นิทานเรื่องเล่า๑๐๐เรื่องที่ประทับใจ (๒)


หิมะ ผู้ถ่อมตน

หิมะ ผู้ถ่อมตน

                ครั้งหนึ่ง หิมะก้อนเล็กติดค้างอยู่บนยอดโขดหินตรงปลายเขาสูงชัน มันรวบรวมสมาธิแล้วไตร่ตรอง พลางพูดกับตัวเองว่า

                “ใคร ๆ ก็คงมีสิทธิ์คิดว่า ข้าเย่อหยิ่งหัวสูงมากเลย ที่เลือกทิ้งน้ำหนักไม่กี่กรัมลงบนยอดสูงเช่นนี้

ข้าจะกล้ากวาดสายตามองหิมะทั้งหลายซึ่งหนักเป็นตัน ๆ โดยที่ไม่รู้สึกละอายใจได้อย่างไรกัน ในเมื่อพวกเขาอยู่ต่ำกว่าข้าเสียอีก ข้ามีจำนวนน้อยมาก คงไม่เหมาะสำหรับอยู่สูงเช่นนี้แน่ ข้ามีขนาดเล็กอย่างนี้ คงเสี่ยงที่จะประสบชะตากรรมเดียวกันกับพวกเพื่อน ๆ ซึ่งถูกพระอาทิตย์เผาละลายในไม่กี่ชั่วโมง  สิ่งนี้เกิดขึ้นได้

เพราะพวกเขาอยู่สูงเกินควร แต่ข้าอยากหนีให้พ้นความโกรธของพระอาทิตย์  ข้าจะหนีพ้นได้ก็ต่อเมื่อลงไปต่ำกว่านี้ ข้าอยากจะหาสถานที่ที่เหมาะสมกับขนาดเล็กของข้า”

                พูดจบ  มันก็ทิ้งตัวลงจากโขดหิน เริ่มกลิ้งลงไปบนหิมะอื่น ๆ ตั้งแต่เนินสูงสุด  ยิ่งมันพยายามเคลื่อนตัวลงต่ำไปมากเท่าไหร่ ขนาดของมันก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ้นเท่านั้น  ในที่สุดก้อนหิมะซึ่งไหลลงมาอย่างรวดเร็วปานพายุก็สิ้นสุดการเดินทางของมันตรงลาดเนินเขาแห่งหนึ่ง ตรงจุดหมายนี้มันมีขนาดใหญ่เกือบเท่าขนาดของเนินเขาซึ่งรองรับอยู่ข้างใต้ และเป็นหิมะก้อนสุดท้ายที่พระอาทิตย์ละลายในฤดูร้อนนั้น

บันทึกจากคนเล่านิทาน

จงเล่าเรื่องนี้ให้เด็กถ่อมตัวฟังว่า  ผู้ที่อ่อนน้อมถ่อมตนจะได้เป็นใหญ่เป็นโตในอนาคต

เมื่อเธอหันหลังให้ดวงอาทิตย์

เธอก็จะเห็นเงาของตนเอง

You see but  your  shadow

When  you  turn  your  back  to  the sun.

หมายเลขบันทึก: 208709เขียนเมื่อ 14 กันยายน 2008 22:50 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 มิถุนายน 2012 09:07 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (3)

เป็นเรื่องนิทาน ที่ใช้ได้จริงๆครับ

อ่านแล้วชอบมากค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ

ตามหาเรื่องที่ 2 อยู่ค่ะ มีเงาอีกแล้วเหรอค่ะ

เยี่ยมๆๆ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท