มุสาวาทวรรค [ 10. การขุด หรือใช้ให้ขุดดิน ]

ปาจิตตีย์ มุสาวาทวรรค สิกขาบทที่  10

 

โย ปะนะ ภิกขุ  ปะฐะวิง ขะเณยยะ วา ขะณาเปยยะ วา…

“อนึ่ง ภิกษุใด ขุดก็ดี ให้ขุดก็ดี ซึ่งปฐพี, เป็นปาจิตตีย์.”

อนาบัติ

1.ภิกษุกล่าวว่า ท่านจงรู้ดินนี้ ท่านจงให้ดินนี้ ท่านจงนำดินนี้มา เรามีความต้องการด้วยดินนี้  ท่านจงทำดินนี้ให้เป็นกัปปิยะ  ดังนี้   2.ภิกษุไม่แกล้ง   3.ภิกษุไม่มีสติ   4.ภิกษุไม่รู้   5.ภิกษุวิกลจริต   6.ภิกษุอาทิกัมมิกะ  ไม่ต้องอาบัติแล

 เรื่องต้นบัญญัติ

ภิกษุชาวเมืองอาฬวี ทำการก่อสร้าง จึงขุดดินเองบ้าง ใช้ให้ผู้อื่นขุดบ้าง มนุษย์ทั้งหลายพากันติเตียนว่าผิดประเพณีนิยมของสมณะ  พระผู้มีพระภาคจึงทรงบัญญัติสิกขาบทว่า ภิกษุขุดดินเอง หรือใช้ให้ผู้อื่นขุด ต้องปาจิตตีย์.

องค์แห่งอาบัติ    1.ดินเป็นชาติปฐวี (ดินเกิดเอง, ปฐพีแท้ คือมีดินร่วนล้วน  มีดินเหนียวล้วน หรือมีของอื่น เช่น หินกรวด กระเบื้อง แร่ และทรายน้อย  มีดินร่วน ดินเหนียวมาก ดินนี้ประสงค์เอาที่ยังไม่ได้เผาไฟ กองดินร่วนก็ดี กองดินเหนียวก็ดี มีฝนตกรดเกิน 4 เดือนมาแล้วนับเข้าในปฐพีแท้ : พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์)    2.รู้อยู่ว่าเป็นแผ่นดิน    3.ขุดเองหรือให้ผู้อื่นขุด อันใดอันหนึ่ง  พร้อมด้วยองค์ 3 ดังนี้  จึงเป็นปาจิตตีย์ (บุพพสิกขาวรรณนา หน้า 188).

กัปปิยะ คือ ใช้ให้ผู้อื่นทำด้วยกล่าวว่า ท่านจงรู้หลุมเสา จงรู้ดินเหนียวมาก จงรู้ดินเหนียวผสมแกลบ ท่านจงให้ดินเหนียวมาก จงให้ดินเหนียวผสมแกลบ ท่านจงนำดินเหนียวมา จงนำฝุ่นมา ต้องการดินเหนียว ต้องการฝุ่น ท่านจงทำหลุมเสานี้ให้เป็นกัปปิยะ จงทำดินเหนียวนี้ให้เป็นกัปปิยะ จงทำฝุ่นนี้ให้เป็นกัปปิยะ คือให้เป็นของที่ควรใช้ (วิ.อ. 2/88/281) 

http://ariyavinaya.wordpress.com