กล้าๆกลัวๆอะไรหรือ...จึงไม่กล้าลงมือเขียนบันทึก

เมื่อฉันเข้าใจคุณสัญญาที่ชื่อ “กล้า” “แกร่ง” “อดทน” “กลัว” “อยาก” “รัก” ที่อยู่ในตัวฉันและในตัวคนอื่นมากขึ้นแล้ว ฉันกลับพบว่าสิ่งที่ฉันรับรู้จากบทสนทนาของพี่เขามันแปลเปลี่ยนไป ฉันรู้สึกดีจังค่ะกับการที่พี่บู๊ธเข้ามาแลกเปลี่ยนและคุยด้วย ขอบคุณนะพี่ที่ช่วยส่องกระจกให้ฉันได้เห็นบทบาทและธรรมชาติของผู้นำและผู้ตามว่ามันเป็นเช่นนี้เอง

วันนี้อยากจะบอกความรู้สึกและการเรียนรู้ที่ต่อยอดมาจากข้อความที่มีผู้เข้ามาแลกเปลี่ยนในบันทึกของฉันที่อยู่บนโกเรื่อง “พิพากษาตัวเองรึเปล่าที่ไม่กล้าเขียน” ค่ะ

อาจารย์ธวัชชัย อาจารย์จันทวรรณ น้องมะปราง และทีม usable lab เจ้าขา ขออนุญาตให้คนแก่อย่างฉันทำอะไรแบบเบิร์ดๆเพื่อเพิ่มสีสันให้เป็นวิถีปกติของคนธรรมดาๆหน่อยนะค่ะ นะค่ะ

อาจารย์เอื้องแซะ คนสวย เข้ามากระแซะๆว่า สวัสดีค่ะพี่หมอเจ๊คนสวยแซ่เฮ ตอนนี้เขียนบันทึกเก่ง จนเป็นพี่ดัน เจ๊ดัน ไปแล้วนะคะ เห็นด้วยกับคุณหมอค่ะ การเขียนเรื่องเล่าจากประสบการณ์ตรง ทำให้เราเขียนออกได้เยอะนะคะ เพราะเป็นเรื่องของเราเอง ขอให้มีสุขภาพดีค่ะ

น้องอรคนสวย Bright Lily เข้ามากระซิบก่อนเข้านอนว่า สวัสดีค่ะ คุณพี่หมอเจ๊ คนสวย แซ่เฮ ของดิฉันและอื่นๆ อีกมากมาย... ทุกครั้งที่ได้อ่านบันทึกคุณหมอ.... ขำๆ อมยิ้มๆๆ กับเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร ... แต่จริงใจค่ะ ดิฉันเอง ...ก็เป็นคนไร้กรอบค่ะ ... ไม่ยึดติดอะไรมากมาย ... เขียนไปแบบเพ้อๆ ... ...ฝันๆ ... ค่ะ นอนหลับฝันดีนะคะ ดิฉันนอนไม่หลับ ... ดูหนังไม่จบ ... หาแผ่นที่ 2 ไม่เจอ ..

เวลาฉันเปิดบันทึกแล้วพบว่ามีคุณน้องสาวสวยแซ่เฮทั้งสองเข้ามาเจ๊าะแจ๊ะด้วย คนแก่ชื่นใจ๊ชื่นใจค่ะ ไอ้ที่คิดถึงอยู่ลึกๆเลยมีโอกาสได้บอกความในใจซะเลย ซำบาย ซำบาย สบายใจค่า ขอบคุณค่ะน้องขา ที่ช่วยต่ออายุคนแก่ให้ยืนยาวขึ้น ได้พบได้คุยกับคนสวยหน้าตาดี ใจดี และอ่อนหวาน ไม่ถึงกับยิ้มนะค่ะ มันดีดี๊ดีอย่างบอกไม่ถูกสำหรับคนแก่ที่หย่อนยานความอ่อนหวานอย่างพี่อ่ะค่ะ

