ผู้นำกับการสร้างวัฒนธรรมใหม่ในการทำงาน
อ่านบันทึกของอาจารย์ประพนธ์ Leadership – ภาวะผู้นำ กับการสร้างความแตกต่าง แล้ว เลยนำมาคิดต่อ และนำสิ่งที่คิดต่อนั้นมาเรียบเรียง รายละเอียดก็เขียนตามสิ่งที่เคยพบพบเห็น มุมมองอาจจะอยู่ในวงจำกัดหรือให้น้ำหนักแก่หน่วยงานของรัฐ เพราะอยู่และเห็นอยู่ในวงการนี้มากที่สุด อาจจะไม่ถูกต้องหรือตรงใจท่านผู้อ่านมากนัก/บางท่านก็ต้องกราบขออภัย
เท่าที่เรารู้ๆ กันอยู่แล้วว่าภาวะผู้นำนั้น ไม่ได้ขีดกรอบหรือขีดวงจำกัดอยู่แต่ผู้บริหารขององค์กรเท่านั้นที่จะมีภาวะผู้นำ เราๆ ท่านๆ ทุกคนต่างล้วนมีอยู่ในตัวในตน และเป็นผู้นำกันได้ทุกคน โดยไม่จำเป็นต้องมีตำแหน่งแห่งหน ก็การเป็นผู้นำตนเองนั่นก็แบบหนึ่งที่ทุกคนสามารถเป็นได้ เป็นทางการหรือไม่เป็นทางการ / ในหรือนอกระบบ คือมีได้ในทุกระดับไม่ว่าจะในระดับบุคคล-ปัจเจก นำในระดับกลุ่ม-ฝ่าย จนถึงนำองค์กรในระดับที่สูงขึ้นไป
แต่จากประสบการณ์อันน้อยนิดที่อยู่ในวงการ-ระบบงานของรัฐนั้น ผมคิดว่าการที่จะสร้างการเปลี่ยนแปลงในองค์กร ไปสู่ทิศทางที่ถูกที่ควร หรือสร้างวัฒนธรรมใหม่ให้กับองค์กรได้นั้น ผู้บริหารในทุกระดับ(ที่เป็นทางการ)ควรจะมีภาวะของผู้นำ-ผู้นำการเปลี่ยนแปลงอยู่ในตัวสูงตามไปด้วย(ตามบทบาทและความรับผิดชอบ) เพราะวัฒนธรรมการทำงานของหน่วยงานภาครัฐนั้น ยังดำเนินอยู่อย่างเดิมและเหนียวแน่น คือการทำงานตามระบบ มีสายงานการบังคับบัญชาที่ตายตัว สิ่งใหม่แม้จะเป็นสิ่งที่ดี-ถูกต้องและเป็นวิธีการใหม่ๆ ที่สมควรอย่างยิ่งที่จะนำมาปรับวิธีการทำงาน หากไม่เป็นไปตามระบบ หรือสอดคล้องกับรูปแบบที่มีอยู่เดิมแล้ว หรือคนคิดไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูงแล้วไซร้...ยากที่จะสามารถนำมาสู่การเปลี่ยนแปลงในองค์กรได้
จึงไม่แปลกเลยที่เรามักจะเคยได้ยินคนทำงานบ่นเสมอว่า "มีความสุขมากหากได้ทำในสิ่งที่เขา(คนอื่น)ไม่ได้สั่ง(คิดเอง)...แต่ไม่มีความสุขมากนักกับงานที่ต้องทำตามเขาสั่ง(ทำให้เสร็จๆ)" อาจจะอ่านแล้วงง ทั้งๆ ที่เป็นการทำงานเหมือนกัน ขออธิบายเพิ่มเติมว่าที่เป็นเช่นนี้อาจเป็นเพราะว่าคนทำงานทุกคนนั้นล้วนมีความสามารถที่จะคิด-วิเคราะห์งาน แล้วนำไปสู่การปฏิบัติได้เองทุกคน แต่ไม่สามารถที่จะนำสิ่งเหล่านี้มาปรับใช้-ปรับเปลี่ยนงานที่ทำอยู่ได้ (แต่บรรลุเป้าหมายของงานตามหน้าที่ไม่บกพร่อง น่าจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำในหลายๆ ด้าน) โดยธรรมชาติคนเราไม่ต้องการการควบคุม ชอบการเป็นอิสระ และเราก็จะได้ยินผู้มารับบริการหรือคนทั่วๆ ไปบ่นเสมอว่า
