เช้าวันอาทิตย์ที่อึงอล

คุณคาดหวังอะไรสำหรับเช้าวันอาทิตย์หลังจากความเหน็ดเหนื่อยจากการงานตลอดสัปดาห์

                “นอนตื่นสายสักวัน”  หรือ  “นอนดูทีวีบนเตียงให้สบายอารมณ์”  หรือ  “ออกมานั่งเล่นสูดอากาศในสนามเล็กๆ หน้าบ้านอย่างเกียจคร้าน” หรือ ฯลฯ

                เช้าวันอาทิตย์นี้  หลังข้าวต้มร้อนๆ  ฉันหอบหนังสือพิมพ์กับหนังสือที่ค้างอ่านมานั่งปักหลัก ณ เทอเรซหน้าบ้าน  โน้ตบุ๊ควางอยู่บนโต๊ะพร้อมใช้  ลมพัดเย็นสบาย เงียบสงบ เสียงนกที่คุ้นชินหลากหลายพันธุ์ร้องอยู่รอบบ้าน  บ้างกระโดดหยองเหย็งบนสนาม ตามกิ่งไม้ยอดไม้หาหนอนหาแมลงกิน  บ้างลงมาดื่มน้ำในอ่างดินที่เราเตรียมไว้ให้  เฮ้อ..ช่างเป็นเช้าที่สุขสงบยิ่ง

          หลังจากเย็นย่ำและค่ำคืนที่ผ่านมา  เพื่อนบ้านหลังหนึ่งประกาศก้องด้วยเสียงเพลงดังสนั่นทุกทิศได้ยินกันทั่วหมู่บ้านว่า “บ้านฉันมีงาน”  ..แม้เราออกจะชินๆ กับเสียงเพลงที่ดังเกินพิกัดตลอดคืนจากหลังบ้านไกลโพ้นเลยดงลำพูไปทางหลังหมู่บ้าน  แถบนั้นมีวัด ๒-๓  วัดที่สลับกันจัดงานบุญคราวละ ๕ วัน ๗ วัน  เปิดเพลงดังลั่นให้เราชาวหมู่บ้านนอนฟังจนค่อนรุ่ง  พวกเราต่างปรารภกันด้วยความอ่อนใจ แต่มิรู้หนทางแก้ไข นอกจากทำตัวให้เคยชิน  แต่หนนี้มันดังอยู่ในซอยติดกัน  เราพยายามเข้าใจว่า บ้านงานก็ต้องเปิดเพลงสิ  แต่ที่เข้าใจยากกว่าคือ  ไฉนต้องเปิดดังสนั่นขนาดนั้นหนอ    ผู้คนในซอยบ้านงานนั้นจะได้งีบหลับกันลงละหรือ

                คืนวันเสาร์ที่อึงอลก็ผ่านไป...ด้วยดี  เช้าวันอาทิตย์นี้  ดูว่าเหตุการณ์จะกลับสู่ภาวะปกติ  ฉันเริ่มเปิดหนังสืออ่าน

                พลันเสียงสนั่นของเครื่องเสียงจากบ้านงานหลังเดิมก็แผดก้องขึ้น     เป็นเพลงขันหมากมาแล้ว ตามด้วยเพลงประเภทขันหมากทั้งหลาย ๕-๖  เพลง  ไขปริศนาว่าค่ำคืนที่ผ่านมาบ้านนั้นจัดงานอะไร   เสียงเพลงหยุดลงตามด้วยเสียงโห่..ฮี๊...โห่...ฮี๊ว...ใส่ไมล์ดังสนั่น  ต่อด้วยเสียง ปัง ปัง ปัง...คาดว่าเป็นเสียงปืน สลับกับเสียงประทัดรัวถี่ยิบ ราว ๔ ชุดใหญ่ๆ    เจ้าโบอิ้ง โดเบอร์แมนของเราวิ่งพล่านไปมาด้วยความตกใจในตอนแรกๆ แล้ววิ่งไปสำรวจตรวจตราอยู่ริมรั้ว   นกตัวเล็กตัวน้อยที่หากินแมลงอยู่ในสนามบินกระเจิงวงแตก 