อยากจะบอกว่านี่คือรางวัลที่ได้กลับมาเสมอจากการที่คุณหมอเขายอมให้เขียนบันทึกแบบเบิร์ดๆตามที่อยากเขียนในโกค่ะ แล้วยังได้ความรู้ในคำพูดที่ได้แลกเปลี่ยนด้วยกันนะค่ะ ซึ่งเก็บเกี่ยวเอาได้ตามแต่มุมมองของแต่ละคน เหมือนอย่างตัวฉันที่เล่าให้ฟังแล้วค่ะ

พี่ชายอีกคนที่โกชักนำให้ได้พบพานและรู้จัก ได้เข้ามาแลกเปลี่ยนให้ดีใจและชื่นใจอีกคน ที่ฉันดีใจก็เพราะรอคอยที่จะได้คุยกันบ่อยๆกับพี่ชายคนนี้ ดีใจที่รู้ว่าพี่ชายยังคอยดูแลอยู่สม่ำเสมอค่ะ การเข้ามาแลกเปลี่ยนทำให้ได้เรียนรู้อะไรบางมุมจากคำของพี่ท่านเสมอ

พี่บู๊ธ บางทราย เข้ามาบอกว่า ถูกใจหลายครับน้องหมอ ขออนุญาตเอาไปให้เพื่อนร่วมงานศึกษาหน่อย อือ! อันนี้มองได้หลายมุมแฮะ มองว่าพี่เขาให้เกียรติเราเน้อ ถูกใจจะเอาข้อเขียนเราไปใช้ก็น่าก็บอกกล่าวกันก่อนในฐานะเจ้าของ มองว่าพี่เขาถูกใจ แต่เกรงใจคุณหมอในตัวเรา จะเอาไปใช้ก็บอกคุณหมอซ๊าหน่อย จะได้รู้จักกันไว้ มองว่าพี่เขาถูกใจ แต่ยังไม่กล้าเอาไปใช้ เพราะกลัวคุณหมอในตัวฉันจะไม่พอใจ เห็นมะ เห็นมะ แค่คำพูดเดียวของพี่เขา มันทำให้ฉันเอ๊ะ ! อะไรกับความรู้สึกตั้งหลายอย่างแน่ะค่ะ

ไอ้ที่ฉันเอ๊ะ! แล้วตอบตัวเองว่าชอบจังนะ ก็เป็นประเด็นของการที่พี่เขาให้เกียรติกันค่ะ แต่ถ้าถามว่ารู้สึกดีกับอะไรในระหว่าง 3 มุมในเรื่องความสัมพันธ์ คำตอบของฉันกับคุณหมอของฉันตรงกันเราอยากจะได้การปฏิสัมพันธ์แบบมุมที่หนึ่งค่ะ อ่านมาถึงตรงนี้ มีใครเอ๊ะ! อะไรกับตัวเองบ้างไหม ในประสบการณ์ที่คล้ายๆกัน

พี่บู๊ธ บางทราย บอกต่อว่า พี่กำลังจะฝึกอบรมเพื่อนร่วมงานให้เขียนบล็อค ....(ไม่มีเสียงฮือฮาว่าตื่นเต้นที่จะเขียน) บังเอิญเครื่องมือไม่พร้อมเลยรอก่อน อ่านแล้วฉันรู้เลยว่า พี่เขาคาดหวังอะไรจากเพื่อนร่วมงานเน้อ

ระหว่างรอก็เอาเรื่องการเตรียมตัวประกอบอื่นๆมาอบรมก่อนที่ไม่ได้ใช้เครื่องมือนั้นๆ เช่น การฝึกถ่ายรูปตามหลักที่สากลนิยม ให้รู้หลักหน่อย รู้จักการบำรุงรักษากล้องถ่ายรูป และรู้จักโปรแกรมจัดการรูป

ตามประสาคนชอบลองของใหม่ ฉันอิจฉาลูกน้องพี่เขาตะหงิดๆ อ่านแล้วมีเอ๊ะ! เพื่อนร่วมงานพี่เขาไม่ตื่นเต้นจริงอ่ะ

