แม่มักพูดว่า...ติดกระดุมเม็ดแรกต้องติดให้ถูกตำแหน่ง ถ้าติดกระดุมผิดตั้งแต่เม็ดแรกแล้ว เม็ดต่อไป ถึงแม้จะติดกับรังดุมได้แต่ก็...จะบิดเบี้ยว จะผิดไปตลอดแนว...
ใครจ้างมานี่....ได้เงินเท่าไรหือ...
เป็นเสียงห้าว ๆ เหี้ยม ๆ
จากคนใส่เสื้อยืดสีดำที่ยืนตะคอกอยู่ข้าง ๆ จนต้องหันไปมองอย่างตกใจ
ท่ามกลางคนจำนวนมากที่ยืนออกันหน้าเวทีพันธมิตรแห่งนั้น...
หันไปยิ้มให้
แต่ตาคงไม่ยิ้มด้วยหรอก
... แล้วคุณล่ะ
ใครจ้างมา...ได้เท่าไหร่... มือของคนข้าง ๆ
ดึงออกมาจากบริเวณนั้นโดยเร็ว ...
ด้วยกลัวจะมีเรื่องราวปะทะใหญ่โต
ความรู้สึกหลากหลายประการวิ่งวน
ประเดประดัง...ทั้งโกรธ
ทั้งสงสาร...ก็ทั้งตัวเองและอีกฝ่ายนั่นแหละ
โอ...มนุษย์นี่ช่างน่าอนาถ
คิด พูด ทำโดยไม่ใช้สติในการใคร่ครวญ ไตร่ตรองเสียบ้างเลย...
อ้อ...รวมทั้งตัวเราเองด้วยล่ะนะ
คิดถึงที่แม่เคยสอน...แม่เคี่ยวเข็ญกับพี่คนโตมากมายทั้งการเรียน
การทำงาน การปฏิบัติตัว ว่าต้องเป็นตัวอย่างให้น้อง ๆ แม่มักพูดว่า...ติดกระดุมเม็ดแรกต้องติดให้ถูกตำแหน่ง
ถ้าติดกระดุมผิดตั้งแต่เม็ดแรกแล้ว เม็ดต่อไป
ถึงแม้จะติดกับรังดุมได้แต่ก็...จะบิดเบี้ยว
จะผิดไปตลอดแนว...
หวลคิดถึง...คนในสังคมปัจจุบันบางคนที่คิดและมักพูดว่า...เลือกใครมาก็เหมือนกันแหละโกง(กิน)
ทุกคน
คนไหนโกงแต่ให้เรา...เราก็เลือกคนนั้นแหละ...จะคิดมากไปทำไมกัน...
คิดแล้วก็อดจะยิ้มอย่างเศร้าๆ
(อีกแล้ว) ไม่ได้ว่า ก็อย่างนี้สิเล่า ...บ้านเมืองจึงได้เป็นเช่นนี้...ติดกระดุมผิดตั้งแต่เม็ดแรก
คิดผิดตั้งแต่หลักการเบื้องต้นแล้ว...ยังจะหาความชอบธรรมด้วยการอธิบายตามหลักการของตัวเองอย่างบิด
ๆ เบี้ยว ๆ อีก...
แม่จ้ะ
คำสอนของแม่นี่...ทันสมัยจัง
ใช้อธิบายปรากฏการณ์ในสถานการณ์บ้านเมืองนี้ได้ชัดเจนเชียว
หันมาพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
....
“อย่าติดกระดุมเม็ดแรกผิด....”
ขอบคุณคุณแม่ด้วยค่ะ.....