- งานล่าช้า
- ยังไม่ปรับปรุงวิธีการทำงานกันเลย
- ไม่มีรูปแบบที่หลากหลายเหมือนบริษัท-หรือหน่วยงานอื่นที่เคยไปใช้บริการมา
- งานมักจะขึ้นอยู่กับตัวบุคคล ไม่สามารถทำแทนกันได้ คนนั้นไม่อยู่คนนี้ก็ทำให้ไม่ได้
- ฯลฯ
สิ่งเหล่านี้เราสามารถที่จะแก้ได้ แม้อาจจะต้องใช้เวลาบ้าง และจะทำให้เกิดขึ้นได้นั้นก็ต้องโยงไปหาผู้นำอีกนั่นแหละครับ เพราะนอกจากคนทำงานจะเป็นผู้นำในระดับบุคคลกันแล้ว ในงานของหน่วยงานนั้นผู้นำองค์กรมีความสำคัญอย่างสูงมากต่อกระบวนการเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมองค์กร เพราะจุดสูงสุดนี้สามารถที่จะสร้างวัฒนธรรมองค์กรขึ้นมาได้ใหม่ และส่งผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงในระดับบุคคล-กลุ่มคนได้นั้น ล้วนอยู่ที่ผู้นำ/ผู้บริหารแทบทั้งสิ้น
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น หากมองแต่มุมภายในนั้นยังไม่น่าจะเพียงพอ สิ่งที่ต้องปรับไปคู่ขนานกันก็คือปัจจัยที่ส่งผลกระทบมาจากภายนอกด้วย(คิดต่อ) จึงจะส่งผลในทางบวกต่อการปรับเปลี่ยนวัฒนธรรมขององค์กรด้วย
นั่นคือมุมมองที่นำมาคิดต่อและเรียบเรียงเพราะ "นายเลือกลูกน้องไม่ได้ และลูกน้องก็เลือกเจ้านายไม่ได้" นี่คือความเป็นจริงของหน่วยงานภาครัฐ ผู้นำ/ผู้บริหารที่เก่งๆ ก็มีมากมายแต่ลูกน้องอาจตรงกันข้าม หรือลูกน้องทำงานดีแต่เจ้านายไม่ใส่ใจงานก็มี
แต่ข้อสรุปสุดท้ายเราก็คงหันกลับมาที่ตนเองนั่นแหละครับ เพราะหากทุกคนพัฒนาตนเอง เรียนรู้และปรับปรุง-พัฒนาตนเองอยู่เสมอ ปัญหาและข้อขัดข้องต่างๆ ก็คงแก้ไขได้ไม่ยากเย็น การสร้างวัฒนธรรมใหม่ไม่ใช่เรื่องยากในการทำงานในองค์กร ที่สรุปเช่นนี้ก็เพราะว่า "เราเปลี่ยนแปลงคนอื่นไม่ได้...นอกจากการเปลี่ยนแปลงตัวเอง" หากทุกคนเปลี่ยนแปลงตนเอง (ในทางที่ถูก-ดี) คงจะมีสิ่งดีๆ เกิดขึ้นกับสังคมแห่งนี้อีกมากมาย