พี่เขาเล่าต่อ แล้วก็ฝึกหลักการเขียนบันทึก memo รายงานต่างๆ โดยเฉพาะน้องใหม่ที่เข้ามาทำงานในโครงการ คนทำงานแบบโครงการนั้น การเขียนรายงานเป็นเรื่องสำคัญ ต้องทำ และต้องทำให้ดีด้วย จึงต้องฝึกกัน สิ่งเหล่านี้คือพื้นฐานการเข้ามาเขียนบล็อคด้วย อิอิ

หึ หึ อ่านแล้วเห็นภาพพี่เขาเลยว่า เป้าหมายของพี่เขา คือ รายงานที่บอกฝีมือของน้องๆ และ พี่เขาทำอะไรกับน้องๆทีมงานบ้าง ในใจฉันก็เกิดคำว่า เอ๊ะ! อีกแล้ว เอ๊ะ! ที่ว่าคือ อีหนู ไอ้หนูน้องใหม่ เขารู้สึกอย่างไรน๊อ กับการเขียนรายงาน

พี่เขาเล่าความรู้สึกว่า ที่ยากที่สุดคือ การเขียนบันทึกที่แหละ จะว่าเป็นนิสัย ก็ไม่เต็มปากนัก แต่คิดว่าไม่ได้ฝึกมามากกว่า สมัยโบราณมีวิชาย่อความ เดี๋ยวนี้ไม่มี ทิ้งไปนานแล้ว เลยเขียนบันทึกไม่เป็น อ่านแล้วต้องโยนทิ้งไป เอาไปประกอบรายงานไม่ได้ เลยต้องฝึกกัน อิอิ ไม่น่าเชื่อว่า ต้องมาฝึกคนที่เรียนจบปริญญาในเรื่องเหล่านี้ เก่งแต่พูดจ๋อยๆๆๆๆๆๆ เก่งแต่โทรศัพท์ เป็นชั่วโมงก็คุยได้ จ๋อยๆๆๆๆ... แต่เอาสาระมาบันทึกไม่ได้

ฮ่าๆๆๆ สมแล้วกับการที่เป็นหัวหน้า ซึ่งกำลังทำหน้าที่โค้ช ฝึกลูกน้องให้แกร่ง เห็นภาพโค้ชที่จริงจัง จริงใจ และเฮี๊ยบค่ะ...อิอิ

พี่บู๊ธเจ้าขา จากที่พี่เล่า จะขอบอกว่า ทีมงานของพี่เขาพร้อมจะเขียนอยู่แล้ว เขามีวิธีการที่เขาถนัดซึ่งพี่ได้เล่าออกมาให้รับรู้ค่ะ

ในฐานะผู้ถูกจริตกับธรรมะ ฉันมีมุมสะท้อนเพื่อแลกเปลี่ยนค่ะ ในเมื่อขอนำบันทึกฉันไปใช้ เลยขอซะเลยว่าให้ใช้ไปพร้อมกันนะค่ะ กับมุมสะท้อนของฉัน ลองมองและใคร่ครวญ ทบทวนตัวพี่เองในแง่ความสัมพันธ์ ระหว่างคุณสัญญาของทีมงานและตัวพี่ กับแง่งามของ “คำพิพากษา” ดูใหม่ซิค่ะ ว่าพี่เรียนรู้อะไร รู้สึกอย่างไร ทั้งเอาใจเราไปใส่ใจเขา และเอาใจเขามาใส่ใจเรา(เมื่อวัยเราเท่าเขา)ค่ะ เชื่อมั่นว่าเมื่อพี่ได้คำตอบ จะเกิดอะไรใหม่ๆนอกกรอบเดิมในงานของพี่ในฐานะโค้ชค่ะ

แหะ แหะ สุดท้ายขอขอบคุณชาวแซ่เฮทุกท่าน ที่ทำให้ฉันมีเรื่องทำมาหากินต่อได้อีกเรื่อง