ถ้าเป็นโรคที่อาจจะร้ายแรงและรักษาไม่ได้...เราจะทำใจได้ไหม
สัปดาห์นี้อยู่ในจุด ออกผลแล็บ ก็เลยมีโอกาสได้ดูชื่อผู้ป่วย อายุ โรคที่คุณหมอวินิจฉัยไว้ วันละกว่า 600 ราย ได้เห็นสัจธรรมหลายๆอย่างจากผลแล็บ จากชื่อโรคที่ปรากฎอยู่ ได้เห็นคนอายุน้อยยังไม่ถึง 30 ปีที่ดูน่าจะมีอนาคตไกล ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นเอดส์ ได้ออกผลเลือดของคนไข้ล้างไต ที่มีมากมายเหลือเกิน โรคนี้ก็เป็นอีกโรคหนึ่งที่น่าสงสารคนที่เป็นและครอบครัวเอามากๆ
พวกเราคนห้องแล็บนี่มีโอกาสเสี่ยงต่อการติดเชื้อโรคร้ายแรงทั้งหลายแหล่เป็นอย่างยิ่ง เพราะเราอยู่กับเลือดโดยตรงกันทั้งวันรอบๆตัว โดยเฉพาะช่วงนี้ (เป็นเวลากว่าเดือนแล้ว) ที่ห้องแล็บ Chem ของเราแอร์เสีย ไม่มีความเย็นเอาเสียเลย อุณหภูมิเฉลี่ยของห้องแล็บเราตอนนี้อยู่ที่ประมาณ 27-28 องศาเซลเซียส เหงื่อไหลไคลย้อย โดยเฉพาะคนที่ยอมทนใส่เสื้อกาวน์อย่างตัวเอง ในขณะที่มีอีกหลายคนทนใส่ไม่ไหวจริงๆ น่าสงสารพวกเรากันเองเป็นยิ่งนัก ยังไม่รู้ว่ากำหนดซ่อมเขาจะเริ่มกันเมื่อไหร่เลยค่ะ เพราะขบวนการทางราชการนั้นหลายขั้นตอนเหลือเกิน
ช่วงเช้าวันนี้ได้คุยกับน้องหญิงเรื่องโรคภัยไข้เจ็บนี่แหละค่ะ ได้รู้ข่าวว่า มีคนวัยเดียวกับน้องเขา เพิ่งจะเส้นเลือดในสมองแตก เสียชีวิต แล้วก็มีอีกเรื่องว่า แถวๆบ้านน้องเขามีครอบครัวพ่อแม่ที่รู้ว่าตัวเองเป็นเอดส์ไม่ควรมีลูก ก็มีกันออกมาแล้ว 2 คน ยังไม่ทันจะโตเท่าไหร่ 2 หนูน้อยนี้ก็แสดงอาการของโรคเสียแล้ว
นึกย้อนมาถึงตัวเอง คิดถึงว่าถ้าเรารู้ตัวว่าเราป่วยเป็นโรคร้ายแรง ที่รักษาไม่ได้ เราจะเป็นยังไง ตอนที่เรายังไม่เจอกับตัวเองจริงๆ เราก็คงคิดว่า เราคงทำใจได้ เราคงไม่ท้อแท้ เราคงต่อสู้เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป เราคงจะทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่มีคุณค่าให้มากที่สุด แต่....เอาเข้าจริงๆ ไม่แน่ใจเหมือนกันนะคะว่า เราจะทำได้จริงหรือ...น่านับถือคนที่ทำได้จริงๆ (ซึ่งเห็นอยู่แล้วว่า มีอยู่มากมายเหลือเกิน)
ความเห็น (3)
คนแถวอิสาน ส่วนใหญ่ที่รับได้กับโรคร้ายแรง
ก่อนจะรับได้ก็ต้องผ่านกระบวนการรับไม่ได้สักระยะหนึ่งเหมือนกันค่ะ ต่อมาที่เขารับได้ เขาจะคิดว่า
- มันคงเป็นกรรมที่เคยทำในชาติก่อน
- อ๋อ มีคนเป็นแบบเขาอีกตั้งหลายคน
- ตอนมารักษา คนป่วยด้วยกันช่วยกันปลอบใจกัน แนะนำกัน
- แพทย์ให้การรักษาดี
- พยาบาลและเจ้าหน้าที่อื่นๆดูแลดี
- ระหว่างรักษาผลข้างเคียงน้อย
- อาการดีขึ้นเรื่อยๆ ทำให้มีความหวังมากขึ้น
- ระหว่างรักษา ต้องใช้ธรรมมะประกอบ เพราะถ้าใจไม่ดี กายก็จะสู้โรคไม่ได้ค่ะ
สวัสดีครับ
- ซ้อมคิดอยู่บ่อยๆครับว่าจะวางใจไว้แบบไหนอย่างไร หากเป็นดังว่า แต่ภาคปฏิบัติจริงนั้นยังไม่มีมาให้ได้ลองก็เลยไม่รู้แน่ว่าจะแสดงได้เหมือนที่ซ้อมไว้หรือไม่
- แต่ที่สอบผ่าน ทำได้เต็มร้อย เหมือนที่เคยซักซ้อมคือ ความรู้สึกเมื่อออกจากราชการครับ .. โรคเหงา โรคว่าง โรคเซ็ง ไม่มีโอกาสมาเยือนเลยครับ
- ดูแลสุขภาพนะครับ .. ร่างกายนี้เปรียบดัง บ้านเช่า หรือ ของยืม เขามา รักษาดีๆ ไว้ใช้ทำประโยชน์นานๆนะครับ
- ด้วยความระลึกถึง สม่ำเสมอ
ชอบจังเลยค่ะ ส่วนที่คุณแก้วมาเสริมให้นี้ ขอบคุณมากจริงๆ ขั้นตอนของเรื่องนี้เขามีกระบวนการของเขาเองจริงๆนะคะ คนมีประสบการณ์ทั้งทางตรงและทางอ้อมจะมีส่วนช่วยได้มากจริงๆ คุณแก้วอธิบายได้กระจ่างดีจังค่ะ
ขอบคุณพี่ Handy ค่ะ กำลังพยายามดูแล"ของยืม" ชุดนี้อยู่ค่ะ เพราะรู้สึกว่าเขาจะอุทธรณ์แล้วเหมือนกัน แต่ข้องใจว่าพี่ Handy ถึงเวลาออกจากราชการแล้วจริงๆเหรอคะ ดูจาก"สังขาร"และภารกิจแล้ว เหมือนเพิ่งจะมาได้ไม่ถึงครึ่งอายุราชการเลยนะคะ คิดจริงๆจากใจเลยค่ะ โอ๋หลงหูหลงตาบันทึกไหนของพี่ไปหรือเปล่านะนี่