ชีวิตต้องถามว่า สังคมนี้เป็นอะไรกัน

ชีวิตต้องถาม สังคมนี้เป็นอะไรกัน

          หลังจากหายหน้าไปนานในการบันทึกเพราะมีกิจกรรมมากมายที่ต้องทำแต่จำเป็นต้องไปผจญภัยภายนอกท่ามกลางที่ไม่มีnet.ให้เล่น วันนี้กลับบ้านเลยอยากถามว่าสังคมนี้เป็นอะไรกัน   คนไทยฆ่าคนไทยด้วยกันที่เป็นข่าว หรือสังคมที่ไปพบว่ามันเรียกว่าชีวิตสังคมไทยจึงเหลวแหลกขนาดเด็กวัยรุ่นวัยเรียนเขาอยู่ด้วยกันไม่ถึงเดือนก็จากกัน  ผู้หญิงบางคนมีลูกถึงสามคนแต่ก็ยังมีใหม่ไม่ห่วงลูกเลย หรือบางคนก็อยากคบหญิงกับหญิงด้วยกันเพียงแค่พูดกันไม่เท่าไรก็ตบดีกันด้วยอารมณ์  แล้วทุกคนที่พบเห็นหนีไม่พ้นเรื่องเหล้า  บุหรี่  มองแล้วชีวิตสังคมไทยทำไมดูเศร้าเช่นนี้ ไม่ประหยัดชีวิต ดูเหมือนไม่ห่วงชีวิต ดูมันบั่นทอนชีวิตอย่างไรก็ไม่รู้ สังคมที่เคยถ้อยทีถ้อยอาศัย เอื้ออาทร  เลือนหาย จางไปอย่างไม่น่าเชื่อ  สังคมที่สดใสของไทยไม่รู้หายไปไหน  เราจะช่วยให้มันกลับคืนมาให้เหมือนดังเดิมได้อย่างไร ก็ต้องหันกลับมามองการศึกษาไทยก็ต้องตอบว่ามันล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า  มันเป็นเพราะเราตามวัฒนธรรมตะวันตกมากเกินไปจนลืมสิ้นชีวิตความเป็นไทยของเราหรือเปล่า  หรือเป็นเพราะเราไม่รู้จักการจัดการชีวิตของตัวเอง  และที่มองๆแล้วอยากบอกว่าหลักสูตรเรามันต้องปรับปรุงเมื่อครั้งที่แล้วการปรับปรุงยิ่งปรับดูเหมือนยิ่งแย่  มีความคิดว่าสมองเด็กยิ่งกลวง  ครูเอาเวลาไปทำอะไรกัน  พูดแล้วก็เหมือนว่าตัวเอง  แต่จำต้องพูดเพื่อได้คิดแก้ปัญหากันอย่างแท้จริง 

          บอกกันตามตรงตั้งแต่เป็นครูมาสามสิบกว่าปีก็ยังไม่เคยมีใครทางการศึกษามาถามหรือขอข้อเสนอแนะเลย  เมื่อเร็วนี้เขาให้อบรมหลักสูตรผู้นำการเปลี่ยนแปลง โดยส่วนตัวบอกตามตรงมีความเห็นว่า ดูเหมือนไม่เปลี่ยนแปลง แถมยังมองว่า เราทำไมไม่ทำให้มันเปลี่ยนแปลงอย่างที่ตั้งชื่อเอาไว้แสนดี  จึงอยากบอกว่า  ทำแบบนี้ชีวิตสังคมก็จะเป็นอยู่แบบนี้นั่นแหละและอาจแย่ลงเพราะเราไม่ได้ให้คิดที่มีความแตกต่างในการแก้ไข  ได้รับนโยบายหลักสูตรจากสพฐอย่างไรก็ทำอย่างนั้น  ก็ได้แต่คิด  วันนี้อีกนั่นแหละที่อยากช่วยคิดให้สังคมไทยว่า  ทำไมก่อนเปลี่ยนแปลงหลักสูตรแต่ละครั้งไม่ระดมถามคุณครูในโรงเรียนทุกโรงเรียนในประเทศไทยว่ามีปัญหาอย่างไรและมีข้อเสนอแนะอย่างไรกับปัญหานี้  แล้วหาทีมงานนำข้อมูลจากทุกโรงเรียนมาสังเคราะห์  ร่วมแก้ไขอย่างจริงจัง  เช่น  เราควรมีหลักสูตรการจัดการชีวิตกันเฉพาะให้เด็กๆเรียนรู้เพื่อชีวิตที่ดีขึ้นในอนาคตหรือไม่ จะให้ใครสอน  เราจะยืดเวลาให้นักเรียนของเราอยู่กับเรามากขึ้นกว่า  16.30  น.ได้หรือไม่  เพราะเขากลับไปแล้วยังไม่พบใคร  ให้เขาอยู่กับครู  อยู่ในสายตาของครูจะดีไหม  ครูอาจเหนื่อยหน่อยแต่ชีวิตเด็กจะดีขึ้น ครูควรเสียสละเวลาไม่ใช่หรือ  คงไม่ต้องทุกวันเพียงจัดตารางเวรช่วยกัน  เพียงเท่านี้เชื่อว่าอะไรๆก็จะดีขึนไม่รู้ว่าอ่านกันแล้วมีความเห็นอย่างไรช่วยกันแสดงความติดเห็นกันหน่อย 

           เป็นครูๆๆก็หนีไม่พ้นที่จบด้วยเรื่องทางการศึกษาเป็นน้ำจิ้มจริงไหมค่ะ