จะเป็นเพื่อนกันทั้งที อย่าทำให้ยาก ทำให้ง่ายๆงามๆ เปิดใจ ยอมรับ เรียนรู้ และสร้างดุลยภาพในความงดงามของมิตรภาพ ไปพร้อมๆกัน

เพื่อนกัน ไม่เฉพาะวันหยุด

ผมทำงานก็เหมือนพักผ่อนตลอดเวลา เพราะงานกับการพักของผม นั้นคือเรื่องเดียวกัน...และเป็นโอกาสพิเศษมากขึ้นในวันว่างภาระกิจ ได้พูดคุยสนทนากับกัลยาณมิตร

ร้านกาแฟ รถไฟฟ้าใต้ดิน...หมอชิต

ผมชอบลาเต้ เขาชอบมอคค่าปั่น และเพื่อนอีกคนชอบช๊อคโกแลตเย็น ความต่างของความชอบ ไม่ได้เป็นความต่างแปลกแยกแม้แต่น้อย

เพื่อนคนหนึ่งมีโปสการ์ดมาฝากทุกคนเหมือนเช่นเคย ผมแอบเอาซองโทรศัพท์หนังที่ซื้อมาจากเมืองปายมากฝากเพื่อนทั้งสอง และ คนไกลก็มีหนังสือธรรมะมาฝาก เป็นสิ่งแทนใจเล็กๆน้อยๆที่เรามอบให้แก่กันและกัน ไม่มากด้วยมูลค่า แต่มีคุณค่ามากสำหรับจิตใจครับ

เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ระหว่างวิศวกรหนุ่มชาวใต้ กับ ดร.สาวชาวอีสาน ผมนั่งมองความสดใสของอารมณ์ระหว่างมิตรภาพ ไม่ว่าจะมองในมุมใดก็งามเสมอ

ที่สวนรถไฟ...

มาเถอะครับ..

.เหนื่อยมากไหม

หากเหนื่อยล้ามานั่งด้วยกันเอาไหม?

มานั่งลงใกล้กัน พักเหนื่อย ดื่มน้ำเย็นๆ นั่งคุยภาษามิตรภาพ

ด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

ในความสัมพันธ์นั้น มีความปรารถนาดีที่ซ่อนอยู่ “ใจที่งดงามและความดี”

ผมคิดว่าสิ่งเหล่านี้ต่างหากที่เราต่างก็สัมผัสกันได้ถึง “ศรัทธาที่เปี่ยมไปด้วยปัญญา”ในฐานะแห่งกัลยาณมิตร เป็นเพื่อนทางจิตวิญญาณ นี่คือสายสัมพันธ์อันงดงามที่พึงมี

หากใครสักคน ถามผมว่า “ยากมากไหมกับความสัมพันธ์ที่เชื่อมใจทั้งใจเข้าหากัน”

ผมจะตอบว่า

"จะง่ายก็ง่าย และจะให้มันยากก็ยากนะครับ"

ที่ตอบแบบนี้ไม่ใช่ผมเล่นคำ ไม่ใช่พรหมลิขิตแต่เพียงอย่างเดียวแต่มีองค์ประกอบอื่นๆด้วยและการที่เราเข้ามานั่งในระนาบเดียวกันได้พราะใจถึงกัน ทุกคนต่างเปิดใจแต่หากไม่เปิดใจยังไงก็ต่อไม่ติด

จะเป็นเพื่อนกันทั้งที อย่าทำให้ยาก ทำให้ง่ายงาม เปิดใจ ยอมรับ เรียนรู้ และสร้างดุลยภาพในความงดงามของมิตรภาพ ไปพร้อมๆกัน

ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆให้ลึกซึ้ง

“....

จะแต่งจะเติมถ้อยคำ สักกี่หมื่นคำ
ให้เอาคำดีดีมารวมกัน
คงจะต้องคุยยกเรื่องราวสักร้อยพัน
เพื่อบอกว่าตัวเธอเป็นเช่นไร

ต้องบอกต้องอธิบายสักกี่หมื่นวัน
เพื่อรวมความเป็นจริงที่เป็นเธอ
ใจที่งดงาม และความดีของเธอ
ก็เกินที่ใครๆ จะเข้าใจ