ทะเลสาบเมืองลาว ตอนที่ 1

ทะเลสาบสีเขียว...ไกลสุดลูกหูลูกตา แหล่งท่องเที่ยวและประมงของคนน้ำงืม

สีเขียวสดใส...มรกตบนท้องน้ำ

บ่ายแก่ ๆ ของวันที่ 14 กันยายน 2551 ทุกคนเริ่มอ่อนหล้าจากการอบรมประเมินผลโครงการโดยชุมชน ณ ห้องประชุมแผนกกสิกรรมและป่าไม้ แขวงเวียงจัน ทั้งจากหลวงพระบาง เวียงจัน สะหวันเขต จำปาสัก สปป.ลาว และทีมจังหวัดน่าน ประเทศไทย ก็พากันขึ้นรถตู้ เพื่อไปพักผ่อนดูความสวยงามของทะเลสาบน้ำงืม และการทำงานของเขื่อนน้ำงืม 1

เขื่อมน้ำงืม 1 กั้นน้ำงืมตรงบริเวณแขวงเวียงจัน ต้นแม่น้ำงืมมาจากแขวงไชยบุรี (ตอนเหนือ) หลังจากที่กั้นน้ำงืม ด้านหน้าเขื่อนจึงกลายเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ สุดลูกหูลูกตา มีเกาะกระจายเป็นย่อมๆ อันที่จริงก็คือยอดดอยที่ส่วนที่เหลือถูกน้ำท่วม ตอนนี้จึงกลายเป็นแหล่งพักผ่อนและแหล่งท่องเที่ยว สร้างรายได้ให้กับพ่อค้าแม่ขายบริเวณนั้น มีทั้งร้านค้า แพ เรือนำเที่ยวทั้งแบบนั่งอย่างเดียว กับนั่งไปด้วยทานอาหารไปด้วย แล้วแต่ลูกค้า ราคาก็ตกประมาณเที่ยวละ 1000 บาท

เส้นทางการท่องเที่ยวทะเลสาบ มีให้แวะจุดชมวิว ซึ่งเป็นอาคารโล่งสีขาว มีบันไดเวียนตั้งอยู่กลางทะเลสาบ และมีแหล่งท่องเที่ยวอีกสองแห่ง คือ ดอยท้าว และดอยนาง ฟังชื่อแล้วอาจจะจินตนาการว่าน่าจะเป็นดอยที่เกี่ยวข้องกับความรัก รักนิรันดร์ ตำนานรักพื้นบ้าน แต่ที่จริงแล้วพอทราบข้อมูลกลับเป็นที่ที่ "คนไม่ค่อยอยากอยู่"

"ดอยท้าว" คือ ที่กักขังนักโทษชาย ซึ่งบนเกาะจะมีการส่งเสริมอาชีพให้กับนักโทษและสร้างรายได้อีกทางหนึ่ง

"ดอยนาง" คือ ที่กักขังนักโทษหญิง

ทั้งสองเกาะหรือดอยนั้นไม่มีกำแพงเหมือนเรือนจำบ้านเรา แต่รอบเกาะจะมีตำรวจเฝ้าอยู่ และยังล้อมรอบด้วยน้ำงืม ที่ไกลสุดลูกหูลูกตา เอาเป็นว่าถ้าคิดจะหนีคงยาก แต่ถ้าเป็นนักโทษบ้านเราคงขอศาลให้ตัดสินจำคุกที่น้ำงืมจะดีกว่า เพราะบรรยากาศและสิ่งแวดล้อมดีมาก ๆ นักโทษอาจจะไม่เครียดก็ได้

ฝีมือที่ละเอียดอ่อน....น่าชื่นชมอย่างยิ่ง