Writeสาระ(๓) จดหมายลาครู
Writeสาระ(๓) จดหมายลาครู
“โรงเรียนคือสวรรค์ สำหรับฉันนั้นไม่มี” บทกวีบทเก่ายังคงเล่าเรื่องราวได้ดีเสมอ คนครูเป็นสิ่งที่เคารพ ศรัทธาสูงส่งสำหรับเด็กน้อย ๆ
แต่บางครั้ง คนครูอาจจะหลงลืม อาจจะมากไปด้วยภาระหน้าที่ ที่ทับถมมาตามภาวะสมัย กานท์กวี เคยเขียนเรื่องสั้นสั้น ไว้ชุดหนึ่ง ชุดจดหมายลาครู เป็นเรื่องราวที่ตัดพ้อต่อยุคสมัย ซึ่งใครบางคนหลงลืม..
จดหมายลาครู ฉบับที่ ๑
ครูคงแปลกใจใช่ไหมครับ ที่ผมมีจดหมายมาหาครู ครูครับผมต้องกราบขอโทษครูด้วย ที่ผมแอบหนีจากห้องเรียน ในขณะที่ครูยังสอนอยู่ ผมทราบความว่ามันผิด แต่ผมก็ทนอยู่ต่อไปไม่ได้ครับ
ครูคงจะจำได้กับเหตุการณ์เมื่อวานนี้
ครูคงจะไม่ทราบหรอกครับว่า...เมื่อถึงคาบสอนของครู ผมและเพื่อน ๆต่าง แย่งกันวิ่งเข้าห้องเรียน เพื่อที่จะยื้อแย้งเก้าอี้ตัวหน้าสุด เพื่อที่จะได้เรียนกับครู ครูสอนสนุกมากครับ และที่สำคัญครูเข้าใจจิตใจและความรู้สึกของพวกเรา ครูให้เราแสดงความคิดเห็นอย่างอิสระ ครูพูดจานุ่มนวล อ่อนโยนและสุภาพ...
แต่เมื่อวาน ผ่านไปแล้ว ๕ นาที ครูก็ยังไม่มา ครูของผมไม่เคยเข้าสอนสาย ครูมาตรงเวลาเสมอ
ผมยังจำได้ครับ ครูบอกว่าการตรงต่อเวลา ตรงต่อหน้าที่ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคนเรา ดังนั้นครูของผมไม่เคยเข้าสอนสาย
แต่เช้านั้น ครูก็ยังไม่มา..
ผ่านไป ๑๕ นาที ครูก็ยังไม่มา พวกเราต่างกระวนกระวายใจ เรื่องราวใดกันที่ทำให้ครูของผมยังไม่เข้าสอน เราคิดกันไปต่าง ๆ นา ๆ
แล้วครูก็เดินมา ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด บ่งบอกถึงความวุ่นวายใจ ครูปิดประตูดังปังใหญ่ ท้องฟ้าดูเหมือนจะมืดครึ้มลง สราวุธ ที่ครูมักจะหยอกล้อเป็นประจำ แทรกเสียงขึ้นมาว่า
“ครูครับ ทำไมวันนี้ ครูไม่ยิ้มเลยครับ”
“เสือก” ครูพูดด้วยดวงตาลุกวาว พวกเราต่างเงียบกริบ
แล้วครูก็เริ่มสอน แต่วันนี้ครูไม่ได้เขียนความรู้บนกระดานดำ ครูเขียนอารมณ์อันขุ่นมัวของครูลงบนดวงใจของพวกผม
วันนี้ครูไม่ใช่ครูคนเดิมของผม ผมเริ่มร้องไห้ ผมเสียใจครับครู ที่ผมแอบหนีออกมาจากห้องเรียนในวันนั้น
คืนนี้ผมคงนอนหลับฝันถึงครูคนเดิมของผม
แต่พรุ่งนี้ล่ะ ....
********
เขียนเรื่องนี้ เมื่อพบว่า มีครูหลายคนไม่ได้เป็นครูแบบในฝันของเด็ก
กานท์กวี ๒๕๓๑
ความเห็น (6)
ครูก็เป็นมนุษย์ปุถุ ชนคนธรรมดานี่ แหละบางครั้งอาจหลงลืมตนไปชั่วขนะหนึ่งสีขาวของชอล์กที่ เขียนบนกระดานดำ หรือสีดำของหมึกที่ เขียนบนไวท์บอร์ด เราเก็บไว้เป็นความรู้ ย่อมดีกว่าเก็บไว้เป็น ความร้าย
ครูก็คือครู ครูคือผู้สอนควายให้เป็น คน
ขอโทษครับคุณเม
สำหรับผม
ลูกศิษย์ไม่ใช่ควายครับ
----------------------
ขอบคุณสำหรับการแสดงความคิดเห็นของคุณครับ
เรือลำเก่า
นักเรียนสมัยนี้จะว่ากล่าวสอนสั่งอะไรได้ยากเต็มที ครูเหมือนคนรับจ้างสอนหนังสือ เด็กไม่ค่อยเชื่อฟังเหมือนเมื่อก่อน
ความปรารถนาดีก็เลยไม่รู้จะลอยไปหาใครดี ทนกันได้ก็ทนกันไป แต่ละช่วงปีก็มีเด็กเปลี่ยนเวียนให้ได้เจอก็ยังดีกว่าต้อง
อยู่กันไปจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่ง เด็กดีก็น่าชื่นใจ น่าชื่นชม เป็นกำลังใจเล็ก ๆ ให้ครูได้บ้าง ก็เก็บเป็นยาชูกำลังกันให้ดี
เป็นไปตามยุคสมัยครับ ความรู้ เทคโนโลยี สภาพแวดล้อม และความคิดเปลี่ยนแปลงไปครับ
จะให้นักเรียนเชื่อฟังเหมือนเมื่อก่อน เห็นทีจะไม่ได้
ก็เลยอยู่ที่ว่า กระบวนการเรียนการสอนจะปรับกันอย่างไร จึงจะดีงนักเรียนเข้ามาสู่การเรียนได้
Education is not the filling of a pall, but the lighting of a fire. William Butler Yeats (1865-1939)
การศึกษาไม่ใช่เป็นการเทน้ำลงถังให้เต็ม แต่เป็นการจุดไฟ
ขอบคุณครับ คุณเรือลำเก่า ที่เข้ามาพูดคุยกัน