เหลียวหลัง..จนไม่ได้แลหน้า
การที่ออกเดินทางไปก่อนคนอื่น นอกจากจะแบกสัมภาระของตนเอง ต้องเผชิญกับพายุของปัญหา และบุกเบิกฝ่าฟันขวากหนามนานา ต้องใช้ปัญญาและควบคุมสติไม่ให้หลุดออกไปไกล เรียกกลับคืนมาได้ให้ทันท่วงทีกับการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าตลอดเวลา
เมื่อมีมิตรสหายออกเดินทางตามมา หลายๆครั้งที่หยุดรอพวกเขา ประคับประคองพวกเขา แบ่งปันสัมภาระอาหารการกิน ช่วยเหลือเกื้อกูลพวกเขา....จนตัวเองไม่ได้เดินหน้า
คิดจะออกเดินทางต่อไป กระเตงสัมภาระขึ้นหลังทีไร ก็อดที่จะเหลียวหลังไม่ได้ทุกที และทุกครั้งทุกที ก็ต้องผวาไปฉุดพวกเขาไม่ให้เพลี่ยงพล้ำ เดินหลงทางออกไป ปากก็จะตะโกน มือก็คอยขวักเรียก
ไม่ได้เลือกกระทำแบบนี้กับใคร แบ่งปันกันไปถ้วนหน้า เท่าที่ปัญญา เวลา จะเอื้อให้ได้ ขึ้นอยู่กับ จริต เจตนา จะมีมาตรงกันหรือไม่ มีความจริงใจเพียงใด แลกเปลี่ยน หรือว่า ได้เปรียบเสียเปรียบกันอย่างไร
เมื่อพวกเขาหลับ ตัวเรา ก็กลับมาส่องดูตน ในกมลสันดานที่ไม่เคยหยุดอยู่นิ่ง คิด แล้วทำ เรื่อยไป นำไปใช้ให้เกิดประโยชน์แก่ตนและผู้อื่นเสมอ.....
*****
อย่างเช่น เมื่อวานนี้ เหตุเกิดในที่ประชุม ติดตามผลงานแห่งหนึ่ง ที่หัวหน้ากลุ่มสาระฯ ต้องไปร่วมการติดตามผล รายงานผลงานที่ได้จัดทำ
ซึ่งมีมิตรสหายรุ่นพี่ รุ่นเพื่อน และรุ่นน้อง ได้มาขอความช่วยเหลือ ด้วยมีความสนใจผลงาน...ที่วางโชว์ และขอคัดลอกไฟล์ไปอย่างหนาแน่น
ครูอ้อยไม่ได้หวงแหนแต่อย่างใด ด้วยความเชื่อมั่นว่า...ในเมื่อคิดได้ ทำได้ มา 1 ครั้ง ครั้งต่อไป ก็ย่อมคิดได้...ไม่มีวันหมดสิ้น
*****
การเหลียวหลัง เกิดขึ้นกับครูอ้อยเสมอ และในทำนองเดียวกัน กระแสของความสุข ก็หลั่งรินมาหาครูอ้อยอย่างไม่ขาดสาย....
*****
เมื่อวันก่อน ในวันที่ครูอ้อย รับการประเมินเลื่อนวิทยฐานะครูเชี่ยวชาญนั้น
กรรมการท่านหนึ่งถามครูอ้อยว่า.....เชื่อเรื่องแสงสีขาวซึ่งเป็นแสงแห่งความดี หรือไม่
เคยคิดบ้างไหมว่า .....ผลกรรมดีที่เราทำไปนั้น อาจจะมาเสริมให้กับคนที่เรารัก แล้วสวดมนต์บ้างไหม แผ่เมตตาหรือเปล่า ทำจิตใจให้ผ่องแผ้วไหม
หลายๆครั้งที่เคยถูกถามแบบนี้ มองหน้าแล้ว กรรมการท่านนี้ก็คงมีอายุอานามไม่แตกต่างครูอ้อยสักเท่าไรนัก....และก็เคย ทำงานร่วมกันบ่อยครั้ง...
แต่สถานการณ์นี้ ไม่เหมือนกัน...ครูอ้อยตกอยู่ในสภาพ ไม่แตกต่างจากนักเรียนเลย....ช่างเป็นวัน ที่ต้องสำรวจจิตใจตนเอง ควบคุมสติของตนเอง อดทน อดกลั้น ได้อย่างยอดเยี่ยม จนต้องหารางวัลให้กับตัวเอง....
*****
ต่อจากนี้ จะเดินหน้า มองไปข้างหน้า สัก 3 ใน 4 จึงหันหลังมามองพวกเขาสัก 1 ใน 4 ....ยุติธรรมดี หรือยัง
*****
เดินเดินเดิน เผชิญ กับอุปสรรค
นั่งหยุดพัก รักเพื่อน สหายผอง
ลุกขึ้นเดิน ไปไขว่คว้า สิ่งหมายปอง
ทำทั้งสองหน้าที่ อย่างตั้งใจ
*****
เหลียวมองหลัง ยังห่วง แม่พุ่มพวง
จิตยังทวง เดินไปหน้า อย่าสงสัย
อันหนทาง ความสำเร็จ อีกยาวไกล
เดินต่อไป วิ่งต่อไป พึงสังวรณ์
*****
ด้วยความรัก
จาก
ครูอ้อย แซ่เฮ
คำสำคัญ (Tags): #ครูอ้อย#ครูเชี่ยวชาญ#งานวิจัยในชั้นเรียน#ปัญหาการสอนภาษาอังกฤษ#พระยาประเสริฐสุนทราศรัยฯ#สิริพร กุ่ยกระโทก#โรงเรียนพระยาประเสริฐสุนทราศรัย(กระจ่าง สิงหเสนี)#โรงเรียนพระยาประเสริฐสุนทราศรัยฯ
หมายเลขบันทึก: 201249เขียนเมื่อ 16 สิงหาคม 2008 05:04 น. ()ความเห็น (4)
สวัสดีตอนเช้าค่ะ
- แวะมาทักทาย
- และดีใจกับการผ่านช่วงการประเมินไปแล้วด้วยคะ
- โดยส่วนตัวเชื่อว่าเมื่อเราทำความดีโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน อานิสงส์ของความดีนั้นจะส่งผลให้กับเราเอง
- ขอให้มีความสุขนะคะ
สวัสดีค่ะน้องสาว .... อังคณา สืบเนียม
ครูอ้อยขอขอบคุณ กำลังใจ ที่ส่งมาให้ ไม่รู้ลืมเลยค่ะ
วันนี้ ขอพักผ่อน พรุ่งนี้ จะลุกขึ้นมาคิดใหม่ ทำใหม่ แต่หัวใจเดิมค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ
ผมมีความคิดอย่างนี้ครับว่า
มองไปข้างหน้าให้มาก แล้วคนข้างหลังก็จะตามมาเองครับ
ขอบคุณครับ