ถึงแม้ว่าก้าวต่อไปจะเดินไม่ได้ ก็ไม่ขอถอยหลังกลับมาจุดเดิม

ความประทับใจในชีวิต

          ใครจะรู้ได้ว่า  ชีวิตของเด็กชาวไร่ชาวนาหาเช้ากินค่ำ ดำเนินชีวิตไปอย่างไร้จุดหมายปลายทางคนหนึ่งจะมาอยู่ในสภาพเป็นครู ศรช. ตั้งแต่  1  พฤศจิกายน  2536  คือก้าวแรกที่ได้เข้าสู่รั่ว  กศน. สำนักงานพักอยู่ตามร่มไม้ชายคา อาศัยสำนักงานศึกษาธิการอำเภอเป็นที่ทำงานบ้างในสมัยนั้น  แต่ส่วนใหญ่ก็พักตามพื้นที่หมู่บ้าน  จากครูประจำกลุ่มรับเงินค่าตอบแทนแค่ภาคเรียนละ 4 เดือน  ค่าตอบแทนเดือนเมษาไม่มี  ค่าตอบแทนเดือนตุลาคมไม่มี  เงินค่าตอบแทนสมัยนั้น  6,360  บาท

          วันเวลาผ่านไปปัจจุบันจากครูประจำกลุ่มกลายเป็นครู ศรช. (ครูศูนย์เรียนชุมชน)  เงินค่าตอบแทน เจ็ดพันกว่าบาท  แต่งานหนักกว่าที่คิด  นักศึกษาเป็นพันกว่าคนในตำบลหนึ่งๆ  แต่ก็ยังมุ่งหวังที่จะทำงานสานต่อเพื่อให้บรรลุจุดมุ่งหมาย  ของกลุ่มเป้าหมาย คือประชาชนเป็นหลัก เพราะบุคคลเหล่านี้จะต้องได้รับการพัฒนาให้เท่าเทียมกับบุคคลอื่นอย่างเสมอภาคและเท่าเทียมกัน

          ครู  ศรช. ยังหวังลึกๆว่า สักวันหนึ่งฟ้าคงจะเปิด  ให้โอกาสกับผู้คนเหล่านี้ที่เสียสละอาสาเพื่อปวงประชาและงาน กศน. .ให้เจริญในหน้าที่การงานอย่างน้อยได้เป็นพนักงานราชการ..พวกเขาเหล่านั้นก็พอใจแล้ว อืม...พูดมาก็เหนื่อยใจโอกาสของความน่าจะเป็นคงยากมาก..จะทำอย่างไรได้ชีวิตทุกคนเกิดมาต้องมีความหวัง.. ถ้าไม่มีความหวังก็เหมือนกับคนที่ตายแล้ว..

         "  ถึงแม้ก้าวต่อไปจะเดินไม่ได้  ก็ไม่ขอถอยหลังกลับมาจุดเดิม"