอายุ พ่อตาแม่ยายภรรยา และลูกสาวอีกสองคน

 

ไหนจะค่าใช้จ่ายต่างๆ จุกจิกภายในครอบครัว

 

 

 

เขาอธิบายให้ฟังว่า

 

เป็นเพราะหลายปีก่อน เขาได้เห็นเหตุการณ์บางอย่างที่ประเทศอินเดีย

 

ขณะนั้นเขาประสบปัญหาที่สาหัสมาก สภาพจิตใจตกต่ำ

 

จึงไปเที่ยวอินเดียเพื่อให้สบายใจขึ้น เขาได้เห็นกับตา

 

ผู้หญิงชาวอินเดียคนหนึ่ง ถือมีดอีโต้ตัดแขนขวาของลูกตัวเอง

 

สายตาที่หมดหวังของผู้หญิงคนนั้น

 

และเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเด็กอายุสี่ขวบ

 

จนบัดนี้ยังวนเวียนอยู่ในใจเขามิรู้ลืม คุณอาจจะถามว่า

 

 

 

ทำไมแม่คนนั้นจึงต้องทำเช่นนี้

 

เป็นเพราะลูกของเธอซุกซนเกินไปหรือเปล่า

 

หรือเป็นเพราะแขนของเด็กติดเชื้อ

 

 

 

ไม่ใช่ ที่แท้ทำไปเพื่อให้เด็กสามารถไปขอทานตามถนน!

 

แม่ผู้สิ้นหวังคนนั้นจงใจทำให้ลูกตัวเองพิการ

 

เพื่อเขาสามารถออกขอทานตามท้องถนนได้ เพื่อนของผมคนนี้ตกใจแทบช็อก

 

ขนมปังในมือของเขาที่เพิ่งกินได้ครึ่งก้อนตกหล่นลงพื้น ทันทีทันใด

 

ก็มีเด็กๆ ห้าหกคนกรูกันเข้ามา แย่งชิงขนมปังที่เลอะทรายบนพื้น

 

เหมือนกับปฏิกิริยาอัตโนมัติเวลาผจญกับความหิวโหย

 

เขาตกใจกับเหตุการณ์ดังกล่าว ไกด์ของเขาขับรถพาเขาไปยังร้านขนมปังที่ใกล้ที่สุด

 

เขาเข้าไปในสองร้านของละแวกนั้น

 

ขอซื้อขนมปังทั้งหมดในร้าน เจ้าของร้านขนมปังแปลกใจมาก

 

แต่ก็ยินดีขายขนมปังทั้งหมดให้เขา เขาใช้เงินทั้งหมดไม่ถึงหนึ่งร้อยเหรียญ

 

ซื้อขนมปังมาประมาณสี่ร้อยกว่าก้อน (ตกก้อนละไม่ถึง 25 เซน)

 

แล้วใช้อีกหนึ่งร้อยเหรียญซื้อของใช้ประจำวันและแล้ว

 

เขาก็นั่งบนรถบรรทุกที่บรรทุกขนมปังไว้เต็มคันรถ ขับไปบนถนน

 

 

ขณะที่เขาแจกจ่ายขนมปังและของใช้ประจำวันให้กับเด็กๆ

 

ซึ่งพิการเป็นส่วนใหญ่นั้น พวกเขาล้วนโค้งคำนับให้ด้วยความดีใจ

 

นั่นเอง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาคิดได้ว่า ทำไมคนเราจึงสามารถละทิ้งศักดิ์ศรีของตนเอง

 

เพียงเพื่อชิ้นขนมปังราคาไม่ถึง 25 เซน

 

 

เขาเริ่มบอกตนเองว่าตนเองนั้นโชคดีแค่ไหน เขามีร่างกายครบสามสิบสอง

 

มีอาชีพการงานมีครอบครัว มีโอกาสบ่นว่าอาหารชิ้นไหนดี อาหารชิ้นไหนไม่อร่อย

 

มีโอกาสสวมใส่เสื้อผ้า มีโอกาสครอบครองสิ่งของมากมายที่คนเหล่านี้ไม่มี

 

 

ตอนนี้ ผมเริ่มคิดได้และตระหนักได้ว่า ชีวิตของผมมันย่ำแย่จริงหรือ ?