วันนี้เราอาจจะยังหาส่วนผมผสมของสิ่งต่างๆ เหล่านี้ไม่ลงตัว แต่หากว่าทุกคนไม่หยุดที่จะเรียนรู้และพัฒนาแล้ว วัฒนธรรมใหม่ของการทำงานคงจะมาถึงหน่วยงานเราได้สักวัน
บันทึกมาเพื่อการ ลปรร. ครับ
วีรยุทธ สมป่าสัก 2 ตุลาคม 2551
ความเห็น (16)
สวัสดีครับ
ขออนุญาตแลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้วยครับ
ผมเห็นด้วยอย่างที่สุดในประเด็นนี้ครับ
เราเปลี่ยนแปลงคนอื่นไม่ได้...นอกจากการเปลี่ยนแปลงตัวเอง"
ในการบริหารความเปลี่ยนแปลง คงจะต้องเริ่มที่การเปลี่ยนแปลงที่ตัวเองก่อนเป็นประการแรกครับ
ที่ผ่านมา หลายคน มักจะเริ่มการเปลี่ยนแปลงด้วยการ "จับผิด" คนอื่น เป็นเบื้องต้น
เป็นประเภทที่ว่า ที่ต้องเปลี่ยนแปลง คือ "คนอื่น"
ในขณะที่ "คนอื่น" ที่ต้องการให้เปลี่ยน เขาก็กำลัง "จับผิด" คนอื่นอยู่เหมือนกัน
มันก็ "วนจับผิด" กันไปอย่างนี้แหละครับ
ก็ไม่ทราบว่าจะจบที่ใหน
ขอบคุณครับ
- สวัสดีครับท่าน small man~natadee
- ยินดีที่ได้ ลปรร.ผ่านบล็อกครับ
- ใช่เลยครับ เริ่มต้นก็ที่ตัวเรา สุดท้ายก็อยู่ที่ตัวเรานะครับ
- หากเรามองเห็นตนเอง เข้าใจตนเอง ก็จะเข้าใจคนอื่น
- และทุกคนต่างก็ทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด
- แค่นี้ก็ยอดเยี่ยมแล้วนะครับ
- ขอบคุณมากครับที่แวะมา ลปรร.
- "นายเลือกลูกน้องไม่ได้ และลูกน้องก็เลือกเจ้านายไม่ได้"
- ใช่แล้ว แต่เราเลือกเปลี่ยนตัวเองได้
- เริ่มที่ตัวเอง ปรับเปลี่ยนตัวเองก่อนดีกว่า อิ อิ
- สวัสดีครับ อ.มนัญญา
- ผมเขียนไปตามประสาคนชอบคิดและมองต่างมุม
- แต่สุดท้ายก็กลับมาที่ตัวเราเองอยู่ดี...555
- ขอบคุณมากครับที่แวะมาต่อยอดทางความคิดครับ
- พี่สิงห์ป่าสักที่รัก
- ภาวะผู้นำ (Leadership)พูดกันมากมายเหลือเกินค่ะ
- นกแอบหวังลึก ๆ ว่าจะเจริญเติบโตในภาครัฐ หลังจากที่ภาคเอกชนต่างประสบความสำเร็จถึงไหนต่อไหนไปแล้วค่ะ
- อย่างหนึ่งที่ทำให้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ในแนวคิดของนกเองนั่้นคือ วัฒนธรรมขององค์กรนั้น ๆ ที่สืบทอดกันจนเป็นประเพณี
- การที่จะหวังให้ผู้นำเป็นแบบอย่างเหมือนในภาคเอกชนที่ให้ความสำคัญกับทุก ๆ รายละเอียดในองค์กร คงเป็นไปได้ยากส์
- ก็หวังว่า คงจะมีสักวันที่จะสามารถเป็นไปได้
- และนกก็คิดเหมือนพี่คะที่จะไม่ยอมที่จะหยุดพัฒนาตัวเอง
