ไม่พอใจในสิ่งที่มี.... (นิทานก่อนนอน)

      มีอีกาฝูงหนึ่งหลังจากกินอาหารเสร็จก็มาประชุมถกปัญหากัน แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เหล่าอีกาไม่พอใจก็คือ ขนสีดำของมันนั่นเอง ถึงแม้จะเป็นสีดำสนิทเงางาม แต่พวกมันกลับไม่ชอบ พวกอีกากลับหลงไหลขนอันเป็นสีขาวบริสุทธิ์ของหงษ์ และก็พากันอิจฉาอยากมีขนสีขาวๆ เหมือนหงษ์บ้าง

กาตัวหนึ่งพูดขึ้นว่า "ข้าว่าเป็นเพราะหงษ์ชอบลงอาบน้ำบ่อยๆ และได้อาศัยอยู่ข้างลำธาร จึงทำให้ขนเป็นสีขาว"

 อีกตัวจึงได้พูดตอบว่า "เออ คิดๆ ดูอาจจะจริงอย่างที่นายว่าก็ได้ถ้างั้ นพวกเราควรจะว่ายน้ำกันบ่อยๆ และพักอยู่ใกล้สระน้ำซะเลย เราจะไดัมีขนสีขาวเหมือนหงษ์ไง ..โห..แค่คิดก็เท่ห์แล้ว" 

     เมื่อทุกตัวลงความเห็นเหมือนกันเรียบร้อยแล้ว พวกอีกาทั้งหมดได้พากันละทิ้งรังเก่าของตัวเอง ที่อยู่กันมานานแสนนาน แล้วอพยพกันไปอยู่ใกล้ๆ กับริมลำธาร เมื่อมาถึงพวกอีกาพากันเฮโลลงไปอาบน้ำกันอย่างสนุกสนาน โดยลืมไปว่าตัวเองนั้นเป็นอีกา พากันเล่นน้ำตลอดทั้งวันทั้งคืนเพราะคิดว่า ยิ่งแช่น้ำนานเท่าไหร่ ยิ่งขาวได้เร็วขึ้นเท่านั้น  แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่ ขนก็ยังคงเป็นสีดำเหมือนเดิม เมื่อกาทั้งหลายเหน็ดเหนื่อยพากันขึ้นจากน้ำไม่ทันข้ามวัน แต่ละตัวเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆ จากนั้นไม่นานก็พากันป่วยไข้ไปตามๆ กัน  อีกาทั้งหลายก็พากันเจ็บป่วยล้มตายกันทีละตัวสองตัว ในที่สุด....ก็เหลือแต่ซากความทรงจำสุดท้าย ของอีกาที่อยากจะเป็นหงส์

      คงไม่สรุป หรือต่อท้ายว่า "นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.........." หรอกครับ เพราะทุกท่าน มีมุมมองในแต่ละแบบ เป็นตัวของตัวเอง อยู่ที่จะใช้ และเลือกใช้ สำคัญกว่านั้น คือ มันใช้ได้กับเราจริงรึเปล่า 

      ท่านละครับ ....... เรื่องนี้มันให้อะไร บอกอะไรท่านได้รึเปล่าในตอนนี้มั้ยเอ่ย  อย่างว่าครับ เบา เบา...

[วาทิณี]

เป็นคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะพอใขฃจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่เสมอ มักจะอยากได้นู่นได้นี่ตลอดเวลา

แต่อย่างว่าแหละคะ มนุษย์มักจะอยากได้ในสิ่งที่ตนเองไม่มีเสมอ

**ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันคะ :)