แค่นี้แหล่ะชีวิต

ไม้ต้นใหญ่ใบหนาใช่ว่าจะแข็งแรง

เช่นเดียวกับต้นหญ้าที่ว่าบอบบางแต่คงทนด้วยสภาวะอากาศ

อย่างน้อยลมจะแรงแค่ใหนต้นหญ้าก็ยังอยู่สบายเพียงแค่ต้นไม้เท่านั้นแหล่ะที่โค่นล้มลง

ชีวิตเราไม่ใช่ต้นไม้หรือใบหญ้า

แต่หากจะเปรียบก็คงไม่ต่างกันมากนัก

คนธรรมดาใช้ชีวิตแบบพื้นๆเรียบๆ

ก็ไม่ต้องกังวลและหวาดกลัวต่อสภาพกดดันของสังคมมาก

แต่คนที่สูงส่งในสายตาคนอื่น

ก็เปรียบเหมือนต้นไม้สูงที่สะภาพอากาศและโลกภายนอกต่างพยายามทำร้ายเต็มที่

แม้ว่าจะแข็งแรง  แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครทานต่ออำนาจกฎธรรมชาติได้

เมื่อล้มเสียงก็ดัง

เมื่อพังคนก็เห็นเยอะ

แต่อย่างน้อยต้องดีใจนะ

ที่แม้ว่าจะล้มลงได้

ผู้คนก็ยังสามารถใช้ชิ่นส่วนแห่งต้นไม้นั้น

ก่อประโยชน์ต่อตนเองของเขาได้อีก (ถ้าเขาต้องการ)

หรืออย่างน้อยที่สุดจุรินทรีย์ก็ยังใช้มันเป็นอาหารได้

พูดว่าเหนื่อยบ่อยย่อมอ่อนแอแน่นอน

แต่จะทำไงได้ล่ะเมื่อหัวใจก็เป็นแค่ก้อนเนื้อเหมือนคนอื่นนั่นแหล่ะ

เราก็ไม่ใช่เทวดาที่จะเสกสรรทุกอย่างได้ตามใจ

ภายนอกดูดี  แต่ภายในมันกรวงด้วยความหว้าเหว่เต็มทน

พอเสียทีกับสิ่งยั่วยุทั้งหมด

..........หยุด........

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ

เป็นบันทึกที่ละเมียดละไมมาก  ออกแนวปรัชญาให้ชื่นบาน

ดีใจที่ได้อ่านบันทึกนี้  และขอให้เขียนอย่างต่อเนื่องนะครับ

เป็นกำลังใจให้..

[ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์]

อ่านแล้ว อิ อิ  เป็นบทความที่เข้มแข็งและอ่อนหวาน