- อิอิ สัญญาค่ะ
สวัสดีครับ
- ที่เห็นทำกันในวงราชการ .. การเปลี่ยนแปลงตัวเอง มักจะเป็นการปรับตัวให้อยู่อย่างสบายๆ ภายใต้ระบบที่เรียกว่าราชการ
- ปรับกันจนไม่ได้เป็นตัวของตัวเองก็ไม่น้อย
- พวกที่รู้จักปรับเปลี่ยนเพื่อสิ่งที่ดีกว่า ก็มักกลายเป็นเป็นคนแปลกปลอม เป็นตัวประหลาด พูดกับใครไม่ค่อยรู้เรื่อง
- เป็นเรื่องเรื้อรังที่คงต้องหนักใจกันไปอีกนานครับ
- สวัสดีครับ อ.นก
- อิอิ...ผมก็เคยหวังเหมือนกันครับ
- แต่ไปๆ มาๆ ก็ไม่ค่อยแตกต่างกัน
- ได้แต่ทำใจยอมรับและเรียนรู้ที่จะปรับตัวให้เหมาะสม
- และจะไม่ขอตายไปตามระบบ/วัฒนธรรม
- จึงได้ข้อสรุปว่าต้องหันมาหาตนเอง/พัฒนาตนเอง
- ส่วนการขยายผลนั้นแล้วแต่สถานการณ์ (แล้วแต่วาสนาครับ)
- ขอบคุณมากครับที่แวะมาแลกเปลี่ยน
- สวัสดียามเช้าครับท่าน อ.handy
- เจอเหมือนกันครับ ว่าเรากลับกลายเป็นสิ่งแปลกปลอม
- เพื่อนบอกว่า หากสังคมเขาไม่เปลี่ยนเราจะกลายเป็นแกะดำ
- น่าเห็นใจเขานะครับ
- ผมคิดว่าช่วงชีวิตการทำงานที่เหลืออยู่ของเราคงอาจจะไม่ได้เห็น
- ยกเว้นเราสามารถเลือก(บางอย่าง)ได้
- ยิ่งสมัยนี้หรือในอนาคตอาจริบหรี่เต็มทน
- คนที่เก่ง มีความสามารถ มีภาวะผู้นำ มีคุณธรรม และเป็นผู้นำ ฯลฯ มักจะหาไม่ได้ในคนๆ เดียวกัน (ซึ่งบางบทบาทจำต้องมี)
- เราจึงจะพบเห็นสิ่งที่ผิดฝาผิดตัว ผิดปรกติมากมาย เช่น คนเล็กทำงานใหญ่ คนใหญ่ทำงานเล็ก คนคิดไม่ได้ทำ คนทำไม่ได้คิด ฯลฯ กลับหัวกลับหาง มั่วกันไปหมด
- อิอิ....ไม่ได้บ่นนะครับ เพียงหวังว่าหากมันเป็นไปตามสิ่งที่ควรจะเป็น สังคมนี้หรืองานต่างๆ คงพัฒนาไปได้กว่านี้อีกเยอะ
- ขอบพระคุณมากครับ
- เห็นด้วย 100% เลย
- เพราะว่าเราก็มีลูกน้องของเรา ที่จะมองเราเป็นตัวแบบได้นี่นา
- ส่วนคนที่เขาชอบหางานให้เราทำ ก็ต้องทำใจ เอ๊ย ทำความเข้าใจค่ะ
- เคยได้เข้าอบรมที่หนึ่ง
- เริ่มจากท่านต้องการหัวหน้าแบบใด????
- ทุกคนใส่ความรู้สึกเต็มที่...
- แล้ว..
- ให้หลับตา..แล้วสมมุติว่าเราได้เลื่อนขั้นขึ้นเป็นหัวหน้า
- มีหน้าที่รับคนใหม่เข้ามาแทนตำแหน่งเดิมของเราที่ว่างลง
- คิดอยากได้ลูกน้องแบบไหน...อย่างไรบ้าง..
- แล้วลืมตาตื่น..ตอนนี้เรายังเป็นลูกน้องอยู่..เราเป็นลูกน้องที่ดีตามที่เราฝันให้คนอื่นเป็นหรือไม่..
- เปลี่ยนที่ตัวเรา....
- ไม่ได้เขียนเรื่องเครียดนะครับ
- อิอิ.....
- บางครั้งก็ต้องเข้าใจจริงๆ เลยครับ
- แม่นแล้วครับท่านเกษตร(อยู่)จังหวัด
- ไม่ต้องออกไปนอกตัว
- มองในตัวและพัฒนาตัวเรานี่ก็ยิ่งใหญ่และยากยิ่งพอแล้ว
- ขอบคุณมากครับที่แวะมาแลกเปลี่ยน
- อิ อิ กลายเป็นเรื่องเครียตซาแย้วค่ะพี่สิงห์ป่าสัก
- ในองค์กรหนึ่งมีคนอยู่ในองค์กรมากมายต่างมาจากที่ไหน ๆ ที่ไม่เหมือนกัน ต่างพ่อต่างแม่ต่างการอบรม
- นกเคยเจอค่ะในที่ประชุม ประธานบอกว่าให้แสดงความคิดเห็นเต็มที่เลย แต่ในที่ประชุมกลับเงียบกริบ
- 55+ ต่างก็บอกว่า - ึ ง ออกความคิดไปซิ จะได้ไม่ต้องผุดต้องเกิด
- แต่นกเป็นคนหนึ่งที่กล้าแสดงความคิดเห็น และเป็นคนหนึ่งที่คิดว่า ถึงแม้ว่าเราเป็นแค่ก้อนกรวดก้อนเล็ก ๆ แต่ไม่ควรมองข้าม
- ก็เลย "มักกลายเป็นตัวประหลาด " เหมือนกับที่พี่ ๆ ข้างบนพูด
- แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพราะต้องการสร้างนวัตกรรมใหม่ สร้างวัฒนธรรมองค์กรใหม่
- ...ถึงแม้รู้ว่า จะต้องเจ็บตัว..ก็ตาม
- เอาภาพอิ่มบุญมาฝาก
- จากงานสืบชะตาที่ผ่านมา ที่วัดสวนดอก เชียงใหม่
- เป็นการ ลปรร. นะครับ
- ที่ครูนกบอกเล่านั้น ผมว่าจะยังมีอีกมากนะครับ
- พวกเรามักจะเรียกว่าเป็นการบริหารแบบเก่า
- ซึ่งก็คงจะดีในมุมมองหนึ่ง แต่ก็จะมีจุดอ่อนอีกเยอะ
- หากจะเรียกให้ตรงกับยุคนี้เขาบอกว่าเป็นการประชุม(บริหาร)เพื่อให้มีรูปแบบของการมีส่วนร่วม(เหมือน ปชต.บ้านเรา)
- แต่แท้จริงแล้วไม่ใช่เพราะจะมีธงอยู่ในใจ วิธีนี้ก็จะใช้ได้ในระดับหนึ่งเท่านั้น ต่อไปคนทำงานก็จะอึดอัด และเกิดแรงต้านจากข้างใน
- ไม่สามารถสร้างการมีส่วนร่วมที่แท้จริงได้
- ผมก็คงจะเหมือนๆ กับครูนกเพราะผมอยู่กับความจริง
- ความจริงที่เป็นสิ่งไม่ตาย....แต่คนพูดตาย...555
- สวัสดีครับ อ.มนัญญา
- ขอบพระคุณมากครับที่นำภาพกิจกรรมดีๆ ของสังคมบ้านเรามาแบ่งปัน
- เป็นอีกยุทธศาสตร์หนึ่ง(ทางจิตวิญญาณ) ที่ช่วยให้คนมองเห็นความสำคัญของการอยู่ร่วมกัน และช่วยทำให้รู้ตัวเองว่ามิติทางจิตใจสำคัญไม่ด้วยไปกว่าวัตถุ
- เยี่ยมมากเลยครับ