บัณฑิต กับ คนแจวเรือจ้าง
นานมาแล้ว ณ แม่น้ำกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง
บัณฑิต จอหงวน ท่านหนึ่ง... ท่านก็จ้างชายคนหนึ่ง ให้พาเรือแจว ให้ สำหรับการพาล่อง ชมดู วิว ทิวทัศน์ ความงาม ของ หน้าผา ขุนเขา สามโตรก ของ แยงซี
ท่าน เอ่ย บทกวี บทกลอน มากมาย ....
ท่านจึงถาม ชายพายเรือว่า "ลุง... เรามาร่ายโศลกกลอน กันดีไหม..."
ลุงตอบว่า "ผมเรียนมาน้อย"
ท่านก็ว่า "น่าอนาถใจ ... อยู่กับวิวดีๆ ไม่เรียนรู้กลอน.. เสียดาย เสียดาย.. เสียชาติเกิดจริงๆ... ขาดบรรยากาศจริงๆ"
สักพัก ท่านก้ มองดูโตรกเขา และ อธิบายลักษณะต่างๆ ของโตรกเขา
แล้วท่านก็ หันมา ถาม ชายพายเรือว่า "ลุง รู้จัก ภูมิศาสตร์ไหม.. เรามา ลปรร (show & share) " ลุงก็บอก "ผมอ่านหนังสือน้อย"
ท่านก็ทำหน้าประหลาดใจ มองหัวจรดเท้า "น่าอนาถจริงๆ.. ภูมิศาสตร์ สอนเรามากมาย ทำให้เรารู้และเข้าใจโลก..อยู่ท่ามกลางอะไร ก็ต้องเรียนรู้เรื่องนั้นๆ จะได้ทันโลก..."
สักพัก ..
ท่าน ก็ผ่านหน้าผาที่สำคัญ ทางประวัติศาสตร์ ท่าน ก็เล่าเรื่องราวต่างๆในอดีตให้ลุงฟัง และ ถามว่า "ลุง รู้เรื่องประวัติศาสตร์มากน้อย แค่ไหน .. ตั้งแต่สร้างโลก สงคราม การปฏิวัติ การปฏิรูปการปกครอง ฯลฯ..."
ลุงตอบว่า "ผมเสียใจ ที่เรียนมาน้อยครับ"
บัณฑิตทำหน้าเซ็งๆ ส่ายหัวไปมา "...อืม... จนต่อไป...ดักดานต่อไป...เป็นได้แค่เนี้ยนะ..."
ต่อมาไม่นาน .... เมฆครึ้ม ตั้งเค้า...
ต่อมาไม่นาน ... แม่น้ำเริ่ม เชี่ยวกราด...
ท่านบัณฑิต ก็ก้มหน้า ก้มตา หยิบตำราจากในย่าม ขึ้นมาอ่านต่อไป ... ด้วยสมาธิที่ยอดเยี่ยม สมกับ ตำแหน่งจอหงวน บัณฑิตเกียรตินิยมจริงๆ ...
******
และแล้ว พายุฝน ก็ตกลง อย่างคาดไม่ถึง ... น้ำยิ่งไหลแรง เรือก็เล็ก สำหรับ คนสองคนเท่านั้น ..
ทันใด เรือ ก็ชน เข้ากับ วัตถุลึกลับใต้น้ำ .... ลุงหยุดคิดนิดหนึ่ง มองที่พื้นเรือ แล้วก็บอกว่า "เคยเรียน ว่ายน้ำไหม"
บัณฑิตตอบว่า "ไม่เคย"
ลุงก็บอกว่า " ..น่าอนาถ"... ว่าแล้ว เรือก็กระแทกอย่างแรงอีกครั้ง... ทั้ง ลุง และ บัณฑิต กระเด็นออกมาจากเรือ ....เรือแตก และจมลงทันที พร้อมกับ ชีวิตที่น่าอนาถของบัณฑิต ...
ส่วนลุง ก็เปียกมอมแมม ขึ้นฝั่งมาได้ และ บ่นว่า "..."
