กล่องสีทอง : ลูกของพ่อ

ครั้งหนึ่งในวันปีใหม่ คุณพ่อทำโทษลูกสาวด้วยความอารมณ์เสีย เพราะว่าโกรธเด็กน้อยที่เอากระดาษห่อของขวัญสีทองซึ่งมีราคาแพงมาใช้ห่อเล่น เขาเข้าใจว่า ลูกสาวพยายามจะตกแต่งบ้านสำหรับวันปีใหม่เท่านั้น แต่เศรษฐกิจอย่างนี้ ใครก็สามารถอารมณ์เสียกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ได้เสมอ

 แต่เช้าวันรุ่งขึ้น เด็กน้อยก็ถือกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีทองมาให้คุณพ่อและกล่าวอย่างร่าเริงว่า "กล่องนี้ของคุณพ่อนะคะ" คุณพ่อรู้สึกระอายกับการกระทำของตนเองเมื่อคืน
เขากล่าวขอบคุณลูกสาวเบาๆและแกะกล่องอย่างระมัดระวัง แต่แล้ว...มันเป็นกล่องเปล่า..ไม่มีอะไรข้างในเลย เขาโกรธและตะโกนถามลูกสาวว่า "นี่ลูกไม่เคยรู้เหรอว่าเวลาให้กล่องของขวัญกับใคร มันควรจะมีอะไรข้างในบ้างนะ" เด็กน้อยเงยหน้ามองคุณพ่อช้าๆ พลางสะอึกสะอื้น
"แต่เมื่อคืนหนู....หนูใส่ของขวัญไว้ให้คุณพ่อแล้วนะคะ หนูหอมแก้มคุณพ่อใส่ไว้จนเต็มกล่องเลย" คุณพ่อรู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาทันที เขายกตัวลูกสาวขึ้นมาอุ้มไว้แนบอก แล้วขอร้องให้เด็กน้อยให้อภัยที่เขาอารมณ์เสียไปบ้าง
ที่น่าเศร้าก็คือ หลังจากนั้นไม่นาน เด็กน้อยก็ประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต

ต่อมาหลายปี คุณพ่อก็ยังเก็บกล่องของขวัญนั้นไว้ที่หัวเตียงเสมอ เมื่อเขารู้สึกท้อแท้หรือเศร้าใจ เขาจะหยิบกล่องสีทองมาเปิด ความรู้สึกเหมือนเด็กน้อยได้กลับมาหอมแก้มเขาอีกครั้งหนึ่ง อาจเป็นเพราะเหตุนี้ คุณพ่อยังจดจำความรักที่ลูกสาวมีให้เขาอย่างเสมอมา...เหมือนกับว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดของลูกสาวที่เขาสามารถยึดถือเอาไว้ใช้ได้ ไม่ใช่กล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีทองหรือกล่องที่ทำจากทองคำแท้ใดๆ แต่เป็นความรักอันแสนจริงใจที่ลูกสาวของเขาได้ฝากเอาไว้จนเต็มกล่องต่างหาก....

[คนอ่าน]

ดีค่ะ ความรักที่อบอุ่น