หิมะ ผู้ถ่อมตน
ครั้งหนึ่ง หิมะก้อนเล็กติดค้างอยู่บนยอดโขดหินตรงปลายเขาสูงชัน มันรวบรวมสมาธิแล้วไตร่ตรอง พลางพูดกับตัวเองว่า
“ใคร ๆ ก็คงมีสิทธิ์คิดว่า ข้าเย่อหยิ่งหัวสูงมากเลย ที่เลือกทิ้งน้ำหนักไม่กี่กรัมลงบนยอดสูงเช่นนี้
ข้าจะกล้ากวาดสายตามองหิมะทั้งหลายซึ่งหนักเป็นตัน ๆ โดยที่ไม่รู้สึกละอายใจได้อย่างไรกัน ในเมื่อพวกเขาอยู่ต่ำกว่าข้าเสียอีก ข้ามีจำนวนน้อยมาก คงไม่เหมาะสำหรับอยู่สูงเช่นนี้แน่ ข้ามีขนาดเล็กอย่างนี้ คงเสี่ยงที่จะประสบชะตากรรมเดียวกันกับพวกเพื่อน ๆ ซึ่งถูกพระอาทิตย์เผาละลายในไม่กี่ชั่วโมง สิ่งนี้เกิดขึ้นได้
เพราะพวกเขาอยู่สูงเกินควร แต่ข้าอยากหนีให้พ้นความโกรธของพระอาทิตย์ ข้าจะหนีพ้นได้ก็ต่อเมื่อลงไปต่ำกว่านี้ ข้าอยากจะหาสถานที่ที่เหมาะสมกับขนาดเล็กของข้า”
พูดจบ มันก็ทิ้งตัวลงจากโขดหิน เริ่มกลิ้งลงไปบนหิมะอื่น ๆ ตั้งแต่เนินสูงสุด ยิ่งมันพยายามเคลื่อนตัวลงต่ำไปมากเท่าไหร่ ขนาดของมันก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ้นเท่านั้น ในที่สุดก้อนหิมะซึ่งไหลลงมาอย่างรวดเร็วปานพายุก็สิ้นสุดการเดินทางของมันตรงลาดเนินเขาแห่งหนึ่ง ตรงจุดหมายนี้มันมีขนาดใหญ่เกือบเท่าขนาดของเนินเขาซึ่งรองรับอยู่ข้างใต้ และเป็นหิมะก้อนสุดท้ายที่พระอาทิตย์ละลายในฤดูร้อนนั้น
บันทึกจากคนเล่านิทาน
จงเล่าเรื่องนี้ให้เด็กถ่อมตัวฟังว่า ผู้ที่อ่อนน้อมถ่อมตนจะได้เป็นใหญ่เป็นโตในอนาคต
เมื่อเธอหันหลังให้ดวงอาทิตย์
เธอก็จะเห็นเงาของตนเอง
You see but your shadow
When you turn your back to the sun.
เป็นเรื่องนิทาน ที่ใช้ได้จริงๆครับ
อ่านแล้วชอบมากค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ
ตามหาเรื่องที่ 2 อยู่ค่ะ มีเงาอีกแล้วเหรอค่ะ
เยี่ยมๆๆ