(๑) ทำไมต้องเขียน

การศึกษาเป็นการจุดไฟ

กานท์กวี เข้า G2K ครั้งแรก เมื่อกลางเดือน กันยายน ๒๕๕๑ เข้ามา..เพราะโดนบังคับจากผู้บริหาร

ก็ไม่ได้คิดที่จะเขียนอะไร  เพียงแต่นำ ข้อคิด นิทาน กวีวรรคทอง ซึ่งได้มาจากการอ่านขึ้นเก็บไว้

และไม่ได้คิดจะเขียนความคิดใด ๆ ทั้งสิ้น  คิดเพียงว่า ๑๐๐ ชิ้นในแต่ละเรื่องก็พอเพียงแก่ความสนุก สมใจแล้ว  แต่ยิ่งเข้ามายิ่งติดใจ 

โดยเฉพาะวันนี้

            ได้พบกับลูกศิษย์  ซึ่งไม่ได้พบเจอกันมาเกือบ ๑๕ ปี  พบกันผ่านทาง G2K และได้พูดคุยผ่านโทรศัพท์อีกครั้ง พร้อมทั้งรับทราบความเติบใหญ่ ก้าวหน้าไกลกว่าครูของเขา ช่างน่าภูมิใจนัก         

            จึงตั้งใจ จะยืนอยู่ต่อไปใน G2K  และจะเริ่มเขียนความคิดของตนเองบ้าง ในบล็อก WRITEสาระ นี้

            กานท์กวี เป็นครู มิได้ผ่านการศึกษาสายครู  แต่ก็เป็นครู  วิชาครูส่งผลต่อการงอกงามทางสติปัญญาของเหล่าดรุณ  เพราะครูต้องมอบแสงสว่างแห่งปัญญา เพื่อเป็นอาวุธแห่งการค้นพบให้แก่นักเรียน  เยาวมิตร

            หากยังจำกันได้  พระอภัยมณีกล่าวกับศรีสุวรรณ  ในตอนที่ต้องออกจากพระนครว่า “มีความรู้อยู่กับตัวกลัวอะไร  ชีวิตไม่ปลดปลงคงได้ดี” ฤาษีให้สติแก่สุดสาครว่า “รู้อะไรไม่สู้รู้วิชา  รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี”  กล่าวแม้กระทั่ง นางพิมพิลาไลย ให้โอวาทแก่พลายงามด้วยความรักว่า “ลูกผู้ชายลายมือนั้นคือยศ  เจ้าจงอดเรียนร่ำสม่ำเสมียน”  

            ความรู้ยังคงต้องเป็นสิ่งที่ครูควรมอบให้นักเรียนด้วยหัวใจเปี่ยมรักและสิ่งที่ควรจำ คือ คำกล่าวของ Willliam  Butter  Yeats ว่า

                        “Education  is  not  the  filling  of  a  pail,

                        But  the  lighting  of  a  fire.” 

การศึกษาไม่ใช่เป็นการเทน้ำลงถังให้เต็ม  แต่เป็นการจุดไฟ.    ด้วยรัก   กานท์กวี

[คิม นพวรรณ]

สวัสดีค่ะคุณกานท์กวี

มาเยี่ยม  มาอ่านบันทึก

และมาให้กำลังใจนะคะ

ขอขอบคุณที่มีเรื่องดี ๆ สีสาระให้อ่าน