 

บางทีมันอาจไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนั้นก็ได้

 

 

คุณละ? บางที เมื่อครั้งหน้าคุณรู้สึกว่าชีวิตของตนกำลังย่ำแย่

 

ลองคิดถึงเด็กคนที่ต้องเสียแขนเพื่อเป็นขอทานคนนั้นดูสิ

 

 

 

" ความรู้สึกพอ "

 

ไม่ใช่มาจากการเติมเต็มสิ่งที่คุณต้องการ

 

แต่มาจากการตระหนักว่า คุณมีมากมาย

 

และเพียงพอเมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง

 

ประตูอีกบานหนึ่งก็จะเปิดออก

 

 

แต่บ่อยครั้งเรามัวแต่จ้องบานประตูที่ปิดลงเท่านั้น

 

ไม่ได้สังเกตเห็นประตูอีกบานหนึ่งที่เปิดออกเพื่อเรา

 

จริงอยู่ พวกเรามักจะรู้ว่าตนเองมี ก็ต่อเมื่อเราสูญเสียมัน

 

แต่พวกเราก็ต้องคอยจนกว่าของสิ่งนั้นมาถึง จึงจะรู้ตัวว่าเราไม่มีมัน ....

 

 

อ่าน เรื่องราวข้างต้นนี้แล้ว ทำให้ได้แง่คิด เปลี่ยนทัศนคติของคุณได้   และให้รู้ ว่า คุณ คือ บุคคลสำคัญ ค่ะ

 

 FW:  จากเพื่อน ชื่อ  คุณอัจรี สายมี  จ.เชียงใหม่  

 

 

 

[ขจิต ฝอยทอง]

• อ่านแล้วอึ้งครับ
• มีความสุขดีครับ
• พี่นงสบายดีไหมครับ
• นิสิตเปิดเทอมเมื่อไรครับ

[pa_daeng]

• สวัสดีค่ะ
• ขอบคุณมากค่ะ
• จะพยายามให้ตัวเองมีความสุขค่ะ

[Col.boonyarit]

• สวัสดีครับ
• มันอยู่ที่ใจครับ สู้หรือไม่ ท้อหรือไม่ มันอยู่ที่ใจทั้งนั้น
• ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี
• แล้วจะแวะมาใหม่ครับ

[Dr.Anongpanuch]

ขอบคุณค่ะ อ. ขจิต ฝอยทองที่ปรึกษา~natadee
]

• ปิดเทอมแล้วค่ะ  จะเปิด 27 ตุลาคม 2551 
• พี่นงสบายดีค่ะ
• ความรู้สึกพอ  เมื่อเมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง

ขอบคุณค่ะ  pa_daeng

• น่าสงสารเด็ก  เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเด็กอายุสี่ขวบ

   

ขอบคุณค่ะ Col.boonyarit 

• เห็นด้วยค่ะ  มันอยู่ที่ใจครับ สู้หรือไม่ ท้อหรือไม่ มันอยู่ที่ใจทั้งนั้น  
• ยินดีที่ได้รู้จัก  

[กิติยา เตชะวรรณวุฒิ]

สวัสดีค่ะ

***ขอบคุณสำหรับเรื่องที่จินตนาการตามได้อย่างแจ่มชัด...จะขออนุญาตนำไปเป็นสื่อในการสอนกระบวนการคิดของเด็ก ๆ ค่ะ

[Dr.Anongpanuch]

ขอบคุณค่ะครู  กิติยา เตชะวรรณวุฒิ

• อาจจะได้ ลปรร มากขึ้น
• เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

[คนพลัดถิ่น~ต้นตอ-natachoei(หน้าตาเฉย)]