                ฉันพับหนังสือเก็บ  นั่งนิ่งฟังไปเรื่อยๆ พลางครุ่นคำนึง

                หลายสิบปีก่อนโน้น  เด็กที่เกิดและเติบโตในชนบทอย่างฉันจะคุ้นชินกับงานต่างๆ ของเพื่อนบ้านในหมู่บ้าน (ที่เป็นหมู่บ้านจริงๆ  หาใช่หมู่บ้านในความหมายของคนเมืองไม่)  ไม่ว่าจะเป็นงานบวช งานแต่ง  งานตาย  จะจัดกันที่บ้านตัวเอง  งานจะเป็นที่รวมคนในหมู่บ้านเริ่มแต่คืนก่อนวันงาน จนจบงาน ที่มักยืดยาวหลายวัน  ชาวบ้านจะไปช่วยกันโดยมิพักบอกกล่าว หรือ บอกกันง่ายๆ ว่า “จะบวชลูก ไปนะ” อะไรทำนองนั้น  ผู้หญิงจะไปรวมกันในครัว  คิดอ่านจัดแจงเรื่องอาหารการกิน  ผู้ชายจะช่วยกันจัดสถานที่ตั้งแต่เริ่มจนหมดงาน  บ้างเมาจนคอพับอยู่ที่บ้านงาน  เราเด็กๆ จะสนุกสนานตื่นเต้นที่จะติดสอยห้อยตามผู้ใหญ่ไปบ้านงาน  ช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ เช่น ปอกหอม ปอกกระเทียม เด็ดพริก  พอเบื่อก็ออกไปวิ่งเล่น  ถึงเวลาอาหารก็กินร่วมกัน  บ้านงานที่มีเงินหน่อยจัดหาเครื่องเสียงมาเปิดเพลงกันสนั่นหัวบ้านท้ายบ้าน เสียงเพลงเร้าใจ สนุกสนาน ดึงดูดคนทุกบ้านเรือน ให้ไปรวมกัน  คุยกันไปทำงานกันไป  เป็นความสุขร่วมกันของคนในหมู่บ้านที่ความสัมพันธ์แนบแน่น    

                ฉันถามตัวเองว่า  แล้วไฉน เราจะรำคาญเสียงเพลงสนั่นจากบ้านงาน หรือ งานวัด ในวันนี้เล่า

                หรือจะเป็นเพราะคนยุคนี้ปริ่มล้นด้วยความอื้ออึงต่างๆ ตลอดวันตลอดคืน  จนอึดอัด คับข้องตลอดเวลายาวนานของสัปดาห์  เราถูกอัดด้วยสรรพเสียงต่างๆ ทั้งเสียงสั่งงานของเจ้านาย  เสียงพร่ำบ่นถึงงานหนักหนาที่ไม่มีวันจบสิ้นของเพื่อนร่วมงาน  หรือ เสียงเรียกร้องหาบริการไร้ที่ติจากผู้รับบริการ  เราถูกอัดด้วยข้อมูลข่าวสารดีบ้างร้ายบ้าง และมักหนักไปทางร้ายมากกว่าดี    ถูกกระหน่ำซ้ำเติมจากเสียงละครโทรทัศน์ที่เอียงไปทางอุจาดเจี๊ยวจ๊าวโหวกเหวกด่าทอในยามค่ำคืน   และเสียงเหน็บแนมถากถางด้วยถ้อยคำรุนแรงใส่กันจากตัวแสดงทางการเมืองระดับบนของประเทศ  

นี่กระมังที่อาจเป็นสาเหตุให้คนเราทุกวันนี้จึงหนักอึ้งด้วยเสียงที่อึงอลอัดแน่นอยู่ภายใน  กระทั่งหมดความอดทนในสิ่งที่เราเคยทนได้ในอดีต

ความครุ่นคำนึงถึงบรรยากาศสุขสงบในอดีตช่วยให้จิตหลุดไปจากเสียงอึงอลของเช้าวันอาทิตย์ได้สำเร็จ  และเมื่อกลับมาสู่ปัจจุบันก็เกิดความสงบอย่างอัศจรรย์ท่ามกลางเสียงเพลงสนั่นอยู่เช่นนั้นอีกค่อนวัน.

 

อาทิตย์ ๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๑

[เพื่อนร่วมทาง]

• แหม ... นึกว่า จะไปโห่ ฮิ้ว ตามเขาเสียอีกเน๊อะ