*****
ใครพอจะต่อ เรื่องเล่านี้ได้ไหมครับว่า ลุงบ่นว่าอะไร
ความเห็น (20)
- ลุงคงต้องบอกว่า ...น่าอนาถใจท่านบัณทิตผุ้ทรงภูมิรู้เอ๋ย ท่านรู้สรรพวิชามากมาย แต่ไฉนจึงว่ายน้ำไม่เป็น ...
- คุณลุงคงบอกว่า
- "น่าสงสารท่านบัณฑิตผู้เก่งกล้า เจ้าเรียนรู้แต่ในตำรา เจ้าไม่ได้เรียนการปฏิบัติในชีวิตจริง" โสน่าหน่า อิอิๆๆๆ
น่าอนาถ....เรียนมาก็มาก แต่เอาชีวิตไม่รอด
ความรู้เอาไว้ช่วยเหลือตัวเองในยามจำเป็น ไม่ได้ไว้ข่มคนอื่น
"น่าเสียดาย ในตำราไม่ได้สอนให้ว่ายน้ำด้วย และอีกอย่างท่านบัณฑิต ถึงผมจะฉลาดน้อย แต่ผมก็ยังมีชีวิตรอดมาได้ เสียดายความรู้ที่ท่านมีจากตำราท่านมากมายเสียจริงๆ"
สวัสดีค่ะ อ.วภ
แวะมาตอบว่า พวกนักศึกษาเรียนแต่ทฤษฎีซะมากมายเลยค่ะ บ้าคะแนน บ้าใบปริญญาค่ะ
ไม่ได้ศึกษาโดยการลงมือทำค่ะ
ลุงคงบ่นว่า"ถ้าบอกว่าว่ายน้ำไม่เป็นแต่ทีแรก ก็คงไม่เป็นแบบนี้"
สวัสดีครับพระอาจารย์
- เหมือนนิทานก้อมของอีสานเลยครับ แต่เป็นพ่อเฒ่ากับลูกเขยครับ
- นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอดครับ"
- คุณลุงคงบ่นว่า...
- น่าอนาถความรู้มากมายท่วมหัว (ท่วมหาง)
- แต่เอาตัวไม่รอดจ้า
- คล้ายๆกับที่ว่า...
- ดีแต่พูดหรือเปล่าน้า
โอ...
น่าอนาถ
อ่านมาก-ปฏิบัติน้อย
ครับ
โอย ....ไม่น่าเลยเรา... ลืมเก็บเงินค่าเช่าเรือ !!!
นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า ...โทษตนเองครับ... อย่าโทษคนอื่น .. อิอิ
แกน่ะเก่งกว่าฉัน 108 อย่าง แต่ก้อมีอย่างนึงที่แก
สู้ฉันไม่ได้ ก้อคือว่ายน้ำนี่แหละ
คนเราไม่ได้เก่งกว่าใครอีกคนหนึ่งไปทุกเรื่อง(นอกจากจะคิดเอาเอง) ครับพี่น้อง
- ตามมาฟังเฉลยค่ะ
- อิๆ จริงด้วยน่าสงสารลุงตังค์ค่าจ้างก็ไม่ได้ แถมเรือยังพังอีก
คนเก่งเรียน ใช่จะเก่ง เรื่องชีวิต อันนี้คำคมของญี่ปุ่นค่ะ
- นิทานเรื่องนี้สอนว่า
- บัณฑิต...เรียนรู้ว่า..พืชมีดอกแบ่งเป็น 2 พวกคือ...ใบเลี้ยงเดี่ยว กับ ใบเลี้ยงคู่
- ลุง....เรียนรู้ว่า...พืชแบ่งเป็น 2 พวกคือ...กินได้ กับ กินไม่ได้
- อิอิ
ผ่านมาตอบ
ลุงพูดว่า "บัณฑิตเอ๋ย ความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอด"
ลุงพูดว่า คนแบบนี้น่าจะตายไปตั้งนานแล้ว ไม่น่ามาตายใกล้ ๆ ลุงเลย
เรื่องนี้คุ้นมากครับอาจารย์
คนแจวเรือคงพูดว่า "น่าเสียดายแท้"
บ่นว่า "ทำไม ไม่ไปเรียนว่ายน้ำก่อนจะมาลงเรือ"