HEART HEAD HEAVEN

เริ่มต้นด้วยการใช้ใจ

ต่อไปใช้สมอง

เก็บมาคิดและตรึกตรอง

ใช้ทั้งใจและสมองนำทางสู่สุขนิรันดร์

ขอพระเจ้าอยู่เคียงข้างคนดี

[Dr.Anongpanuch]

สวัสดีค่ะ  คุณน้องคนพลัดถิ่น

• ขอบคุณค่ะ  เรื่องราวเป็นกำลังใจที่ดี ให้กับคนที่ย่ำแย่กว่า
• ใช้ปัญญา....สำคัญค่ะ   ถ้าคนเราใช้ในทางที่สร้างสรรค์  ทำให้เกิดสุข
• ขอบคุณค่ะ

[liverbird]

• แวะมาเยี่ยมคุณครูครับ
• ขอบคุณมากครับสำหรับข้อคิด แง่คิด ที่ดีดีมากมาย

[seen]

สวัสดีฮะ

ช่วงที่ หุ้นตก บางคนอาจจะหมดกำลังใจ ผมจึงขออนุญาตลิ้งค์เรื่องนี้ไปที่

ห้องสัพเพเหระ ของเวปดูหุ้น เพื่อให้นักลงทุนที่แวะเข้ามาได้อ่าน...

ขอขอบคุณฮะ

[Dr.Anongpanuch]

สวัสดีค่ะ

  liverbird

• สบายดีนะค่ะ
• ขอให้มีความสุขกับการทำงานเช้าวันนี้
• ขอบคุณมาก 

[Dr.Anongpanuch]

• สวัสดีค่ะ คุณ seen
• ขอบคุณค่ะ
• คงจะได้ ลปรรมากขึ้น
• ขอบคุณที่มมาเยี่ยม

[talaedao]

สวัสดีค่ะ

• มีหลายครั้งที่เกิดความรู้สึกแบบนี้ค่ะ
• แต่จะปรับความรู้สึกได้ไม่ยากนัก
• เนื่องมาจากได้มองดูชีวิตผู้คนรอบข้างบ้าง 
• หนังสือบางเล่มก็ได้ช่วยเตือนให้สติกลับมา
• ขอบคุณนะคะสำหรับข้อคิดดีๆ

[นางสาวมารียา เจ๊ะตำ]

เพราะที่สุดแล้วมนุษย์เราไม่เคยเท่าเทียมกัน ความ "พอ" ของแต่ละคนก็ไม่เคยเท่ากัน

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วได้ข้อคิดที่ดีมากค่ะ

[Dr.Anongpanuch]

สวัสดีค่ะ ทะเลดาว

• ขอบคุณมากค่ะ
• สติมา.........ปัญญาเกิด
• คงเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้น กับอารมณ์ส่วนเกิน สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน
• สบายดีนะค่ะ

[Dr.Anongpanuch]

สวัสดีค่ะ  นางสาวมารียา เจ๊ะตำ

• เห็นด้วยค่ะ.......มนุษย์เราไม่เคยเท่าเทียมกัน ความ "พอ" ของแต่ละคนก็ไม่เคยเท่ากัน
• ความพอ ขึ้นอยู่ที่ ใจ ด้วยค่ะ
• ขอบคุณที่ ลปรร

[ชาดา ~natadee]

สวัสดีค่ะ 

• สบายดีมั้ยคะ
• ช่วงนี้ชาดาทำตามคำพ่อสอนที่ว่าให้รู้จัก "พอเพียง และ เพียงพอ" ค่ะ

[Dr.Anongpanuch]

สวัสดีค่ะ  ชาดา ~natadee
]

• ขอบคุณค่ะ 
• พี่นงค์  สบายดีค่ะ
• เห็นด้วย และเป็นการเตือนสติของคนเราที่ดี  "พอเพียง และ เพียงพอ"